Algemene kennis

Gangbare naam: Grimbert, Pierre
Geboortedatum: 1970
Geslacht: male
Nationaliteit: France
Korte biografie: Il est né en 1970, fils aîné de parents instituteurs, dans le Nord de la France. Après un bac scientifique, il fait ses études supérieures à Lille et à Bordeaux, se spécialisant dans la branche des « métiers du livre ». Il travaille ainsi comme bibliothécaire, puis comme infographiste dans diverses entreprises de la métropole lilloise, où il réside pendant sept ans.

Après quelques tentatives avortées de scénarisation BD, il commence en 1995 l’écriture de Six héritiers, premier tome d’une tétralogie de fantasy au titre générique du Secret de Ji. Le cycle édité par les éditions Mnémos remporte en 1997 le « Prix Julia Verlanger », décerné par la Fondation de France, ainsi que le « Prix Ozone », décerné par les lecteurs de Science-Fiction magazine.

(Note : la tétralogie originelle est maintenant éditée en deux gros volumes.)
En 1998, Pierre Grimbert décide de quitter la vie salariale pour se consacrer entièrement à ses histoires. Il s’installe en Normandie et entame le cycle de la Malerune, pour le suspendre après un seul volume, suite aux impératifs commerciaux ayant entraîné la modification du projet. À cette même date, il est approché par les éditions Bayard et Degliame pour la création de séries de romans pour la jeunesse : Dragonia et les Aventuriers de l’Irréel. Dix titres sont parus au total, récompensés par quatre nouveaux prix.

Pendant la même période, Pierre Grimbert travaille aussi en tant que scénariste de jeu vidéo, auprès de Hydravision Entertainment.

En 2002, il revient s’installer dans le Nord et consacre alors toute son énergie à la création des Editions Octobre, en compagnie de son épouse, l’écrivain Audrey Françaix. Parallèlement, il supervise l’écriture de la suite du cycle de la Malerune, repris par le talentueux Michel Robert ; ainsi que la scénarisation de la BD Bazardoz (aujourd’hui arrêtée), publiée dans Lanfeust magazine, sous les crayons de l’artiste Philippe Fenech.
Enfin, les Editions Octobre publient leur premier titre en juin 2004 : le Testament oublié, introduction à la pentalogie des Enfants de Ji, faisant suite à ce qui reste le plus grand succès de l’auteur. Avec le Sang du Jal, paru en juillet 2006, Pierre Grimbert ferme une première décennie d’écriture et entame la deuxième avec le Prophétionnel !

Leden

Besprekingen

La Malerune : trilogie complète (Majuscules)… door Pierre Grimbert

I'll try to keep it short, this time. I bought the omnibus, because that way, you have all the books in one time. However, as is custom with e.g. Livre de Poche and J'ai Lu (publishers), the paper is very thin. You have the impression you're reading a /- 400 page book, but in reality it's 1114 pages!

The trilogy consists of:

1) Les Armes de Garamont (no, not the font type, but a House; its master Eras is on the search for La Belle Arcane, a sort of rune to undo the Malerune, the evil one. His two daughters, Ariale and Lucia, will play important roles throughout the books)
2) Le Dire des Sylfes (Sylfes are little, shy, but playful, tree-creatures, who only come out under specific circumstances and serve as informants/messengers)
3) La Belle Arcane (The one rune to undo its evil counterpart), also the longest book in the trilogy. Too long.

The sorcerer Zétide and his life-long partner in crime, who's also a prince in his own country, Hogo (a lycan) were called out on this quest to recompile la Belle Arcane, but for that they have to search for clues. On their quest, they will find many troubles, be involved in life-threatening battles and experiences. It's the classic fight between good and evil.

The world is being conquered by demons, called maûnes. They come into the world of the people, the Aeldo, through a certain type of capping stones/plates, Dalles in French.

