Esther Gerritsen

U heeft vast wel eens meegemaakt dat u iets is ontgaan wat in het nieuws is geweest, maar Tomas Boom maakt het wel heel bont. Als hij wakker wordt blijkt namelijk de halve wereldbevolking verdwenen. Men wist natuurlijk wel dat dit ergens ging gebeuren, maar niet nu al. Nou, zo natuurlijk is dit allemaal niet voor Tomas en dat is het gegeven waar Gebied 19 van Esther Gerritsen om draait.

Hij gaat er nog even van uit dat zijn vrouw Suzanne een ommetje met hond Toto aan het maken is, maar ze is weg. Zijn zoon Parker uit een vorige relatie ook. Toto niet, die is er nog. Dat is fijn, maar dat van zijn vrouw en zoon niet. Ook niet omdat hij gisteren met Suzanne getrouwd is en vandaag op huwelijksreis zou gaan. Het wordt een heel andere dag.

Omdat Tomas niet weet wat er gaande is leven wij mee met zijn ongeloof en dat is leuk. Zo krijgt hij een Whatsapp-bericht van een onbekend nummer;

Als u dit leest, bent u achtergebleven. U kunt uw leven geheel naar eigen wens vormgeven, de door u gekende overheid is vertrokken.

Dat klinkt niet bemoedigend en Tomas gaat op onderzoek uit. Het is stil op straat en hij komt in een buurthuis waar hij langzaam iets wijzer wordt. Hoewel, wijzer…een goed deel van de mensheid is verhuisd naar een andere planeet, de TOI-700d. Alleen de noodzakelijken dan en dat geeft Tomas, als thriller-schrijver die net een nieuw boek uit heeft gegeven, geen goed gevoel. Wat ook geen goed gevoel geeft is dat iedereen zo’n beetje op de hoogte is maar hij niet.

Toch blijkt er een soort protestbeweging en die zorgt ervoor dat hij in contact komt met zijn vrouw Suzanne. Die legt hem via een videoverbinding uit dat ze op de nieuwe planeet zijn die er precies zoals de aarde uitziet, alleen is alles wat ruimer opgezet. Zijn zoon Parker is gewoon naar Thailand op vakantie, maar dan Thailand daar. Zo simpel is het.

Via zijn vrouw gaat het langzaam een beetje dagen bij Tomas en er is sprake van experimenten gericht op een gebied in de hersenen, Gebied 19 natuurlijk, die ervoor zorgen dat herinneringen aan de ‘oude’ aarde worden weggewist. Er wordt een nieuwe aarde gecreëerd met minder mensen en meer ruimte. Wat er achterblijft, daar hebben we het niet meer over. Hoe dat allemaal gebeurt? Tomas heeft geen idee, maar het ziekenhuis speelt een sleutelrol.

Wat leuk is aan dit boek en waardoor het toch licht verslavend leest, is dat je wil weten hoe het zit. Tomas stelt logische vragen maar krijgt geen antwoorden;

‘Welke optie is het geloofwaardigst,’ vroeg Tomas, ‘de halve wereldbevolking een waanidee laten geloven, of de halve wereldbevolking verplaatsen?’

Dat antwoord is zo makkelijk niet en we komen zelfs op licht filosofische hellingen terecht als hij tegen de hond zegt;

‘Jij bent hier, ik ben hier, dat is alles wat we weten.’

Ik ga natuurlijk niet teveel weggeven, maar het kan zijn dat hij toch zijn vrouw ineens ziet lopen die toch echt op de nieuwe planeet zou moeten zijn. Hij krijgt déja vu’s (let op, die worden nog belangrijk) en het verhaal is zo vreemd niet of Tomas bevindt zich ook ineens op TOI-700d. Daar wordt hij herenigd met zijn zoon, zijn moeder, zijn ex (wie wil dat niet), zijn buren en vrienden.

Het is een mooie, ruime wereld waarin zijn boek, net uitgebracht immers, erg goed blijkt te verkopen. Alleen zijn vrouw is er niet en hij weet dat ze nog op aarde is. Hij merkt dat iedereen die aarde wil vergeten, omdat men heel gelukkig is in het nu. Maar Tomas wil en kan zijn vrouw niet vergeten en ook zijn overleden tweelingzus niet. Ook daar doet men niet aan, terugdenken aan mensen die er niet meer zijn en het bevalt hem niets. Hij belandt wel in eindeloze discussies met zijn zoon, die het prima naar zijn zin heeft;

‘Wij zeggen niet “hier, papa. Sommige dingen en mensen zijn er niet meer. Zo moet je dat zeggen. “Niet meer”. Niet “niet hier”.’
‘Van wie moet dat?’
‘Zo praten we nu. Iedereen. Dit is de vernieuwde aarde.’
‘De aarde? Dit is niet de aarde, Parker. Dit is planeet TOI-700d.’
Parker was stil.
‘Parker?’
‘Dat was de werknaam. Het wordt De Aarde.’
‘Er is al een aarde.’

