Tony Judt (1948–2010)

Het is oppassen met deze schrijver. Sommige stukken in dit boek zijn best interessant, maar wat hij nogal eens aanhaalt in zijn besprekingen van andere schrijvers geldt ook voor hemzelf. In de tekst over België bvb gebruikt hij eenzijdig Franstalige bronnen. Hij beheerst duidelijk geen Nederlands en baseert zich dus maar op de bronnen geschreven door de minderheid in dit land. Bovendien is hij niet alleen zeer trots op zijn kennis van het Frans maar neemt zelfs hun dogma's over. 'De Elzas werd door het Duitse Rijk geannexeerd en de regionale talen in Frankrijk zijn dialecten.'

Nog bedenkelijker is zijn kennis van de Belgische geschiedenis. Zo schrijft hij dat de regeringen in de 19e eeuw de invoer van Amerikaans graan tegenhielden omdat anders hetzelfde zou gebeuren met industriële producten. De werkelijkheid was wel anders. De katholieke grootgrondbezitters hielden de invoer tegen om de prijs van hun eigen productie hoog te houden. De liberale industriëlen wilden echter het tegenovergestelde. De hoge graanprijs zorgde voor een hoge prijs van het brood met als gevolg dat de arbeiders hogere lonen eisten.… (meer)

"na de oorlog" was indrukwekkend, Judt is een integer en oordeelkundig historicus en beschouwer van zijn tijd, en wat hij als mens moest ondergaan in het laatste jaar van zijn leven, verlamd door ALS, is niet min. Maar een bepaald milieu heeft hem tot cultfiguur gebombardeerd, de laatste behoeder van de Europees geïnspireerde sociaaldemocratie, en dat is er voor mij teveel aan. In dit boek blikt Judt in verschillende episodes terug op zijn leven en dat blijkt toch niet zo bijster interessant. Hij was een kind van zijn tijd, en heeft wel iets van de wereld gezien, maar hij blijkt vooral toch onthouden te hebben dat het vroeger allemaal beter was en dat het nu naar de verdoemenis gaat. Een beetje nostalgie is menselijk, maar Judt had als historicus toch beter moeten weten.… (meer)