Kristina Ohlsson

Bij de politie in Stockholm komen een paar telefoontjes binnen waarin wordt gemeld dat er kort na elkaar op een aantal drukke locaties in de stad bommen tot ontploffing gebracht zullen worden. In allerijl worden de locaties ontruimd. Iedereen haalt opgelucht adem als blijkt dat de meldingen vals zijn en er niets gebeurt. Maar de opluchting is van korte duur. De volgende dag wordt Vlucht 573, een vliegtuig dat onderweg is van Stockholm naar New York gekaapt. In een briefje dat op het toilet van het vliegtuig wordt gevonden, staan de eisen, die aan de kaping een einde kunnen maken. Een geheime Amerikaanse gevangenis in Aghanistan, Tennyson Cottage, moet direct worden gesloten en de uitwijzing uit Zweden van Zakaria Khelifi, een man van wie wordt aangenomen dat hij terroristen heeft geholpen, moet ongedaan worden gemaakt. Indien aan de eisen niet wordt voldaan, zal het vliegtuig worden opgeblazen. Een team van deskundigen werkt koortsachtig aan de zaak en probeert een uitweg voor de naderende catastrofe te vinden. Onder hen bevinden zich Eden Lundell, chef van de antiterrorisme-eenheid, commissaris Alex Recht van de Rijksrecherche en criminologe Fredrika Bergman van het Ministerie van Justitie. De kaping wordt voor Alex Recht heel persoonlijk als blijkt dat het om het vliegtuig gaat waarvan zijn zoon Eric te tweede piloot is. Het wordt een race tegen de klok waarvan de afloop niet te voorspellen is. De tijd die het team beschikbaar heeft, begint langzaam op te raken en zo ook de hoeveelheid brandstof aan boord van het vliegtuig.

In de epiloog en het dankwoord van Paradijsoffer schrijft Kristina Ohlsson het volgende: “In januari 2011 ben ik naar Wenen verhuisd om als senior terreuranalist te gaan werken voor de OSCE(Organization for Security and Co-operation in Europe). Dat was slechts enkele weken nadat de zelfmoordenaar zich op Brygggargatan in Stockholm opblies en nog maar enkele maanden nadat ik was teruggekeerd van mijn werk in Bagdad. In die periode kon ik het niet laten de ontwikkelingen in de wereld om mij heen aan Fredrika Bergman te koppelen. Eén keer moest zij zich in een zaak kunnen verdiepen die aan een van de gebieden raakte die mijn professionele belangstelling hebben. En ik had het gevoel dat ik, na Engelbewaarders, haar en Alex een nieuw soort uitdaging moest geven en koos er daarom voor een boek te schrijven dat in diverse opzichten verschilt van mijn eerdere werk.”

Paradijsoffer is inderdaad een ander boek dan we van Kristina Ohlsson gewend zijn. In de eerste drie boeken met Alex Recht en Fredrika Bergman in de hoofdrol, handelde het altijd om meer of meer standaard thrillers waarin een team van politiemensen met deskundige ondersteuning moordzaken oploste. Dat is in dit boek niet het geval. Het gaat om terreurdreigingen en een vliegtuinkaping en de manier waarop de Zweedse en de Amerikaanse regering daarmee omgaan. Daarbij is onderling vertrouwen ver te zoeken. Ook de rollen die Alex Recht en Fredrika Bergman in deze nieuwe opzet spelen is anders maar dat doet gelukkig niets af aan de uitwerking van deze twee personages. Die blijft goed en evenwichtig. Eden Lundell is een nieuw personage en ook zij wordt beeldend beschreven. Hoewel haar manier van doen anders doet vermoeden, wekt zij sympathie op.

Waar een verhaal als Paradijsoffer zich heel goed voor leent is spanning. Deze is vanaf de eerste bladzijde markant aanwezig en wordt met iedere bladzijde die je leest intenser zodat je tijdens adembenemende ontknoping op het puntje van je stoel zit. Het verhaal heeft een open einde want ook in de optiek van Kristina Ohlsson loont misdaad niet en in de epiloog laat ze dan ook doorschemeren dat het einde niet als absolute waarheid moet worden opgevat. Zelfs de meest succesvolle misdadiger loopt uiteindelijk tegen de lamp.

