Sofie Laguna

Omdat het boek vanuit het perspectief van Hester is geschreven was het op de eerste pagina’s wennen aan haar vertelstijl. Ook begin je als het ware midden in het verhaal, dus het was even zoeken naar het hoe en waarom ze binnen zit. En wat er nu mis met haar is. Uiteindelijk durft ik te zeggen dat haar ouders behoorlijk gek zijn en haar op een verschrikkelijke manier behandelen waardoor Hester zelf ook niet ongeschonden uit de strijd komt. Omdat ze geen ander geluk kent in haar wereld, gaat ze vriendschappen aan met de dingen in het huis die ze dagelijks om haar heen heeft. Zo voert ze hele gesprekken met een lepel en een bijl. Dat is aan de ene kant heel triest, maar aan de andere kant ook vertederend en mooi. Bovendien is de fantasie van Hester grenzeloos, prachtig verwoord en van schitterende beeldvorming voorzien. Je droomt weg op de woorden van Hester.

Uiteindelijk gaat het niet zo goed met Hester en ook niet met de relatie van haar en haar ouders, waardoor ze haar in een inrichting laten opnemen. Het verhaal neemt dan een vreemde wending en ook dat is wennen als lezer. Je wil Hester zo graag helpen, haar beter maken, maar in plaats daarvan wordt ze weer weggestopt. Ondanks de kromme tenen die dat veroorzaakt, is het ook mooi om te lezen hoe ze op haar eigen manier een mede-patiënt weet te helpen en hoe de twee een vriendschap voor het leven aangaan.

Het verloop van het verhaal is niet al te reëel vind ik persoonlijk, maar dat boeit in dit geval niet zo. Je leeft mee met Hester en via haar vreemde hersenkronkels zie je haar wereld op een heel andere manier. Het is geen bijzonder vrolijk verhaal, vooral door de verschrikkingen die Hester moet doorstaan, maar haar fantasie en overlevingsdrang geven het verhaal een gouden randje en uiteindelijk lees je het met een glimlach uit.… (meer)