China Miéville

Nadat ik eerder vorig jaar Iron Council van China Miéville van een collega te leen had gekregen, werd al snel The Scar ook in mijn handen gedrukt. Maar ondanks mijn enthousiasme over Iron Council, liet ik The Scar nog een tijd liggen. Dit ligt zeker niet aan het verhaal maar zit hem in de intensiteit van China Miéville. Zodra ik tekst van hem begin te lezen, landt er gelijk een hele wereld op mijn schouders, een wereld die vol zit met wezens met ieder hun eigen verlangens, motieven en geschiedenissen. Het is misschien wel een beetje te veel van het goede allemaal. Waar je China Miéville in ieder geval niet van kan beschuldigen is dat hij een oppervlakkige schrijver is.

In The Scar wordt een vluchteling uit New Crobuzon gevolgd. In haar vlucht wordt ze zelf gegijzeld door een drijvende stad waar iedereen die daarin wordt opgenomen, een deel daarvan uitmaakt voor het leven. De gebeurtenissen die daarna elkaar in een rap tempo opvolgen zijn zo dynamisch en fantastisch zonder over de kop te zijn, dat het me dikwijls duizelden. Dat maakt het lezen van China Miéville dan ook een inspanning in plaats van een ontspanning. En toch vind ik het zo fascinerend dat ik het boek ook niet onuitgelezen weg kan leggen.

Dit maakte ook dat ik me afvroeg waarom ik eigenlijk boeken lees. En dan specifiek in dit genre, de science fantasy. Blijkbaar is het niet alleen ontspanning wat ik in deze boeken zoek. Het is vooral ook het buiten de geëigende denkpaden kunnen komen. Ik ben van mijzelf niet zo flexibel in mijn denken. Boeken zoals deze die mij ideeën aan de hand doen die nooit in mij op zullen komen, verbreden mijn eigen ervaringen. Ja, ik denk dat dit de meerwaarde is van het lezen van dit soort boeken en dan is het de inspanning die nodig is om het allemaal te kunnen volgen, het zeker waard.… (meer)

China Miéville, een naam die ik al langere tijd ken en niet in de laatste plaats omdat China als voornaam mij altijd even doet fronsen met de vraag of dit werkelijk iemand zijn naam is. Toch had ik in al die tijd nooit wat van hem gelezen. Door een collega die zeer enthousiast over zijn schrijven is en mij dit boek te leen in mijn handen duwde, heb ik dan eindelijk kennis met zijn brein mogen maken. En wat voor een brein.

Na het lezen van de eerste honderd bladzijden had ik geen flauw idee waar dit verhaal heenging. Ook wist ik niet goed wat ik nu allemaal had meegemaakt. Zo veel verschillende wezens waren in korte tijd geïntroduceerd dat ik er helemaal van duizelde. Het universum waarin dit zich allemaal afspeelt doet mij ergens denken aan de science fantasy van mijn geliefde Michael Moorcock en dan in combinatie met de absurditeit van Terry Pratchett zonder dat het humoristisch wordt. Het is het product van een creatieve geest die voortdurend op exploderen staat. Ik weet dan ook zeker dat ik veel van wat er in beschreven staat, gemist heb.

Als lezer is het dan ook noodzakelijk om alles los te laten waarvan je denkt dat het houvast geeft. Ik heb mij op een gegeven moment maar mee laten slepen in de stroom van het verhaal en daarmee werd het een geweldig, interessant, buiten-mijn-eigen-denkvermogen-om verhaal waar ik nog lang beelden van op mijn netvlies zal hebben staan. Juist dit loslaten heeft mij veel leesplezier gegeven en de kans is dan ook groot dat ik in de toekomst nog wel meer van hem wil lezen.… (meer)