Paradijsoffer is een goed geschreven en spannende thriller waarmee Kristina Ohlsson laat zien dat zij behoort tot de top van Zweedse misdaadauteurs.… (meer)

In een bos in de buurt van Stockholm wordt het stoffelijke overschot van een vrouw gevonden. Het hoofd en de handen ontbreken. Aan de navelpiercing herkent inspecteur Alex Recht de vrouw. Het is Rebecca Trolle, een studente die twee jaar geleden het ouderlijk huis verliet en nooit terugkeerde. Alex Recht en zijn team hebben de verdwijning nooit kunnen oplossen en dat knaagt nog steeds. Al vrij snel na de ontdekking van het lichaam van Rebecca wordt er in hetzelfde graf nog een stoffelijk overschot gevonden. Het is van een man die al veel eerder dan Rebecca om het leven moet zijn gebracht. Alex Recht, Fredrika Bergman en Peder Rydh onderzoeken de gruwelijk vondsten en ontdekken een verband tussen de twee slachtoffers en de beroemde schrijfster van kinderboeken Thea Aldrin. Zij woont in een bejaardentehuis en heeft sinds de veroordeling voor de moord op haar man niet meer gesproken. Ook ontdekken Alex Recht en zijn team een verband met de Engelbewaarders, een groep van vier mensen die een filmclub vormden. Maar achter de façade van de filmclub gaat een gruwelijk geheim schuil.

De schrijfstijl van Kristina Ohlsson is mooi, verzorgd en rijk aan beelden . “Over Alex' gezicht gleed een glimlach die in zijn rimpels verdwaalde en weer verdween”. Dit is een van de vele mooie zinnen die Kristina Ohlsson aan het papier toevertrouwde toen zij Engelbewaarders schreef en dat leest toch heel anders dan “Alex glimlachte even”. In de context geplaatst creëert een dergelijk taalgebruik sfeer en een treffend beeld van een gekwelde man. In het woord van dank aan het einde van het boek schrijft Kristina Ohlsson: “Ik heb absoluut geen gebrek aan fantasie. Aan geduld echter, ontbreekt het me vaak. Bijna altijd, eigenlijk. Tijdens het schrijven van Engelbewaarders heb ik met grote voldoening geconstateerd dat ik op sommige punten beter ben geworden. Plotseling was ik minder onzeker en het verhaal schreef zich bijna zelf.” Zelfkennis genoeg want er zit inderdaad een goede progressie in haar boeken. In haar debuutthriller Ongewenst was haar talent zichtbaar maar ze benutte het niet volledig, haar tweede thriller Verzwegen maakte al een volwassener indruk en de progressie heeft zich in Engelbewaarders voortgezet. De opzet en uitwerking van het verhaal, de met diepgang beschreven personages, de opbouw van de spanning, beeldende sfeertekeningen, de melancholieke Scandinavische overpeinzingen, het ziet er in deze thriller heel erg goed en verzorgd uit waardoor het lezen van dit boek uiterst plezierig is.

Het verhaal is redelijk ingewikkeld omdat het verschillende verhaallijnen kent en er veel gebeurt. Het politieonderzoek wordt gedetailleerd beschreven en resultaten van minutieus onderzoek grondig geanalyseerd waardoor er veel informatie op de lezer afkomt. Aan de complexiteit wordt ook nog bijgedragen door de privé-beslommeringen van de hoofdrolspelers. Alle drie worden op een bepaald moment persoonlijk bij de gebeurtenissen betrokken waardoor distantie moeilijk wordt en dat leidt ertoe dat het onderzoek dreigt te ontsporen. Hier laat Kristina Ohlsson haar deskundigheid zien. Zij voert als een creatief en kundig dirigent een perfecte regie over al deze verhaallijnen en informatiestromen. Je verliest geen moment het overzicht. Aan het einde wordt alles heel kundig in elkaar geweven in een overtuigende ontknoping. Je slaat het boek met een goed gevoel dicht.

Engelbewaarders is een knap geschreven thriller waarin Kristina Ohlsson laat zien dat zij een begaafd schrijfster is die terecht een belangrijke plaats inneemt in de wereld van de Scandinavische misdaadliteratuur.… (meer)