Since Eras is also conducting a search for the Arcane (the rune), meanwhile keeping our fellowship up to date through the Sylfes (those tree-creatures), and at the same time fearing for his life, his daughters at Castle Garamont aren't safe. Thus, Zétide and Hogo decide to have them along on their own quest. Not even in Zétide's secret cave they're safe.

Zétide's magic has to do with things outside of him, while Ariale (barely 10 years old) learns (during her short stay at his cave) the power of healing, thus drawing from her own energy and inborn skills. This is a very valuable asset and advantage, as the group will encounter many perils. (Like Zétide losing his magical powers in the third book, because counter-magic is at work)

Her sister, Lucia, is a warrior, but very bold and cheeky. What a difference with her little sister! Big-mouthed even, to the point of nerve-wrecking. She thinks she can handle it all, thinks she's oh so tough. I can't mention the many time she rubbed me the wrong way with her behaviour. But she will prove her worth along the way. (And even fall in love with Hogo; a relationship that doesn't start on happy terms; but as you can imagine, all's well that ends well.)

What bothered me on several occasions: The demons might be evil, fearsome creatures, but they're sometimes quite weak, behaving like pussies. Sure, it's Fantasy, but come on... Or, when our fellowship is trapped, has to battle its way out, they succeed. Every time.

Another classic trope, especially near the end: Zétide's lost love (or so he thought she was; lost, that is). She had indeed disappeared, taken into the dark world, only to not be able to return. Being so influenced and brain-washed: Join me, Zétide. Together we can rule the world. We'd form an excellent team, like before. I don't need to tell you the rest, do I?

The world-building was very good, though. While I do like the original premise, I find the overall execution a bit lacking. Is it because of Roberts intervention? His way of writing the rest of the story maybe even adding ideas of his own and thus not fully following Grimberts instructions? Do external events play a role in my (dis)liking? To some extent, perhaps, yes. But as this was my first encounter with Roberts writing, I don't think my collection will expand with his works, if I may be so honest. Maybe Grimbert should indeed have written it all himself, like he did with his very good quartet Le Secret de Ji, which I can highly recommend!

[a:Pierre Grimbert|602190|Pierre Grimbert|https://images.gr-assets.com/authors/1363108478p2/602190.jpg] is the originator of this trilogy, yet he wrote only the first book. [a:Michel Robert|220984|Michel Robert|https://s.gr-assets.com/assets/nophoto/user/u_50x66-632230dc9882b4352d753eedf9396530.png] wrote the other two books. This is clear in the writing style; Robert's is more accessible, has more relationship elements, ... Robert also stretched the last book far too much. The story dragged on and on and on. I therefore skimmed and skipped many pages of the last 200-300, because of the lag.

As I wrote in one of the spoilers: All's well that ends well, otherwise it wouldn't be a good story, right? The group finally meet up with Eras, the girls are reunited with their father. Lucia is pregnant with Hogo's baby (and hers, obviously), the evil demons are pushed back into their world, the evil malediction of the Malerune is made undone, the 'entropia' (a sort of disease) that kept the population under control is lifted, etc. etc.

On a side-note: This reviewer is even less enthusiastic about La Malerune.

The trilogy reminded me of, and there are many more examples out there, Lord of the Rings, Dragonlance, maybe even bit of Elantris (which is far, far better than La Malerune, and only 1 book!).

Long story short: Not the best trilogy I've read. Mixed feelings, not to say even a bit disappointed. Pierre Grimbert is one of France's big names and to see one of his works treated in this way... Again, go for his quartet Le Secret de Ji (The Secret of Ji).… (meer)

Gemarkeerd

TechThing | Jan 22, 2021 |

La relique (J'ai lu) door Pierre Grimbert

Een novelle in de wereld van Ji. De hoofdrol wordt vervuld door Reyan de Kercyan, dan wel een aantal jaren vóór de gebeurtenissen in 'Le Secret de Ji'. Deze novelle is alleenstaand, heeft niks te maken met de reeks. Bovendien kun je het kleinood gratis downloaden van de website van 'Le Secret de Ji': klik hier.

