Ottessa Moshfegh

Heel af en toe overkomt het me: dat ik me al vanaf pagina 1 door een boek sleep, het – tegen beter weten in - probeer vol te houden, maar het dan na minder dan 100 bladzijden toch dichtsla. Dit is er zo één. Die vroeg-19de eeuwse cover trok me wel aan. En het basisconcept van het boek, een jonge vrouw die een winterslaap houdt omdat ze het leven niet aan kan, leek wel prikkelend genoeg. Ik heb dus geen probleem met de depressiviteit, de bitterheid, het sarcasme en het cynisme die van dit verhaal afstralen. De wereldliteratuur telt per slot van rekening tal van meesterwerken over mensen die een existentiële crisis ondergaan.
Maar de uitwerking ervan in een ogenschijnlijk hippe setting (de New Yorkse art scene), met een focus die aan een jongere versie van Sex and the City doet denken, spreekt me absoluut niet aan. Alles aan dit boek is er zo over! De hoeveelheid medicatie die onze jonge (ongenaamde) protagoniste slikt om zich in haar comateuze toestand te houden is genoeg om een olifant al na 10 minuten buiten westen te blazen. De gesprekken met haar vriendin Reva en vooral met haar psychiater zijn van zo’n karikaturaal niveau dat ze alle geloofwaardigheid missen. En dan die gezochte stijl, met trucjes die zo weggelopen zijn uit schrijfcursussen. Wie heeft hier boodschap aan? Ik in elk geval niet. Misschien heb ik nood aan een jaar rust en kalmte? :)… (meer)

Ik heb het boek in de originele versie gelezen; dat doe ik meestal als ik de taal voldoende beheers.
Het verhaal is virtuoos geschreven met een uitzinnige woordenweelde - het is een plezier om van een dergelijk talent te genieten.
Het verhaal is er geen om vrolijk van te worden. Het sleept ook redelijk lang aan om tot iets van een doel te komen.
Helaas vind ik de uiteindelijke apotheose een teleurstelling.
Nominatie was terecht. Dat ze het niet gehaald heeft, is duidelijk eens je het boek uit hebt.… (meer)

Eileen van Ottessa Moshfegh

Eileen Dunlop is 24 en in die tijd (vroege jaren zestig) al een oude vrijster. Ze woont samen met haar alcoholistische vader in stad X, nabij Boston. Overdag werkt ze in Moorehead, een jeugdgevangenis, en ’s avonds en ’s nachts zorgt ze in min of meerdere mate voor haar vader.

Eileen is eenzaam, bang en boos en droomt er al jaren van om haar uitzichtloze leven achter zich te laten maar blijft in een eindeloze sleur hangen. Ze is geobsedeerd bezig met haar voorkomen: stink ik niet, ben ik niet te dik, ruikt iemand dat ik mijn menstruatie heb? Tegenstrijdig genoeg doucht ze zich amper en leeft ze in een huis dat meer lijkt op een stort dan een thuis. Ze is continue bezig met alles en iedereen te observeren en te overdenken, en net dat maakt dat ze eigenlijk buiten de wereld lijkt te staan.

Haar vader is gemeen en opvliegend maar nooit echt agressief. Haar moeder is gestorven en vrienden heeft ze niet. Het eerste deel van dit boek is dan ook donker en deprimerend, net als Eileen’s leven. Maar tussen de lijntjes door merk je op dat Eileen diep vanbinnen bruist van het leven en de goesting, dat ze enkel de juiste omstandigheden nodig heeft om iets van haar leven te maken, om te kunnen ‘ontsnappen.’

Als Rebecca wordt aangenomen op Moorehead schijnt er plots een licht over Eileen’s leven en over de pagina’s van dit boek. (Je gunt het haar zo.)
Haar vroegere eenzaamheid slaat om in een onbegrensde toewijding aan Rebecca, wat dan weer resulteert in medeplichtigheid aan een misdrijf.
Het verrassende einde kon mij wel bekoren, voor anderen is het misschien enigszins teleurstellend, maar dat hangt dan weer af van je eigen ingesteldheid. Lees en oordeel zelf…… (meer)