Geerten Meijsing

Siciliaanse brieven van Geerten Meijsing is een fijn boekje dat het volgens mij ook op vakantie heel goed doet. Ik las het thuis, maar al na een paar bladzijden voelde het of ik daar op het eiland zat. Iets wat me met dat andere Siciliaanse boek, De Tijgerkat, ook al overkwam. Misschien moet ik er een keer echt heen. Lees hier verder: https://www.rizoomes.nl/literatuur/siciliaanse-brieven-geerten-meijsing/… (meer)

Vanuit zijn zelfgekozen ballingschap op Ortygia in Syracuse (Sicilië) stuurt Meijsing 25 brieven naar een niet nader genoemde, waarin hij enerzijds de lof bezingt van dit schiereiland maar anderzijds ook zijn voorliefde voor Griekse mythologie etaleert. Met een terugkerende klemtoon om de wisselingen van seizoenen en opkomst en ondergang van het leven lijkt deze bundeling van deels reeds eerder uitgegeven teksten wel een aankondiging van een definitief afscheid. Gaan we nog wel iets nieuws van Meijsings hand mogen verwachten? "Leven is dodelijk, zullen ze bedoelen, en leven is niet zozeer lang leven, als wel goed leven. Mijn leven in ballingschap is in alle opzichten een grotelijks geslaagde poging 'het goede leven' te leven, ook met weinig geld." (p. 84) "Als ik mij niet verlaten en alleen voel, is het omdat ik vele boeken om mij heen heb, ook enkele titels van eigen hand. Het is nooit zonder weemoed wanneer ik daarvan soms een exemplaar ter hand neem, want onmiddellijk begint dan het verleden weer te spelen, als een radio die plotseling wordt aangezet." (p. 117)… (meer)

Ietwat teleurstellende 'erotische bekentenisroman' (of zelfs een 'vrouwelijke schelmenroman', zo u wilt), oorspronkelijk uitgekomen als een autobiografie en met als auteur de vertelster zelve, ene Eefje Wijnberg, wier naam bij de eerste verschijning in 1981 op de voorflap prijkte. In een kort voorwoord bij deze editie verklaart Meijsing het hoe en waarom hiervan. Vaak te melig, te langdradig, te veel herhalingen, te zoutloos en flets. De erotische passages zijn heel braaf en zouden bijvoorbeeld Wolkers zelf niet doen opkijken, laat staan opwinden. Stilistisch gaat Meijsing ook niet voluit. Een pretentieloze uitweiding naar schalkse, reeds sinds lang platgetreden paden, meer niet.… (meer)

Minimalistische bundeling van de 2 Albert Verwey-lezingen die Meijsing in november 2004 in Leiden ten gehore gaf. In de eerste lezing ('Literaire roem') buigt Meijsing zich over het verschijnsel roem, ten koste van Harry Mulisch, die fungeert als risee, het epicentrum van de bittere spot van onze favoriete Siciliaanse émigré. De stijl is luchtig , de toon licht, het venijn scherp. In de tweede lezing ('De schrijver en zijn publiek') gaat Meijsing dieper in op zijn verstoorde relatie met zijn eigen publiek en haalt een hele resem klassieke filosofen (de Stagiriet op kop) uit de kast om zijn duivels te bezweren en tot een soort definitie van 'het publiek' te komen. Heldere lezingen, met de gekende mix van eruditie, weerbarstigheid en ironie.… (meer)