Sigrid Nunez

De kwetsbaren. Door Sigrid Nunez.

Oh, wat hou ik van alles dat Nunez schrijft!

Op de één of andere manier ademen haar boeken allemaal dezelfde sfeer uit; ze dragen overduidelijk het Nunez-stempel. Haar hoofdpersonages lijken op elkaar, lijken op hoe Sigrid Nunez, in mijn hoofd, echt is. En dat allemaal zonder dat het saai, voorspelbaar of op elkaar lijkend is. Een ware kunst!

Vanaf de eerste pagina word je meegesleept in de wereld, en vooral in het hoofd, van het hoofdpersonage: een eenzame babyboomer die tijdens de pandemie op een appartement belandt met een jonge Gen Z’er en een papegaai. Klinkt als het begin van een mop, en hoewel het boek vaak heel grappig is, is dit toch een indrukwekkende roman en geen flauwe mop.

Pandemieboek; klinkt niet als iets dat je wil lezen maar dat is het wel. Nunez schrijft over wat het opgesloten zitten met mensen (en dieren) doet. Ze gaan meer nadenken over het/hun leven, over hun job, (verloren) liefdes, de toekomst en zo veel meer. Schrijven, schrijvers, boeken zijn ook onderwerpen die veelvuldig aan bod komen. Ik heb zo veel onderlijnd!

De kwetsbaren is een boek van nu: met taal en onderwerpen die heel hedendaags zijn en toch draagt het een klassieke schoonheid in zich. Je moet het jezelf gunnen om dit boek te lezen want dan gaat de Nunez-wereld voor je open en ga je al haar werk willen lezen. U weze gewaarschuwd! Maar bovenal: geniet ervan!… (meer)

Wat scheelt eraan. Door: Sigrid Nunez.

Net als De vriend is dit een boek dat leest als een autobiografisch verhaal maar dat we door het woord: ‘roman’ op de cover als fictie (moeten) lezen.

Wat scheelt eraan had evengoed De Vriendin kunnen heten; zelfde soort cover, dezelfde stijl, zelfde soort onderwerpen (met name: vriendschap, de dood, de moedeloze klanken van het hedendaagse leven, schrijvers,…) en eenzelfde vlotheid, van schrijven (zo lijkt het toch) en van lezen. Iets wat sommige lezers niet zal aanspreken, denk ik. Want Nunez verdeelt de lezers in twee kampen: zij die haar boeken maar ‘zozo’ vinden en zij die volledig voor haar vallen. Tot die laatste categorie behoor ik. Ik zou trouwens wel een vriendin van haar willen zijn…

Nunez haar wereld betreden is je overleveren aan een draaikolk van emoties, gedachten, twijfels, onvermogen en een op niets gebaseerde hoopvol-heid. Haar personages doen uitspraken die zo uit bestaande dialogen lijken geknipt maar die zo schitterend zijn dat ze vragen om onderlijnd te worden.

De hoofdpersoon uit De vriend zou dezelfde vrouw kunnen zijn als in dit boek, zou zelfs zomaar Nunez zelf kunnen zijn. Het gaat om vrouwen die alleen zijn, intelligent, wereldwijs, ietwat stug en afstandelijk maar daarnaast bruisen van gedachten, gevoelens en emoties die je hoofd en hart beroeren. Ze raken je, als lezer, en blijven je bij. Totdat je vol goesting in een nieuw boek van haar de draad weer kunt oppikken. Ik kan niet wachten tot het volgende boek in het Nunez-universum.… (meer)

Sempre Susan. Door Sigrid Nunez.

Een tijdje geleden las ik De Vriend en werd op slag verliefd op dat boek én op Sigrid. In De vriend volgen we een vrouw die plots haar beste vriend verliest. Hij sterft en zij ontfermt zich over zijn hond. Als onderdeel van haar rouwproces fileert ze haar vriend en hun relatie; vakkundig, nietsontziend en pijnlijk eerlijk. En hoewel dat een tegenstelling lijkt zit haar schets ook vol liefde en bewondering.

In feite doet Sigrid dat in dit boek ook, met als belangrijk detail dat Sempre Susan geen fictie is én dat het over een persoon gaat die we allemaal kennen; namelijk Susan Sontag.

In de jaren zeventig was Sigrid een tijd lang het administratieve hulpje van Susan. Zo leerde ze ook diens zoon David kennen, waar ze verliefd op werd. De relatie die ontstond zorgde er voor dat Nunez en Sontag een tijd lang onder één dak woonden. Dat maakt dan weer dat Sigrid echt weet waarover, over wie, ze schrijft. Ze kent Susan als geen ander, ook haar intiemste, kleinste kantjes. (En die zijn er, veel.) Hoewel ze die schaamteloos met ons deelt, beschadigt ze het beeld dat je van Sontag hebt niet. Nunez speelt het klaar om haar meer mens te maken én haar toch een icoon te laten blijven.

Zoals steeds vertelt wat iemand schrijft over een andere persoon meer over de schrijver zelf dan over het beschreven object. Nunez bezit de gave om echt te kijken, te raken, scherp te stellen en te schrijven.
Ik kijk vol verwachting uit naar Wat scheelt er aan dat in het najaar verschijnt.… (meer)