Giuseppe Pontiggia (1934–2003)

Pontiggia brengt hier een vrij schetsmatig en intimistisch verteld relaas van de verhouding tussen een vader en zijn gehandicapte zoon waarvan één van de geconsulteerde specialisten zegt: "Deze kinderen worden tweemaal geboren. Ze moeten leren zich te bewegen in een wereld die er door hun eerste geboorte alleen maar moeilijker op is geworden. De tweede geboorte hangt af van u, van wat u zult weten te geven. Ze worden tweemaal geboren: des te zwaarder is de weg die ze te gaan hebben." (p. 31) De vele korte hoofdstukken zijn veeleer herinneringen aan bepaalde ontmoetingen of gesprekken met op de achtergrond niet enkel de beperkingen van de zoon maar evenzeer die van de vader die zich daarvan ook meer bewust wordt. "Wij zien onze ouders uitsluitend in relatie tot onszelf (als zij daar niet aan voldoen, zetten we hun dat betaald met een onuitblusbare haat), tot wij zelf hun leeftijd bereiken en we ons perspectief verruilen met dat van hen. Maar gewoonlijk is het dan te laat hun dat te laten weten." (p. 159) Je krijgt hier dus geen rechtdoor verteld verhaal maar een boeiende reeks bespiegelingen rond normaliteit, vrijheid en liefde die aanzetten tot verder nadenken. En dat is wat mooie literatuur doet.… (meer)