Een jongere Reyan is op zoek naar financiën, want zijn spaarcentjes zijn bijna op. Via via kwam hij te weten dat het lijk en het masker van Doloron er op de begraafplaats niet ver van de kapel van de congregatie van Eurydis zou begraven zijn. Doloron is een van de demonen die door Euridys een kopje kleiner is gemaakt. Reyan ziet hierin een makkelijke manier om een geld te geraken, door dit masker aan de congregatie te verkopen, opdat dit waardevolle artefact aan haar collectie zou kunnen toegevoegd worden.

Uiteraard wordt hierover streng onderhandeld en laat Rey niet in z'n kaarten kijken. Zo sluw was hij toen al. Het opgraven verloopt van niet van een leien dakje, vooral omdat Rey's kompaan een derde heeft ingeschakeld voor het zware werk. Maar ieder heeft blijkbaar zijn eigen agenda uit te voeren, waarbij vooral Rey het gelag zou moeten betalen.

Wanneer dan nog eens een andere bende ten tonele verschijnt, omdat die ook heil zien in het masker, is het hek helemaal van de dam. Ons eerder trio kan zich echter verschuilen, al blijft Rey uiteindelijk alleen over, voor de goede afloop van het verhaal.

Wanneer de deal met de congregatie uiteindelijk moet besloten en afgerond worden, blijkt dat Rey het zeer sluw heeft aangepakt en de congregatie ferm "in 't zak gezet" heeft (de deal zal dus nooit afgerond worden), al was het maar om aan te tonen dat zelfs de congregatie haar credo niet trouw blijft: Savoir, Tolérance et Paix. Zelfs met lager percentage van de gevraagde som hoeft hij niet te vrezen om blut te zijn.

Op zich een leuk verhaaltje, maar meer niet. De Reyan hier verschilt inzake humor, gedrag en aantrekkelijkheid tegenover de Reyan in 'Le Secret de Ji'. Deze laatste komt veel sympathieker over, grappiger, gewiekster. Net zoals in de reeks heeft Grimbert ook hier het verhaal wat gerekt door iets té veel beschrijvingen.… (meer)

Gemarkeerd

TechThing | Jan 22, 2021 |

Le Secret de Ji, tome 2 door Pierre Grimbert

Mijn review van de eerste omnibus kun je hier lezen.

En jawel, degene die de erfgenamen (héritiers) uit de weg wil ruimen is niemand minder dan Saat, l'Économe. Hoe dan ook, ons genootschap zet in 'L'Ombre des Anciens' haar queeste verder, anders zullen zij en de wereld geen vrede of rust kennen. Die zoektocht naar antwoorden gaat niet over een leien dakje: van hot naar her, ondertussen wat kwade geesten bevechten, overleven in niet al te beste omstandigheden, ...

De bende gaat de hort op met circusartiesten, kwestie van makkelijker gebieden binnen te dringen. En dat lukt aardig. Uiteraard moet elk dan weer z'n eigen weg gaan. Men vindt dan uiteindelijk het boekje van Maz Achem (een van de Ji-lotgenoten), hoewel ook hier verraad en macht aan spel is. De Züus zijn niet veraf. De zoektocht naar Saat gaat verder op onbekend terrein achter de bergkam (dan is het kaartje vooraan het boek uiteraard zeer handig).

Ze vinden uiteindelijk in het voor hen onbekende oostelijke gedeelte van het rijk de poort naar Jal'dara (analoog met die op Ji). Ze kunnen de Bewaker terugdringen en omdat Yan de goddelijke aanraking heeft gehad (via de god Usul, die slechte dingen voorspelde voor hen en de Hoge Rijken), kan hij de wereld binnengaan en komt terug met Nol, de profeet van in de eerste omnibus.

