Maarten Inghels

Voor mij duidelijk een boek dat in de helft van het aantal bladzijden ook wel voldoende zou zijn geweest. Nu zijn het ruim vierhonderd bladzijden en komt er zoveel herhaling in voor dat ik hele stukken ging scannen in plaats van lezen waarbij ik niet het gevoel had ook maar iets te missen.

Het onderwerp boeide mij ook niet heel erg namelijk het schrijven van een boek over een meesteroplichter. Nu wordt er wel vaak gezegd dat kunstenaars het beste kunnen putten uit hun eigen ervaringen en daarom hebben, vrees ik, er ook zo ontzettend veel boeken over het schrijven van boeken het licht kunnen zien. Voor mij een te uitgekauwde manier om het werkelijke verhaal weer te geven. En het echte verhaal is hier of wat de meesteroplichter vertelt nu waar is of niet.

Deze meesteroplichter is weinig sympathiek te noemen dus dat helpt ook al niet mee. Er is niets wat me ook maar een klein beetje in deze man aanspreekt. Daarnaast is er ook nog de schrijver zelf waar ik ook al geen warme band mee krijg. En dit zijn op zich geen voorwaarden om enthousiast over een boek te kunnen worden maar omdat de rest me ook al niets doet, zoek ik naar wat het nog wel zou kunnen doen. Ik heb immers het boek toch uitgelezen.

Ergens had ik gehoopt dat tegen het einde na die eindeloze reeks van herhalingen er een passage kwam die dit allemaal in een klap in een geniaal licht zette. Ik heb namelijk wel dikkere boeken dan dit gelezen met nog veel meer herhaling wat mij wel heel veel deed. Helaas ook dat bleef nu uit.
Dit boek gaat dan ook snel naar buitenbiebje, wie weet dat iemand anders er wel van kan genieten.… (meer)

Rouwboeken, kan je daar nog origineel in zijn? Het lijkt amper mogelijk, maar Maarten Inghels (° 1988) heeft het met zijn prozadebuut toch gepresteerd. Hij laat een jongeman, Luukas Kolibri, rouwen om het verlies van zijn geliefde Robin. De originaliteit zit erin dat Luukas ‘professioneel opruimer’ is, de man die na de dood van mensen ter plaatse komt om de inboedel op te ruimen en desnoods ook alle sporen van natuurlijke en minder natuurlijke sterfte te verwijderen. En die man blijkt nu zelf te worstelen met het opruimen van de herinnering aan de eigen geliefde. Tot daar de verdienstelijke setting. Maar Inghels maakt het verhaal behoorlijk complexer, haalt er een dagboek van een sperma-donor bij en maakt van Robin een vrij onsympathieke, met zichzelf worstelende dame. Goed, dat kan allemaal tot zijn recht komen, maar helaas voor ons doet het dat niet, het einde van dit boek is zelfs een ongelofelijk melige afknapper. Literair is dit boek wisselvallig met soms sterke en soms knullige passages, en een stijl die af en toe de overdreven metaforiek opzoekt, en zinnen presenteert die wel heel vreemd in elkaar steken. Een veelbelovend debuut, verder wil ik niet gaan.… (meer)