Frederik Peeters

Tobben over een mysterie
Op vakantie lezen we al eens iets anders dan stripverhalen. Testament van Clive Barker bijvoorbeeld, een niet zo heel geslaagd boek van de horrormeester, maar waarin wel een interessante gedachte geopperd werd: "Een mysterie is niet interessant wanneer het oplosbaar is, de charme ligt er in dat je er blijft over tobben". We parafraseren hier, we namen voor één keer geen nota, we lagen aan de rand van het zwembad, snap je?

Deze gedachte in het achterhoofd houdend, hadden we wel zin in de nieuwe van Frederik Peeters, een man die vaak volgens hetzelfde principe werkt. Vaak is het aanvoelen dat tegen het begrijpen aanschurkt bij hem in zijn boeken, al is de plot die Loo Hui Phang voor hem schreef een van zijn meer eenduidige. Zeker wanneer we hem naast het haast cryptische maar onontbeerlijke Aâma leggen.

Oscar, een Ierse dandy die via London in het Amerika van net na de Amerikaanse Burgeroorlog terechtkomt, op de vlucht voor geesten uit zijn verleden, trekt als fotograaf in het gezelschap van Milton, de knaap met de mooiste kont van de Far West, en onder leiding van de pompeuze Stingley door Comanchegebied. Alle drie hebben ze hun geheimen, de ene al groter dan de andere, en de geleidelijke onthulling van elk van deze geheimen heeft verregaande gevolgen voor de anderen.
Oscar, die homoseksueel is, valt voor de jonge androgyne Milton. Milton blijkt een jonge vrouw met bovennatuurlijke gaven die haar verleden van misbruik ontvlucht in drag, en Stingleys geheime agenda is mogelijk nog duisterder. De Apaches blijken bovendien niet steeds opgezet met deze drie en vooral Stingleys acties zetten hen tegen hen op. Gooi er nog een mysterieuze, skeletale premiejager bij, en je hebt de poppen aan het dansen.

Phangs verhaal is perfect voor de beeldtaal van Peeters, die weer zijn vaste onderwerpen als natuur, ectoplasma's en flashbacks kan bovenhalen. Deze keer baadt alles in een sfeer van erotiek en onderdrukt verlangen, en dat hebben we in een western niet vaak gezien. Ook blijft het mysterie net genoeg aanwezig zodat je als lezer in gedachten steeds terugkeert naar het verhaal en keer op keer weer alles herbeleeft. Mysterieus genoeg om interessant te blijven, niet te veel, niet te weinig. Perfect. Net zoals het idee van Barker waarmee we begonnen.
WIM DE TROYER --- augustus 2016… (meer)

Soms staart de spiegel terug
Stukje bij beetje onthult Frederik Peeters de samenleving waarin onze personages zich bewegen. Waar anderen zich zouden verliezen in oeverloze beschrijvingen, laat Peeters deze omstandigheden enkel naar voor komen wanneer de lezer er iets aan heeft. Dat is slim. En toont aan wat voor schrijver hij is.

Als lezers weten we niet wat de "grote crisis" is, enkel dat het bedrijf waarvoor Verloc (het hoofdpersonage) zijn broer werkt erdoor zijn project op de planeet Ona(ji) heeft moeten afbreken. Nu, enkele jaren later dient de waardevolle technologie Aâma, die met enkele wetenschappers daar werd achtergelaten, teruggehaald te worden. En nu wordt het even technisch. De planeet Ona(ji) bevindt zich in wat wij op aarde het Cambrium noemen. Grofweg gezegd: een van de eerste stadia waar men kan spreken van 'leven' op een planeet. Aâma is een nanotechnologie, een zwerm microrobots met een hive-achtige intelligentie, zo je wil, die het evolutionair proces moeten versnellen. Maar zoals bij elke Frankensteinmythe neemt het monster op een bepaald moment zelf zijn lot in handen en rent de dokter zijn creatie achterna, hopeloos proberend deze uit te schakelen. De Aâma heeft namelijk de robots van zijn schepper mee in zijn versnelde evolutionaire derwisjdans gesleurd en creëert een voor de mens zeer vijandig gezinde natuur, met metalen voelsprieten en multifocale laserogen. De kansen van het groepje overlevers slinkt zienderogen.

Dit weten we uit de dagboekfragmenten die Verloc ons voorleest, Verloc leert zichzelf samen met ons kennen. Hoe Verloc alleen op de planeet overbleef met alleen Churchill, een bodyguardrobot, weten we ook nog niet. Wat we sinds het eerste deel wel weten, is dat het een mateloos interessant beeldverhaal oplevert. Wie macho's met straalkanonnen en halfnaakte groene alienmeisjes met anal probes verwacht moeten we teleurstellen. Het is een intimistisch portret van een doodgewone man in een voor ons zeer bizarre wereld die soms meer overeenkomsten vertoont met onze wereld dan we zouden denken.

Het verdriet en het uiteendrijven van Verloc en zijn vrouw over hun kind, dat duidelijk niet in de samenleving past, is hartverscheurend oprecht en eerlijk weergegeven.

Alweer 88 pagina's sciencefiction die doet wat meeste andere 'serieuze' verhalen soms te weinig doen: ons een spiegel voorhouden.
> WIM DE TROYER --- september 2015… (meer)