Konstantin Paustovski (1892–1968)

Weer zo’n prachtig geschreven roman, Paustovskij’s eerste. Het gaat over een aantal vrienden, jonge mannen, die proberen zich een leven te veroveren. Ze schrijven, schilderen, praten veel, drinken fors en reizen. Ook liefde speelt een grote rol. Voor Maksimov de hoofdpersoon en ik-figuur zijn Chatidzje en Natasha de grote liefdes. Chatidzje is een “echte” vrouw, met wie Paustovskij ook getrouwd was en kinderen kreeg, Natasha is een symbolische figuur, samengesteld uit verschillende liefdes.
Dan breekt de eerste Wereldoorlog uit. De vrienden worden hospitaalsoldaat en reizen als het ware achter de oorlog aan. Maken alle verschrikkingen mee. Dat wordt ingetogen beschreven, soms een beetje sec, maar met de afschuw voor dit zinloze geweld duidelijk aanwezig. Natasha sterft aan tyfus, Chatidzje overleeft. Prachtig weer!… (meer)

Weer zo’n prachtig geschreven (en vertaald) dagboek. Dit is het derde deel, over de revolutie, de vervreemding van het alledaagse leven, het geweld, de wanhoop en het verdriet van gewone mensen die hun dagelijks leven zien verdwijnen en veranderen in armoe, onzekerheid en angst. Allerlei groeperingen, de Witten,
De Rode garde, de anarchisten, de milities en de bendes en daartussen door houden mensen toch op de een of andere manier stand en beleven kleine alledaagse dingen die Paustovskij beschrijft. Hij woont in Moskou, in Kiev en Odessa, werk bij onduidelijke kranten, moet een poosje in het leger...en vlucht als hij dreigt weer gemobiliseerd te worden naar Odessa en beschrijft al laatste de vlucht van mensen, elkaar verdringend en vertrappend om op schepen die weggaan terecht te komen.… (meer)