Marco Lodoli

Op bijna poëtische wijze dringt Lodoli door tot in het wezen van de kloosterlinge. Amaranta gelooft naar eigen zeggen niet in God, en zocht alleen maar een plek om zich te verstoppen. Toch is het pas op latere leeftijd dat ze voor het eerst verleid door het wereldse leven. Met een verrassend gevolg. Opnieuw mooi werk van Lodoli.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2016/01/marco-lodoli-zuster.html… (meer)

Inderdaad heel wat nostalgie en weemoed in deze korte roman die vertelt hoe Maria Salviati elke dag in haar Romeins appartement wordt opgehaald door Gabriele die haar huis buiten Rome zal gaan verkopen. Maria ziet haar geheugen stilaan vervagen en vertelt aan Gabriele over haar leven met Augusto en hun zoon Pietro. "Ik vertel mezelf voortdurend mijn levensverhaal, ik heb veel vrije tijd en ben heel bang alles te vergeten, ook al heb ik soms de indruk dat de dingen niet helemaal zijn gegaan zoals ik ze me wil herinneren; bovendien is er niets veranderlijker en vager dan het verleden, toch?" (p. 21) Met die verkoop wil het niet zo goed lukken maar de band tussen Maria en Gabriele krijgt wel meer morele betekenis. "... als ik in de rij sta in het postkantoor of bij de kassa van een supermarkt ben ik kalm, ik heb het gevoel dat ik langzaam de weg ga die gebaand is door alle mensen die voor mij hebben geleefd en na mij zullen komen, ik hou van zulk soort geduld, zulk soort volharding, ik hou van degene voor me en van degene na me want ze maken allemaal deel uit van het verloop van de tijd en respecteren dat." (p. 78) Op het einde van de roman krijgt het verhaal dat Maria vertelt aan Gabriele meer het karakter van een soort biecht uitmondend in een absolutie gegeven door een steeds meer engelachtige Gabriele. "Zo is het leven, het biedt geen uitweg. Je moet je ploeg tot het eind toe recht in de voor houden, het heeft geen zin hem naar elders te verplaatsen, waar dan ook heen, naar de sneeuw of naar de zee. We zijn seizoenen, tijd, zaaisel en oogst, plicht, inspanning, een enkele zondag en meer niet. En toch ben ik getrouwd met een potsenmaker en heb ik een communist gebaard." (p. 129). Lodoli hanteert een mooie, sfeervolle taal zonder overdaad aan beelden om even mee in te dagdromen.… (meer)