Hannes Meinkema (1943–2022)

En dan is er koffie. Door: Hannes Meinekma.

Dit is een heruitgave van ‘De oerroman van het feminisme’ die voor het eerst verscheen in 1976. Toen was ik zelfs nog niet geboren ;) Ik vind het geweldig dat vrouwen (opnieuw) een podium krijgen, dus dank u Uitgeverij Prometheus.

Hoewel het boek bijna 50 jaar oud is voelt het, soms jammer genoeg, op veel vlakken nog heel herkenbaar. Op andere momenten lees je het met open mond omdat het zo ongepast is (in verband met mensen met een beperking bijvoorbeeld). Gelukkig veranderen sommige dingen wel.

Meinkema schrijft heel zinnelijk, met een eigen taalgebruik dat eerder naar spreektaal neigt dan naar schrijftaal. Daarenboven schrijft ze heel erg vanuit de beleving van een vrouw(elijk lichaam); ik kan me voorstellen dat dat in de jaren ’70 erg vernieuwend was.

Jaren geleden (als tiener) las ik Jan Rap en z’n maten en Het verrotte leven van Floortje Bloem, beide van Yvonne Keuls; En dan is er koffie deed me daar wat aan denken. Je kruipt in het hoofd en het lichaam van de personages. Rosa (het hoofdpersonage) zegt het zoals het is, het komt er onverpakt uit; vlot, bot en kort. Ongecensureerd.

Een boek waar je doorheen vliegt en dat je een inkijk geeft in een wereld uit het verleden en families in het heden.… (meer)

Dit is het beste boek dat ik sinds tijden HERlezen heb. Het verhaal begint op de avond dat de moeder van de ik-persoon (Esther) sterft. Daarna gaat het terug in de tijd, tot het weer de avond wordt van het sterven van haar moeder. Vervolgens gaat het verhaal verder, om te eindigen met het verhaal over wat er werkelijk gebeurde op de avond dat haar moeder stierf.
Het knappe aan deze roman is dat één personage met je aangesproken wordt; het joodse meisje dat Esthers moeder in de oorlog beschermd en verzorgd heeft.
Er komen heftige onderwerpen aan de orde die echt binnenkomen bij mij als lezer. Jaloersmakend knap geschreven.

En dan te bedenken dat ik dit boek op mijn 15e voor het eerst las!… (meer)