Eva Meijer

Dagen van glas. Door: Eva Meijer.

2023 is het Eva Meijer jaar: eerst haar prachtige bundel Het witste woord en nu een nieuwe roman. Hoewel, helemaal nieuw is hij niet. Ik begon eraan en kreeg een gevoel van: heb ik dit al eens gelezen? En jawel; het eerste hoofdstuk (Haar vertrouwde gedaante) verscheen 2 jaar geleden al als klein dun boekje.

Is dat erg? Helemaal niet. Integendeel. Het is juist fijn om verder te lezen over die vrouw uit dat dunne pareltje. In Dagen van glas krijgen we een inkijkje in haar leven én in dat van haar dochter en man. We zien hoe ze op elkaar lijken en net heel erg verschillen, hoe ze elkaar beïnvloeden, kleine en grote dingen (onbewust) aan elkaar doorgeven.

Elk boek van Meijer komt uit eenzelfde universum, is heel erg Eva. Je wordt opgeslokt door een wereld die trager en dieper is, poëtischer en filosofischer, bedachtzamer en opmerkzamer. In deze roman komt het verhalende en het meanderende heel mooi samen. Er is oog voor detail, levens worden geschapen voor onze ogen, mensen zijn diepmenselijk in al hun glorie en falen. Ze leven samen in hun eigen eenzaamheid, eigenheid.

Dagen van glas is een boek dat je ziel en hart vult. Dat een behoefte bevredigt waarvan je niet wist dat ze er was. Ik hoop dat 2024 een nog gevulder Eva Meijer jaar wordt; ik ben onverzadigbaar.… (meer)

Het witste woord. Door: Eva Meijer.

Ik ben een grote fan van Eva Meijer, van alles dat ze schrijft. Ik heb quasi al haar boeken en diegene die ik nog niet heb staan op mijn verlanglijstje. Haar manier van denken, hoe ze schrijft, haar afwijkende denkpatronen, zelfs haar recept voor pitabroodjes,… alles vind ik geweldig.

Hoewel ik er nooit aan had gedacht dat zij een poëziebundel zou uitbrengen kwam het ook niet als verrassing. Want naast heel filosofisch schrijft Meijer steeds heel poëtisch, met zinnen die je wil onderlijnen en inkaderen.

Als ik het wel had bedacht had ik gegokt dat haar bundel van een buitenaardse schoonheid zou zijn, en dat is hij ook! Een prachtige uitgave, met groene inkt, klassiek van opbouw maar verfrissend van inhoud. Ik kon maar een viertal gedichten per dag aan en moest er telkens een paar dagen tussenlaten. Elk gedicht raakte me als een mokerslag, ontroerde me en verwar(m)de mijn hart en ziel.

Het is al van de bundel van Lies Gallez geleden dat poëzie me zo beroerde. Mijn hart, hoofd, ziel, buik en traankanalen bleven niet onberoerd. Meijer raakte een open zenuw met haar filosofische poëzie. Of ze nu schrijft over de liefde, vogels, taal, sneeuw, wachten, overgave,… alles is wijs, waar en waarachtig.

Sommige gedichten zijn maar een paar zinnen, anderen zijn pagina’s lang. Maar elk werk is even gepast en juist geplaatst.

‘Blijven is een vorm van wachten die trouw is.’ Ik blijf Eva trouw als immens grote fan. En wacht op een volgende bundel. Ach, eender wat van Eva Meijer is goed. Ik verslind het hongerig.… (meer)

Zee Nu. Door: Eva Meijer.

Ik ben fan van Eva Meijer, ik lees en verzamel alles wat ze schrijft. Dus ook Zee Nu. (Het valt me trouwens op hoeveel boeken er verschijnen die verband houden met de zee en het water, ik ben daar wel blij mee.)

Meijer is filosoof en schrijver maar in mijn ogen ook activist en dat activisme sijpelt er in al haar boeken een beetje doorheen. In Zee Nu lekt het van elke pagina. Wie niet met zijn kop in het zand leeft weet dat het niet langer 5 voor twaalf is op het vlak van het milieu/klimaat; een boek dat daarover handelt kan alleen maar het bewustzijn meer aanwakkeren (hoop ik). In Nederland is het zee-probleem urgenter dan bij ons in België dus daar zal dit boek nog harder binnenkomen.

Het verhaal vertelt wat er gebeurt als de zee elke dag een kilometer verder het land in komt. Eerst leest het boek als een opeenstapeling van nieuwsberichten (en daaraan gelinkte reclameboodschappen) daarna komen ook meer en meer de persoonlijke verhalen aan bod. Evacueren of niet en wanneer en waarheen. En wat met de huisdieren? Wie is er solidair met vluchtelingen, wie plundert er, wie verspreidt er fake news?

Meijer geeft ons een inkijkje in hoe het kan zijn, kan worden. Ze geeft ons ook een schop onder de kont om echt werk te maken van een ommekeer. Dit boek is een literaire wake-up call. Geen fijn, gezellig boek. Wel een urgent en confronterend verhaal. Ik lees liever haar meer persoonlijke, filosofische boeken maar ben wel blij dat ze met Zee Nu een inkijkje heeft gegeven in een toekomst die we niet willen.… (meer)