Paul Hornschemeier

Na genoten te hebben van andere boeken van deze zelfde schrijver/tekenaar begon ik vol verwachting aan dit boek. Dit kwam me in eerste instantie op een lichte domper te staan. Het verhaal van de jonge vrouw van midden twintig die worstelt met relaties kon mij niet zo heel veel boeien. Het leek allemaal veel te gewoontjes. Het enige speciale was het tekenfilmfiguurtje Mr. Dangerous dat niet alleen op de televisie waarnaar ze kijkt een rol speelt maar ook in haar eigen fantasiewereld.

Bij het verder lezen gebeurde het. Opeens werd ik gegrepen door de tragiek in haar bestaan. De voortdurende herhaling van gebeurtenissen zoals opstaan, op het werk de uren voorbij zien gaan, met moeder een keer lunchen of dineren waarbij ze zich altijd als te klein behandeld voelt en dan thuisgekomen te moe zijn om nog werkelijk wat uit te voeren. Af en toe wordt deze sleur doorbroken door moeizame liefdesaffaires. De worsteling met het bestaan wordt juist heel sterk weergegeven door de herhaling met kleine wijzigingen in de dag. Als lezer krijg je het er zelf benauwd van en weet je tot de laatste bladzijden niet of het nog goed gaat aflopen of dat het leven niet meer dan dit te bieden heeft.

Een graphic novel waar de moeite die je er als lezer even in moet steken dubbel en dwars beloond wordt door het uiteindelijke resultaat.… (meer)

In "Moeder kom thuis" is Thomas, een 7-jarige jongen zijn moeder verloren. Als gevolg hiervan kampt zijn vader die filosoof is met een depressie. Thomas moet omgaan met zijn eigen verdriet en probeert ook om zijn vader te steunen. Dit gaat natuurlijk niet goed, de vader wordt opgenomen in een inrichting en een oom en tante komen om voor Thomas te zorgen. Thomas maakt een kaart met de kleurpotloden die hij van zijn oom heeft gekregen en probeert om bij de inrichting te komen om zijn vader te helpen ontsnappen.
De tekeningen van het boek vind ik prachtig, jammer dat ik delen van het verhaal niet begreep.… (meer)

Na in november 2014 aangenaam verrast te zijn door Moeder, kom thuis van Paul Hornschemeier heb ik gelijk twee andere boeken van hem aangeschaft. Een daarvan is The Three Paradoxes.

Op de binnenflap wordt Time geciteerd over dit boek, "If other comics are easy chairs, his works offers the pleasure, and the pain, of reclining on a psychiatrist's couch". En dat is precies hoe ik het ook ervaar.

Het begint met eenvoudige tekeningen en een schijnbaar kinderlijk verhaal. Enkele bladzijden later wordt zichtbaar dat de tekenaar, Paul, dit zit te tekenen en worstelt hoe het verhaal verder zal gaan. Hij logeert bij zijn ouders en om ruimte in zijn hoofd te krijgen gaat hij met zijn vader mee naar buiten voor een wandelingetje. Op straat komen jeugdherinneringen op hem af die met een derde tekenstijl wordt weergegeven. En zo ontvouwt het verhaal zich steeds meer met steeds weer een nieuwe tekenstijl die de gedachtenwereld van de tekenaar weergeeft. Herinneringen, fantasieën en de dagelijkse onzekerheden wisselen elkaar naadloos af.

Prachtig vind ik de tekstballonnen die half buiten de bladzijden vallen waardoor duidelijk wordt dat Paul de ander op dat moment maar half of helemaal niet meer hoort. Dit had ik nog niet eerder op deze manier weergegeven zien worden.

Het meest hilarisch maar misschien ook wel het meest pijnlijk is het gedeelte over Zeno and his Friends. De filosoof die zijn drie paradoxen enthousiast aan zijn medefilosofen vertelt en amper ziet hoe weinig serieus hij wordt genomen.

Een boek waar de schijnbaar eenvoudige tekeningen diepe emoties weergeven en een verhaal waar je iets meer moeite voor moet doen om te kunnen volgen maar dan ook echt een waardevolle ervaring opdoet.… (meer)

Juni vorig jaar snuffelde ik wat in een stapel stoffige tweedehands strips, iets wat ik zelden doe omdat de ervaring heeft geleerd dat er eigenlijk nooit wat van mijn smaak tussen zit. Alleen dit keer stond ik opeens met dit boek in mijn handen. Een boek over hoe een jongetje omgaat met de dood van zijn moeder. Mijn moeder leefde nog maar het was zeker dat ze het einde van het jaar niet zou halen. Ik zette het boek weer terug in de kast. Misschien was dit wat te confronterend. Ik pakte het weer uit de kast. Misschien juist wel goed om dit boek aan te schaffen omdat binnen niet al te lange tijd ik zelf ook met de dood van mijn moeder moest gaan dealen. Ik kocht het, zette het thuis op mijn plankje ongelezen boeken en wilde er daarna eigenlijk niets meer van weten. Toch te confronterend.

Nu is het ruim een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Gevoelens van rouw veranderen met de tijd en ik werd nieuwsgierig hoe er in deze graphic novel met dit specifieke verlies omgegaan zou worden.

En wat ben ik aangenaam verrast! Het verhaal is verteld vanuit een zevenjarige jongen. Zijn moeder sterft en zijn vader zinkt steeds dieper weg in een depressie. Hij houdt zich staande met wat hij geleerd heeft, zich in te beelden hoe het anders kan zijn.

De tekst is intelligent en past net zo goed bij de beleving van een kind, al is het absoluut geen kinderboek. De tekeningen zijn eenvoudig, zonder schaduwwerking maar met kreukelstreepjes.

Verhaal, tekst en beeld bij elkaar ontroerd op een diep niveau. En bij het omslaan van de laatste bladzijde, had ik echt het idee iets wezenlijks meegekregen te hebben.… (meer)