Jamie Ford

Dit boek is echt prachtig in al zijn eenvoud. Het is het verhaal van Henry en Keiko die elkaar leren kennen in 1942 op de lagere school. Ze zijn daar beiden de enige niet Amerikaanse kinderen. Henry is Chinees en Keiko een Japans meisje.
Henry vader wil dat zijn zoon opgroeit als Amerikaan maar dat hij wel sommige Chinese waarden naleeft. Keiko heeft modernere ouders die alles doen om hun dochter een goede toekomst te bieden. Keiko spreekt geen Japans, want zo is zij niet opgevoed.
Henry's vader is absoluut tegen de vriendschap en weigert met zijn zoon te praten en verbied dat ook aan zijn vrouw. De spanning in huize Lee is vaak te snijden.

Dit boek heeft me ook dingen geleerd die ik niet wist. Een daarvan is dat Japanse mensen in Amerika werden geïnterneerd in allerlei kampen verspreid over Amerika en zover mogelijk van de oceanen. Men was bang dat de Japanse mensen zouden gaan spioneren voor Japan die 'de vijand' was.
Op een bepaald moment worden ook Keiko en haar familie naar zo'n kamp gebracht, Minidoka. Henry en Keiko zijn inmiddels meer dan alleen maar vrienden. Henry doet alle mogelijke moeite om Keiko in het kamp te bezoeken. Ze schrijven brieven, maar toch verliezen ze elkaar door de tegenwerking van Henry's vader.
Henry trouwt en wordt weduwnaar en dan vind hij in de kelders van Hotel Panama voorwerpen die aan Keiko's familie hebben behoort. Het hotel is jaren dichtgespijkerd geweest en de bezittingen die daar door Japanse families zijn ondergebracht liggen daar nog steeds.
Geholpen door zijn zoon gaat Henry op zoek naar zijn verloren Keiko.

Ik heb heel erg van dit boek genoten. Het kabbelt fijn door en is mooi geschreven. Het verhaal is inderdaad bitter en zoet.… (meer)