Mike Ploog

Het grote boek - het grootste in de gehele collectie! (dat wordt weer boekenplanken timmeren ...) - begint veelbelovend. Geen kindeke Jezus, geen Coca-Cola-vrachtwagens, maar een vondeling die door een reus aan de hoede van een hongerige leeuwin wordt toevertrouwd, vervolgens wordt opgevoed door halfnaakte bosnimfen en eerder stommelings dan weloverwogen in het traditionele kerstgedoe rolt. (Hij komt te laat in het dorp, gaat daarom door de schouw. De kerstboom is eigenlijk een grafsteen voor zijn overleden vriend.)

Er zit humor in de vertelling, verwijzingen ook naar dat andere werk van Baum, The wizard of Oz, maar het blijft een kerstverhaal. De bosnimfen zijn tepelloos, de kerstman Klaas is seks- en foutloos: behalve zijn zelfopgelegde opdracht om kinderen speelgoed te geven heeft hij geen verlangens, behalve de angst om die opdracht niet te kunnen vervullen gaat hij volstrekt zorgeloos door het leven.

Hij wordt geholpen door zijn vrienden: elfen, nimfen en andere onsterfelijke wezens. Als enige sterfelijke onder hen is hij ook een doorn in het oog van trolachtige wezens, eveneens onsterfelijken, die de zorg voor de mensen toebedeeld kregen omdat de anderen met die vernielzuchtige wezens niets te maken wilden hebben. Het komt tot een gevecht, waarbij de Kerstman (met een zwaard in handen!) de leider van de trolachtigen in de afgrond stort. Meteen daarna zweert hij nooit meer een zwaard te zullen hanteren.

Het is een verademing om een kerstverhaal zonder religieuze of commerciële boodschap te lezen. De morele boodschap moet je er natuurlijk wel bijnemen. En ach, zolang we sterfelijk zijn, is dat misschien maar het beste ...

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/12/santa-claus-de-legende-van-de-ker...… (meer)