Renaud Denauw

"Ik had miss Lizzie nooit eerder ontmoet.
Ze zou gevaarlijk zijn...
Het gemeenste kreng van de stad.
Maar ze betaalde goed en ze had nauwelijks belangstelling voor mijn manier van werken.
We zouden het dus zeker met elkaar kunnen vinden...
En bepaalde puntjes uit het contract waren te regelen.
Er was heel wat werk.
Zieltjes die van het bord geveegd moesten worden."

"Ik was al twee nachten op hem aan het wachten.
Hij kwam in alle vroegte, badend in het licht.
Een heidense god in een perfect lichaam. Op blote voeten...
Nergens staat zijn naam geregistreerd. Maar ik was klaar.

Klaar om hem op een gepaste manier te ontvangen. Om zijn hersenpan op te blazen met duizenden fluitende kogels.

Dit is mijn laatste gebed in kamer zevenentwintig.
Het moet wel."

"Ooit zag ik Keith Richards.
Een schaduw. Een zombie.
Hij had het geraden. Hij stopte. Werd bleek. Dacht dat ik zou stoppen met spelen...
om me met hem bezig te houden.

Maar zijn tijd was nog niet gekomen.
Ik speelde rustig verder op m'n mondharmonica.
En hij liep weer door. Opgelucht..."

Geen wolkje aan de hemel, geprononceerde kleuren.
Het is haast misleidend. Je zou denken dat dit een mooie dag wordt. Dat zal voor sommigen ook wel zo zijn, maar voor anderen wordt dit een pechdag.
Forrest Dingley is bij de politie. En hij is goed.

Maar die ochtend... had hij 't geraden? Had hij geraden dat dit 'n keerpunt in zijn leven was? Dat ook hij dicht bij de grens kwam?...