Nicola Lagioia

Het kostte mij enige moeite om dit boek toch tot het einde te lezen. Lagioia mag dan wel een goed schrijver zijn, maar zijn personages in dit boek leken mij nergens te raken. Hij schrijft hier niet bepaald vlot, eerder hoekig en met een overdreven gebruik van metaforen en vergelijkingen. Het opzet van een roman over de generatie die opgroeide in de jaren tachtig is anders best interessant. Maar dat het een verhaal is over vriendschap, verraad en generatieconflicten zoals de blurp op de achterflap stelt, komt nergens echt uit de verf. Ik vond het dan ook goedkoop dat de uitgever op de kaft laat drukken dat Paolo Giordano dit "de mooiste Italiaanse roman van de afgelopen jaren" zou vinden. Een schromelijk overdreven uitspraak waarmee de uitgever het boek boven zijn niveau lijkt te willen tillen.… (meer)

Lagioia, de man van de metaforen en soms ondoorzichtige frasen, wisselt aldoor van verteller en tijdstip, en dompelt zich diep onder in de familiegeschiedenis. In het hele boek is niet één personage te vinden dat niets acteert, dat zegt wat het denkt, dat is wat het lijkt. Er is een buitenbeentje als Michele voor nodig om alles te doorprikken, maar ook hij moet zich eerst losmaken van de macht van de gewoonte, "een familie die zich onafgebroken had gekoesterd in de flonkerende ster van de gemoedsrust". Het verschroeiende effect van een emotioneel afwezige, maar zakelijk veeleisende pater familias is wellicht nog nooit zo snoeihard omschreven als in De wreedheid.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2016/04/nicola-lagioia-de-wreedheid.html… (meer)