Laurent Graff

Na het eerste deel te hebben doorsparteld kwam het boek meer op dreef in 2 en 3de deel.
Een review op een Franse blog stemde me nadien wat milder. Eerste deel te begrijpen als maatschappijkritiek. Meer en meer big brother mentaliteit;
Je wordt zelfs gestraft voor misdaden die je enkel in gedachte begaat. (Ziet en weet God alles ? Ja God ziet en weet alles, ZELFS onze diepste gedachten zie de Catechismus in de vorige eeuw!)
Als God niet bestaat, vindt de maatschappij ('Men') hem toch weer uit, als algemene bestraffer, tot in de eeuwen der eeuwen...want een gerobotisseerde rechtspraak deelt op basis van een onwrikbare codex straffen uit, voorbij de dood... de hel 'revisited' ???… (meer)

De Fransman Laurent Graff heeft al een paar dunne pareltjes achter zijn naam staan, vertaald als :"de man die op reis ging" en "gelukkige dagen". Recent is daar "de schreeuw" bijgekomen. Het overheersende thema is er steeds één van doem en van scherpzinnige lethargie. Ook in de schreeuw die is opgebouwd rond het gelijknamige schilderij van Münch hangt een waas van surrealisme. Zolang de hoofdpersoon, beambte in een tolwegstation observeert en registreert wat er aan hem voorbijtrekt - en dat levert soms zeer interessante gedachten op - is alles in orde. van zodra hij zijn post verlaat begint het drama zicht te voltrekken. Graff tekent scherp de contouren van het noodlot dat zich in toevalligheden hult. Hij deelt de mensen in in individuen die de innelijke hartekreet of existentiële schreeuw horen en andere die er doof voor zijn. Een novelle met een onverwacht slot.… (meer)