Paolo Cognetti

Beneden in het dal. Door: Paolo Cognetti.

Het geluk van de wolf was de zonnekant van de bergen. Beneden in het dal is de schaduwkant. Minder fijn om te lezen maar wel minstens zo belangrijk om een goed beeld te krijgen van het ‘echte’ leven van de bergbewoners.

Beneden in het dal begint met een fabel over twee straathonden (of één hondje en een wolf?) en loopt als het ware verder als een parabel. Een novelle met een duidelijke boodschap dus.

We maken kennis met twee broers: Fredo en Luigi. Eén werkt voor de wet, de andere breekt de wet. Behoorlijk zwart-wit. Door het steeds wisselende perspectief per hoofdstuk krijgen we een 360 graden beeld van hun relatie en wat er speelt in hun geboortedorp en dat zorgt gelukkig voor een beetje broodnodig grijs.

Cognetti liet zich voor dit boek (onder andere) inspireren door Nebraska van Bruce Springsteen. Misschien moet je dit boek lezen als de neerslag van een songtekst zoals The River. Als een scenario voor een videoclip.

Je leest dit boek in één ruk uit. Het is moedig van Cognetti om ook deze kant van de bergen te belichten. Dat de mensen wiens echte leven zich daar afspeelt niet zo blij zijn met dit verhaal snap ik. Al past het natuurlijk volledig bij de tweespalt die hun leven beheerst: meer toerisme willen al maakt toerisme (vooral het skiën) alles kapot.… (meer)

Antonia. Brieven, foto’s en gedichten van Antonia Pozzi met verbindende teksten van Paolo Cognetti.

Een heel andere Paolo Cognetti dan we gewend zijn. In feite is het zelfs geen Cognetti, het is een Pozzi aan ons gepresenteerd door Cognetti.

In haar vond hij een soort van zielsverwant; iemand met een even grote passie voor de bergen en het schrijven. Mooi dat hij met dit boek een ode aan haar brengt. Het is zelfs meer dan dat: bijna 100 jaar na haar geboortedag geeft hij haar haar stem terug, zorgt hij dat wij lezers -postuum- ook met haar kennis kunnen maken. En passant leren we ook iets bij over het Italië van de vorige eeuw en de positie van de vrouw toen.

Antonia Pozzi is een dichter die zelfs in Italië nauwelijks bekendheid geniet, ze is bijna vergeten maar dit boek brengt haar weer even helemaal tot leven. We lezen mee in haar dagboeken, werpen een blik op door haar verstuurde brieven, genieten van haar prachtige (natuur-) gedichten en dromen weg bij haar foto’s.

Pozzi is een boeiende, vrijgevochten, getormenteerde kunstenaar. Een vrouw die uit haar ketenen wou losbarsten en veel te vroeg stierf. Blij dat ze alsnog de aandacht krijgt die ze verdient. Bedankt Paolo om hiervoor jouw bekendheid te gebruiken!… (meer)

Ik ben lang niet de eerste bij wie de gelijkenissen zijn opgevallen tussen deze korte roman van Cognetti en zijne wat lijviger succesroman “De acht bergen”: opnieuw is het een echte liefdesverklaring aan de Italiaanse Alpen, met innemende natuurbeschrijvingen en het in de verf zetten van zowel de ruige als de poëtische kantjes van het bergleven; opnieuw is een veertigjarige man in een midlifecrisis het hoofdpersonage; opnieuw is er een link met Nepal; en opnieuw beslaat de vertelling verschillende seizoenen met hun bijhorende pracht en miserie. Dit boek is wel eenvoudiger, uitgepuurd zeg maar, met iets minder lagen. De soberheid van de vertelling en vooral van de dialogen valt nog meer op, Cognetti is hier bijna even terughoudend in zijn vertelling als de bergbewoners zelf. De stijl die uit zijn pen vloeit is haast niet meer dan een zacht klaterend bergbeekje. Ik hou daar wel van. Het is ook een beetje misleidend, want onder die ogenschijnlijk luchtige vertelling gaat niks minder dan de tragiek van het menselijk bestaan schuil. En – typisch Cognetti – hij contrasteert die met de eenvoudige grootheid van de natuur, zoals de wolf die instinctmatig gedreven, terugkeert naar het gebied waar hij meer dan een eeuw tevoren verdreven was, en ziet dat het goed is. Ik merk dat veel lezers een beetje teleurgesteld zijn, en het klopt, - dit is helemaal geen spectaculair verhaal, het is zelfs wat braafjes allemaal. Maar behoeft schoonheid per sé groots drama? Ik denk het niet. Ik heb hiervan genoten. Dank u, Paolo.… (meer)