Robert Kegan

Kegan meldt in de proloog van In Over Our Heads dat hij nu een beter leesbaar boek wilde schrijven dan zijn 10 jaar oudere The Evolving Self. Dat geeft hoop, maar ik moet bekennen dat de leesbaarheid me niet meeviel. De gemiddelde lengte van Kegan's zinnen is een regel of vier. Gemiddeld! Om de andere zin staat wel een Engels woord dat ik niet op school geleerd heb. Na een eerste leespoging heeft het boek daardoor een halfjaar op een stapeltje gelegen. Het was dan ook meer uit een soort plichtsbesef dan uit zin dat ik het meenam op vakantie.
Het boek is, niettemin, prachtig. De vijf ordes van bewustzijn, waaromheen het boek geschreven is, komen me helder en natuurlijk over. Eenvoudig ook. Een goed dekkende samenvatting van de bijna 400 pp. past in één schema, op p. 314/5. De beschrijving van de moeite die wij (bijna) allemaal hebben om van de derde naar de vierde orde te komen is een feest van herkenning. Kegan geeft daarvan beschrijvingen in privé-levens (omgang met je partner; omgang je kinderen) en in publiek leven. Van dat laatste spreken vooral 'werk' en 'leren' me aan. De onderwerpen 'diversiteit' en 'de onbesproken eisen van psychotherapie' vormen daarnaast een noodzakelijke context.
Nu het boek dan eindelijk uit is wil ik er wat mee doen. Ik heb een sterke behoefte om het materiaal beter te bevatten dan door het een keer gelezen te hebben, het scherper te kunnen reproduceren en actief in mijn leven te kunnen gebruiken.… (meer)