Diane Broeckhoven

‘Hoed u voor namaak’ is een boekje dat teruggrijpt naar de ouderwetse brievenbundel. Van 24 oktober 2010 tot 08 juli 2011 onderhielden Jean-Paul Mulders en Diane Broeckhoven een levendige correspondentie. Het is niet een toevallige publicatie hiervan, maar beide schrijvers wisten dat er doelbewust naar een publicatie gewerkt werd. Was dit niet het geval geweest, dan gingen de brieven misschien wat authentieker en meer ongedwongener geweest zijn, meer spontaan ook. Nu zit alles in een maakbaarheidsfase die op den duur gaat irriteren. De brieven zelf zijn wisselend van kwaliteit. Wie Mulders kent van zijn columns in de Weekend-knack weet wat hij kan verwachten : scherpe observatie en dito verwoording. Het wederwoord van Diane is verdienstelijk, alhoewel minder beklijvend. Onderhoudende lectuur, zonder grote L, soms wat ijdel en melig, soms gevat en ironisch.… (meer)

fragment:
'Dag jongetje', zeg ik zonder woorden, maar ikzie aan zijn gloeioogjes dat hij mij verstaat. Ze zijn zwartomlijnd, die oogjes, en zijn wenkbrouwen zijn opgemaakt zoals die van de zangeres-zonder-naam. Op zijn linkerslaap tegen zijn plakkerige haartjes aan zit een zwarte vlek die het goee aantrekt en het boze verdrijft. Was ik zo klein toen ik naar het andere eind van de wereld vloog, zag ik er zo uit? Zo kwetsbaar en zo afhankelijk? Ik word er helemaal week van, van dat krieuwelhandje op mijn borst en die warme afdruk van dat kontje op mijn kniueën. Krijg ik later ook zulke kinderen, hoe blond en blank de man ook is waar ik mee trouw want bruin is dominantn,zeg ik...dat heb ik in de biologieles geleerd, zelfs in een land zonder zon is bruin dominant. p 127
Soms zie ik mijn moeder staan. Ik stel me voor dat ik achter een doorzichtig gordijn sta. Ik zie haar maar zij ziet mij niet. Ze is net zo dun en klein als ik, niet precies dezelfde rechte neus als ik heb, niet zo'n fronsje erboven als ze lacht, naast haar zie ik een paar jongere evenbeelden van mezelf staan, mijn zusjes, maar zij zien mij niet, ik blijf veilig achter mijn gordijn. p 38… (meer)

Dit boek beschrijft het groeiproces van de ietwat achterlijke Roza, wiens streng conservatieve moeder Flora en meegaande vader Mon erop toezien dat haar dagelijkse routine niet te bruusk wordt omgegooid. Dit leidt tot overbescherming ten koste van haar stiefzus Wies. Geld verdienen en sparen spelen een absurde rol in het leven van Flora. Roza’s verering als kleuter voor Mère Supérieure is grenzeloos, vooral wanneer deze laatste haar leert perforeren (gaatjes knippen in papier, wat dozen vol confetti oplevert). Sommigen maken misbruik van de naïviteit van het kind. Roza, op haar beurt, kan haar ouders ervan overtuigen een grot te bouwen in de tuin ter ere van de Maagd Maria.… (meer)

Tijdens de kerstvakantie wordt Lara van vijftien, geconfronteerd met aids in de persoon van haar oom René. René brengt de kerstdagen door samen met zijn moeder, zijn broer en diens familie. Van deze gelegenheid maakt hij gebruik om hen het trieste nieuws van zijn ziekte mee te delen. Hij werd vijf jaar geleden besmet door een homoseksueel contact. Het nieuws slaat in als een bom, ook al omdat René jarenlang gehuwd was. Nadat zijn huwelijk op de klippen liep, gaf hij toe aan zijn ‘ware geaardheid’, zoals hij het zelf formuleert. Lara probeert het nieuws te verwerken door er veel over te praten met haar vriendin Julie, met haar broer Aram en na enige tijd ook met haar moeder die het erg moeilijk heeft om de ziekte van René te aanvaarden. Op school krijgt Lara het van haar lerares gedaan dat René zelf zijn getuigenis mag komen doen. Met driekoningen vertelt René openlijk zijn verhaal aan een ademloze klas.… (meer)