Ludovikito (1918–2005)

Recenzoj
Citaĵo
„ La klopodo rehavigi la fontojn de la lingvo estas entrepreno subteninda. Sed ĝi ne estas facila, ĉar la hodiaŭuloj bezonas klarigojn kaj komentojn. La nuna verko tial plenumas sian taskon apenaŭ duone : ĝi ne donas la historiajn kaj filologiajn (eĉ ne bibliografiajn) klarigojn nek ebligas senperan impreson pri tiuj fontoj. La prezentitaj unuaj libroj estas la Esperanta traduko de la rusa Unua Libro (parte farita de Zamenhof por la Krestomatio, kaj kompletigita en la aldono al la fotorepreso de Setälä el 1948), la Dua Libro de l' Lingvo Internacia (1888) kaj ĝia Aldono (1888). Estas konate, ke la Unua Libro varias en siaj diversaj eldonoj (R, P, F, G) zamenhofaj. Tial efika estus nur la represo de tiu kunigita kvaropo (la germana reaperis en 1968) kun kompara filologia studo, kaj la Dua Libro kaj la Aldono (iam jam represita en 1925) nepre estus devintaj aperi kiel fotorepreso. Eĉ malatentante tiujn teknikajn mankojn (aŭ ĉu tamen ili rezultas el diletantismo de la nekonata - ĉu fikcia? - editoro?) oni ne klare kaptas la celon de la verko : ĉiuj ĝiaj tekstoj (escepte de la praekzercaro de la Dua Libro) estas facile atingeblaj en la Krestomatio kaj la Originala Verkaro. La riproĉo pri diletantismo konfirmiĝas per legado de la diversaj postparoloj : ili havas nuran felietonan karakteron. Mi bedaŭrus, se la projektata serio de plena verkaro de Zamenhof estus daŭrigata en la sama maniero. ”
— novembro 1973, Reinhard Haupenthal, Esperanto, 815 (11), p. 195… (meer)

Recenzoj
Citaĵo
„ Tiu ĉi estas la naŭa kaj lasta volume de Zamenhof-dokumentaro : leteroj kaj artikoloj el la jaroj 1909-1917 (mortojaro de Zamenhof). Ĉio estas kompilia kronologie laŭ diversaj fontoj, inter kiuj la Leteroj de L.L. Zamenhof de Waringhien, la Originala Verkaro de Dietterle, kolekto Haupenthal, ktp. Ĝis sia vivfino Zamenhof havis fidon en la humaneco de la homaro, fido tiel naive esprimita en La Espero. ”
— decembro 1981, Norbert Barthelmess, Sennaciulo, 12 (919), paĝo 102… (meer)

Recenzoj
Citaĵo
„ La klopodo rehavigi la fontojn de la lingvo estas entrepreno subteninda. Sed ĝi ne estas facila, ĉar la hodiaŭuloj bezonas klarigojn kaj komentojn. La nuna verko tial plenumas sian taskon apenaŭ duone : ĝi ne donas la historiajn kaj filologiajn (eĉ ne bibliografiajn) klarigojn nek ebligas senperan impreson pri tiuj fontoj. La prezentitaj unuaj libroj estas la Esperanta traduko de la rusa Unua Libro (parte farita de Zamenhof por la Krestomatio, kaj kompletigita en la aldono al la fotorepreso de Setälä el 1948), la Dua Libro de l' Lingvo Internacia (1888) kaj ĝia Aldono (1888). Estas konate, ke la Unua Libro varias en siaj diversaj eldonoj (R, P, F, G) zamenhofaj. Tial efika estus nur la represo de tiu kunigita kvaropo (la germana reaperis en 1968) kun kompara filologia studo, kaj la Dua Libro kaj la Aldono (iam jam represita en 1925) nepre estus devintaj aperi kiel fotorepreso. Eĉ malatentante tiujn teknikajn mankojn (aŭ ĉu tamen ili rezultas el diletantismo de la nekonata - ĉu fikcia? - editoro?) oni ne klare kaptas la celon de la verko : ĉiuj ĝiaj tekstoj (escepte de la praekzercaro de la Dua Libro) estas facile atingeblaj en la Krestomatio kaj la Originala Verkaro. La riproĉo pri diletantismo konfirmiĝas per legado de la diversaj postparoloj : ili havas nuran felietonan karakteron. Mi bedaŭrus, se la projektata serio de plena verkaro de Zamenhof estus daŭrigata en la sama maniero. ”
— novembro 1973, Reinhard Haupenthal, Esperanto, 815 (11), p. 195… (meer)