Dit derde deel leest heel vlot, bevat de nodige spanning en enkele revelaties (zoals het dagboek, eindelijk gedecodeerd, van Maz Achem i.v.m. de belevenis op Ji met Nol en hoe Saat dan veranderde, en wat de "héritiers" nu te wachten staat). Maar het verhaal kon korter, Grimbert laat z'n bende lang rondzwerven (zonder eten of drinken, blijkbaar, zonder contact met locals).

'Le Doyen Éternel' draait in eerste instantie om het verblijf van het genootschap op Jal'dara, wat je kunt zien als de hemel, de wieg van de goden. Er is ook een Jal'karu, wat dan eerder de onderwereld is, waar kwade krachten regeren en je zonder hulp nooit buitenraakt. In die wieg zijn er geen aardse gevoelens: honger, dorst, vermoeidheid, ... zijn niet van toepassing. Magie is er ook niet of het kost veel krachten. Yan probeert om wat vuur te doen ontstaan, omdat de conventionele manier niet werkt. Op die manier kunnen ze de stervende Grigán toch nog warmte te schenken en ondertussen hem proberen er boven op te helpen.

Nol is dus bewaker van de poort en opvoeder/opzichter van Jal'dara. De liefde tussen Yan en Léti komt eindelijk tot bloei hier, tot groot jolijt van iedereen. Maar ook Rey en Maz Lana zijn onafscheidelijk geworden.

Omdat de bende met de antwoorden van Nol over de voorouders, Saat, enz. niet veel zijn, moeten ze wel de onderwereld induiken, want daar zouden ze wel kunnen geholpen worden, hoewel de passage geen "walk in the park" is. Uiteindelijk krijgen sommigen een antwoord op hun vragen (waaronder het feit dat Saat de nodige moorden gepleegd heeft nadat hem "zogezegd" rijkdom en macht beloofd was, en hoe hij een goddelijk kind op Jal'dara zodanig gemanipuleerd heeft dat het een demoon en zijn krachtbron werd; hij noemde hem Sombre), maar noodgedwongen wordt de groep opgesplitst en wordt elk deel ergens anders afgezet via de uitgangspoort. Men is weer vele kilometers van elkaar verwijderd.

Uiteraard, voor het goede verloop van het verhaal, komen ze weer bijeen. Saats strijd ter uitbreiding van z'n imperium wordt eerst met ongeloof onthaald en bepaalde volkeren willen de lange reis niet ondernemen om de veroveringstocht te stoppen. Door de overtuigingskracht van o.a. Corenn en Léti aan een kant, en Grigán en Yan aan de andere kant, komen er toch strijdmachten. Beetje zoals, bij manier van spreken, de EU niet wil meevechten om ISIS af te stoppen. Grigán wil wel eerst afmaken wat hij 20 jaar geleden gestart was, maar wat niet goed afliep (voor hem en z'n toenmalige geliefde - gevolg: "familiale" vete): Aleb, een krijgsheer, moet een kopje kleiner gemaakt worden, maar dat kan Grigán niet alleen.

Om het kort te houden: de groep slaagt in haar opzet - zij het met veel vallen en opstaan en momenten waarbij bijna iedereen het leven kan laten -, komt terug samen daar waar Saat z'n kamp heeft opgezet. Z'n god, Sombre, die in kracht gegroeid is door Saat, door het scanderen van z'n naam door de slaven, is er ook. Die heeft een eigen speelruimte, waar hij slaven en anderen kan afrossen zoals een kat een muis. Magie speelt in dit vierde boek een grote rol, vooral omdat Saat niet kan overleven zonder z'n "krachtbron" Sombre. All's well ends well, al breekt de strijd met Saat pas echt los in de laatste 30 bladzijden, waardoor de beschrijving van de gebeurtenissen dus wat "gehaast" kan overkomen.

Het vierde boek las wat minder vlot, vond ik. Grimbert hield het spannend, soms té, waardoor je snel verder wil lezen. Echter, dit was ook het dikste deel en kon enigszins korter, zodat het hier en daar minder langdradig zou zijn geweest. Nu, externe omstandigheden kunnen ook meegespeeld hebben in hoe ik dit laatste deel ervaren heb.

