Juan Giménez (1943–2020)

Het laatste deel van het verhaal over de Metabaronnen. Alhoewel er nog wel meerdere delen zijn verschenen maar dat zullen slechts extra's zijn en gemist kunnen worden bij deze geschiedenis. Dit deel is duidelijk de afronding waar in het eerste deel al naar verwezen werd. En ik moet zeggen dat ik verpletterd ben door de originaliteit en de wendingen die dit verhaal uiteindelijk genomen heeft. Op het moment dat ik dacht dat het een bepaalde kant op ging, werd er een ommezwaai naar een andere kant gemaakt en dat gebeurde zelfs een aantal maal. Megaknap.

Het mooiste vind ik nog wel dat de punten die ik in eerdere delen nog wel eens wat minder vond, nu blijken expres zo te zijn ingebouwd en juist een plotpunt te bevatten. Zelden ben ik zo verrast.
Vandaar ook dat ik over de inhoud verder niets wil zeggen want dat is echt iets om als lezer zelf te ervaren.

Waar ik dan wel van sta te kijken, is dat ik van deze serie nog amper een Nederlandstalig deel op papier kan vinden en dit laatste deel alleen nog ergens voor meer dan zestig euro zou kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik het dan maar Engelstalig gedownload. Zal er werkelijk zo weinig belangstelling bestaan voor deze serie? Of kent iedereen het al? Op zijn minst had ik wel een gebundelde uitgave met alle delen erin verwacht. Zonde dat zoveel moois verloren gaat.… (meer)

Het is al enige tijd geleden dat ik het vorige deel in deze reeks gelezen had en ik vroeg me af of ik het nog wel voldoende zou kunnen volgen. Deze zorg was na het lezen van de eerste bladzijde direct verdwenen en zat ik al helemaal in het verhaal. De gebeurtenissen zijn stuk voor stuk zo extreem in biotechnologie, moraal en geweld dat het moeilijk is om dat vergeten, niet ook in de laatste plaats door de schilderachtige tekeningen van Juan Giménez.

Aghora, de dochter met de hersenen van de zoon, is in dit deel aan de beurt en zal zich als dochter-zoon moeten bewijzen een echte metabaron te zijn. Daarvoor zal zij-hij ook haar-zijn vader moeten doden zoals alle vorige metabaronnen. En nadat zij-hij het universum heeft gered door een ander universum in zijn geheel uit te roeien, merkt hij-zij alleen te zijn en krijgt de wens om zich voort te planten. De oplossing is waanzinnig. Wanneer je het niet wil weten, lees dan niet verder. Omdat zij-hij zeker wil dat het kind de eigenschappen krijgt van een echte metabaron, neemt zij-hij cellen van haar-zijn mannelijk brein, bewerkt deze tot voortplantingscellen en bevrucht zichzelf daarmee. Het zien van de hoogzwangere zeer mannelijke metabaron is een kers op de taart.

Dat gesleutel aan die metabaronnen blijft me fascineren samen met het buitensporige geweld en gevoelloosheid terwijl er ook ergens een diepe passie is die de metabaronnen gaande houdt.

Wat me echt gaat vervelen zijn de robots Lothar en Tonto die het verhaal aan elkaar praten waarbij ze voortdurend vervelend tegen elkaar doen. Het lijkt als humor bedoeld te zijn die in ieder geval bij mij meer irritatie dan vreugde oproept.

Op naar de laatste metabaron in deel acht want ik ben wel heel benieuwd hoe dat afloopt.… (meer)

Het zesde deel van de serie waarin de geschiedenis van de Metabaronnen uit de doeken wordt gedaan door twee robotten die de tijd doden door elkaar dit verhaal te vertellen. Het verschil in dit deel is dat de huidige Metabaron plotsklaps terugkeert en hen vertelt te zijn gekomen om hen te vernietigen. Een aardige doorbreking van het lange wachten.

In de geschiedenis wordt verhaald van Melmoth en Doña Vicenta. Ook zij verliest een lichaamsonderdeel en wel haar ogen. Melmoth verliest opnieuw zijn hoofd en wordt weer staalkop. De fantasie blijft hoogtij vieren bij Jodorowsky want dit keer komen er metamorfen waarvan het oorlogstuig zich makkelijk van megabetonblokken in megaruimteschepen weten te veranderen. Bij elk plaatje kijk ik weer mijn ogen uit.

Wat ik minder goed kan volgen zijn de gevechten die plaatsvinden in dit deel. Bladzijdenlang het ene ruimtegevecht na het andere. Zonde van de tijd die de tekenaar in al deze beelden heeft gestoken want ik kan er niet lang naar kijken.

Wel roept het einde weer op tot het door willen lezen in het volgende deel. Het blijft een sterke serie.… (meer)

Dit is zo'n serie waarvan de kwaliteit geen moment minder wordt. Zowel het schrijverschap als de tekenkunsten blijven elke bladzijde weer interessant. En zelfs aan de flauwe grappen die gemaakt worden door de robots die de geschiedenis van de Metabaronnen vertellen, begin ik wat te wennen, al blijf ik dat wel opvallend veel zwakker vinden dan de rest van de boeken.

In dit deel is de wreedheid van de hoofdpersoon, Staalkop, op zijn hoogtepunt. Het gemak waarop wreedheid wordt getoond en uitgevoerd, denk ik te herkennen uit de Zuid-Amerikaanse literatuur. En ook de daarop volgende zoektocht naar de liefde ben ik vaker tegengekomen. Het is science fiction met mythische waarden.

Ik ben blij dat ik nog een aantal delen te gaan heb.… (meer)