Christian Cailleaux

Het Molitorzwembad beschrijft niet zozeer de laatste uren van de Franse schrijver Boris Vian, als wel zijn gehele leven - van jeugd tot, jawel, overlijden. Bourhis gaat daarbij ongeveer even fragmentarisch te werk als Vanhole dat deed in Een dolende hond van een vader, al wordt in het eerste werk tenminste wel een poging ondernomen om de fragmenten in elkaar te laten overlopen. Was het boek dikker geweest, de fragmenten talrijker, dan had dit fragmentarische niet gestoord. Nu mis ik in het verhaal enige duiding, bindteksten, diepgang.

Misschien ware dat minder het geval geweest, mocht ik Boris Vian of diens werk reeds kennen. Raymond Queneau heeft een bijrol in deze strip, Sartre zit aan een belendend tafeltje te konkelfoezen met Vians eega, Miles Davis zit daar ook al glimlachend naast ... Het plaatst de man in zijn tijd, zijn era, zijn cultuur. Iets waar die strip van Vanhole niet in slaagde. Daarbij zijn de tekeningen, zonder ze knap te kunnen noemen, wel sfeervol. Ze ademen de muziek & het leven. De kille stilte van het Molitorzwembad doet ook het hart van de lezer weifelender kloppen. Vreemd is dan ook dat het einde van de strip, van Vians leven zo onbetrokken, zo nonchalant werd uitgewerkt.

Een boek dus, dat dikker had gemogen, meer tekst had mogen meekrijgen, en minstens 1 extra pagina op het einde.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/08/het-molitorzwembad.html… (meer)