Een lastige situatie en het wordt nog lastiger als hij geen contact met zijn vrouw op aarde mag maken en dat toch doet. Dat bekomt haar niet goed maar de nieuwe machthebbers zijn zo gek niet of ze sturen haar toch ook maar naar die nieuwe planeet. Suzanne moet daar wel even bijkomen en lijkt zich wonderbaarlijk snel aan te passen. Tomas niet, die blijft met zijn gedachten in twee werelden hinken:

‘Dat koffiekopje, dat is thuis het kopje dat ik van Freddie heb gekregen. Dit is niet het kopje.’ Hij tilde het kopje op en liet het op de keukenvloer vallen.

Nu hoopt u op een eind goed, al goed maar daar gaat Gerritsen niet in mee. Sterker nog, heel het gezin gaat weer terug naar de aarde en vooral zoon Parker vindt daar iets van. Het open einde maakt het haast onvermijdelijk dat er een vervolg aan zit te komen.

Ik heb wat wisselende besprekingen over dit boek gelezen. Zeker is dat science fiction een eersteling is het oeuvre van Gerritsen, waarvan ik alleen het Boekenweekgeschenk Broer las. Het is waar dat de personages niet al te veel diepgang kennen en met al die dialogen heeft u dit boek van goed 300 pagina’s zo uit. Maar, ik vind het een origineel gegeven en ik schreef al dat het toch licht verslavend was; ik wilde en wil nog steeds weten waar dit naar toe gaat dus ik heb mij er prima mee vermaakt.… (meer)

Johanna was de vrouw van Gerrit, hij was 10 jaar depressief, Max is 10 als zijn vader overlijdt, Jennie 5. Oom Ed is de altijd aanwezige, hulpvaardige broer van Gerrit.alle mensen zijn getroebleerd, niet goed in staat om relaties te onderhouden.
Max trouwt met Nora, met wederzijdse verwachtingen van vrijheid en liefde, helaas… ze krijgen Elsie, waar Max ook niet heel liefdevol over denkt, of eigenlijk helemaal niet. Hij zit nog behoorlijk aan zijn moeder vast en heeft met zus Jennie weinig contact. MJohanna woont een tijdje met Frans op Ibiza maar als ze gaat dementeren brengt hij haar terug en verdwijnt. Ed zorgt voor haar, min of meer klunzig ook Max en Jennie. Johanna komt in een verpleegtehuis en heeft het daar naar haar zin.
Jennie heeft al die jaren vragen gehad over de zelfmoord van haar vader en gaat op onderzoek uit. Ed bekent dat hij Gerrit van de trap heeft geduwd maar als Gerrit wordt opgegraven blijkt dat hij met een glazen asbak, zo’n groot, loodzwaar ding die iedereen had in de jaren 60 is doodgeslagen. Er worden splinters gevonden in zijn schedel. Johanna heeft hem gedood en Max heeft het gezien,als 10 jarig jongetje.
Het verhaal is geschreven in korte zinnen, korte stukjes. Vader Gerrit kijkt toe vanuit de hemel, waar hij soms met God praat, niet mag ingrijpen. Ik vind de mensen niet aardig, allemaal niet, Jennie zeurt maar door over haar jeugd, Max is een zwakke vent die maar zo’n beetje hangt in het leven, Ed wil alleen maar goed doen, Johanna doet in ieder geval nog een beetje haar best om er iets vaste maken en Gerrit “is” alleen maaren lijkt pas tot leven te komen nar zijn dood.
Eigenlijk vond ik het zeker in het begin een vervelend boek, vanwege al die lethargische mensen. Wel intrigerend en ook wel goed geschreven.… (meer)

Boek met schitterende stukjes waarin de psychologie van de personages wordt beschreven. De psychologische aspecten van de personages worden soms heel raak en grappig verwoord.

Af en toe zitten er ook filosofische elementen in het boek.

Boek met rake observaties en een bij momenten schitterende beeldtaal.

Het is een boek die ik met een zekere traagheid heb gelezen: even laten bezinken wat ik las en een beetje nadenken hoe de tekst geïnterpreteerd kan worden en dan vaak een beetje glimlachen omwille van de subtiele humor die in het boek vervat zit.

Dit is het eerste boek dat ik van Esther Gerritsen las. Ik heb weer een auteur ontdekt waarvan ik meer boeken wil lezen.… (meer)