Het einde voelt als gesloten aan - Saat uitgeschakeld, gevaar geweken, iedereen kan terug een normaal leven opbouwen en leiden - maar er is niks meer gezegd over Sombre, bijvoorbeeld. Ook over l'Adversaire (de Tegenstander) is nog het laatste niet gezegd. Grimbert geeft een tip van de sluier als afsluiter en "verplicht" je daardoor om de vervolgreeks 'Les Enfants de Ji' (5 boeken) te lezen (en daarna de 'Gardiens de Ji' [4 boeken]?). Analoog met Dragonlance en de boeken waarin de kinderen van de "Heroes of the Lance" de hoofdrollen vervullen.

Hoe dan ook: zoals de eerste omnibus, is ook deze een aanrader. Dat valt niet te ontkennen. Pierre Grimbert geeft mooi weer hoe mooi, belangrijk en ingrijpend vriendschap en liefde kunnen zijn. Hoe je samen, als mensen van allerlei pluimage en afkomst, toch kunt overeenkomen, doelen bereiken, respect voor elkaar opbrengen, en hoe macht, manipulatie, e.d. steeds verkeerd uitdraaien.… (meer)

Gemarkeerd

TechThing | 2 andere besprekingen | Jan 22, 2021 |

Le secret de Ji (Fantasy (6578)) (French Edition) door Pierre Grimbert

De flaptekst zegt het: Op een dag komt een zekere profeet genaamd Nol aan alle koninkrijken vragen om hun meest wijze landgenoten af te vaardigen voor een reis naar het eiland Ji. Echter, weinigen komen van die reis terug. Bovendien weigeren de overlevenden erover te praten, wat er ook op het spel staat. De erfgenamen (de kinderen en vervolgens hun kinderen, enz.) proberen echter erachter te komen wat er toen gebeurd is. Maar moordende Züu-broeders (aanhangers van de godin Zuïa) gaan koste wat kost proberen te verhinderen dat die erfgenamen iets te weten komen. Tot op een dag enkele van de laatste erfgenamen toch op onderzoek trekt: wie zijn die Züu? Wat is er zovele decennia geleden gebeurd dat ook zij voor hun leven moeten vrezen? En nog meer van die vragen.

Let wel, deze serie bestaat uit vier (4) boeken, waarbij de eerste 2 direct op elkaar volgen, wat ook deze omnibus een voordelige uitvoering maakt. Deze omnibus bevat 2 kaartjes van de wereld, achteraan bevindt zich een encyclopedie over de wereld, de goden, bepaalde flora, geld, ...

"Six Héritiers" geeft kort het begin van de geschiedenis weer en focust zich dan op de recentste erfgenamen die, zonder veel ruchtbaarheid (kwestie van niet iedereen op stang te jagen en ongestoord hun werk te kunnen doen), op onderzoek trekken. Echter, een simpele vissersjongen (Yan) ontdekt dat zijn vriendinnetje Léti vermist is en gaat op zoek. Hij wordt teruggestuurd naar het dorp, maar weigert categoriek te vertrekken en wil bij Léti blijven. Daarnaast is er Grigán, een krijger met jarenlange ervaring en steeds op z'n hoede, en Corenn, de matriarch van het dorp. Later wordt het groepje aangevuld met Rey (de grapjas van de bende, blijkbaar een oude bekende van een van de families van erfgenamen), Bowbaq (een struise kerel, met een peperkoeken hartje, die gedachten kan lezen; vrouw en kinderen komen niet echt in het verhaal voor, maar zijn er wel) en in het tweede boek komt ene Lana (hogepriesteres van de godin Eurydis) erbij. Zij is ook een van de overlevende erfgenamen.

Uiteraard wordt dit gezelschap opgejaagd door de Züu, moeten ze zich daardoor goed organiseren qua onderkomen, handelingen, enz... Vooral na de reis naar het eiland Ji, waar ze een fantastisch bouwwerk ontdekten, zit er meer vaart in de gebeurtenissen. Dat bouwwerk, een soort poort in een grot. Die poort toont een soort tuin van Eden, waar het vredig is, schitterend weer, ... Ik zou bijna durven een vergelijking maken met het soort poort van Stargate, maar dan iets authentieker, minder SF dus, speelt ook een grote rol in de hele verdwijnkwestie.

"Six Héritiers" eindigt dus met een einde dat er geen is, opgewacht worden door Züu, maar er toch in slagen ze allemaal van kant te maken. Hoe de erfgenamen vervolgens terug naar het vasteland trekken, waar ze overnachten, ... is niet geweten., vandaar het advies om direct daarna "Le Serment Orphelin" te lezen, temeer omdat ze eindelijk een beter spoor hebben naar wie hen uit de weg wilt ruimen: l'Accusateur, een pseudoniem voor iemand die geen schroom kent om z'n doel te bereiken. Maar op hun weg worden ze met verschillende gevaren geconfronteerd, gevaren die een serieuze impact (kunnen) hebben op het verdere verloop van hun queeste. Maar ook na "Le Serment Orphelin" is het verhaal nog lang niet ten einde, vooral niet wanneer de echte naam onthuld wordt van wie het genootschap uit de weg wilt ruimen. Spanning verzekerd!

De schrijfstijl is heel toegankelijk, heel gedetailleerd. Grimbert laat niet in z'n kaarten kijken, zorgt voor een goede balans tussen actie en beschrijving van de wereld, van de personages, en dergelijke meer. De personages zelf zijn zeer goed te onderscheiden, hebben elk hun eigen kenmerken en komen dus verre van houterig over. Het valt ook op hoe het harde leven op de vlucht iemand noodgedwongen (?) volwassen(er) kan maken, vooral dan in het geval van Yan en Léti.

Het was soms even wenkbrauwen fronsen wanneer personage x of y een bepaald item bovenhaalde, terwijl daarover tot dan toe geen woord werd geschreven. Of hoe bepaalde gevechten ietsje te makkelijk gewonnen werden door het genootschap. Maar goed, het blijft ontspanning en het groepje moet natuurlijk haar queeste kunnen verderzetten en tot een goed einde brengen.

High fantasy met een redelijke scheut magie, de nodige zwaard- en andere gevechten, en meer. Je kunt het enigszins vergelijken met "Lord of the Rings" ([a:J.R.R. Tolkien|656983|J.R.R. Tolkien|https://d.gr-assets.com/authors/1434625177p2/656983.jpg]), "Dragonlance Chronicles" ([a:Margaret Weis|869|Margaret Weis|https://d.gr-assets.com/authors/1371065031p2/869.jpg], [a:Tracy Hickman|868|Tracy Hickman|https://d.gr-assets.com/authors/1360040119p2/868.jpg]), de boeken van [a:Robin Hobb|25307|Robin Hobb|https://d.gr-assets.com/authors/1397885202p2/25307.jpg], en ga zo maar door.

In ieder geval zijn (alvast) deze eerste 2 delen zeer zeker aan te raden als je een Franse visie op high fantasy wilt lezen, bij voorkeur in het Frans, uiteraard. Of de Nederlandstalige versie even goed is, weet ik niet. Soms gaan bepaalde details verloren, vandaar de voorkeur voor de originele uitvoering. Maar ieder z'n meug, natuurlijk.

Leuk weetje: In "1984" was er de slogan "War is peace, Freedom is slavery, Ignorance is strength". "Brave New World" had "Community, Identity, Stability", en "Le Secret de Ji" heeft "Main sûre, pied ferme, esprit vif" (wat Léti aangeleerd kreeg door Grigán).… (meer)

Gemarkeerd

TechThing | 1 andere bespreking | Jan 22, 2021 |

Bekijk meer besprekingen