Lisa Randall
Auteur van De verborgen dimensies van ons heelal
Over de Auteur
Lisa Randall studies theoretical particle physics and cosmology at Harvard University, where she is Frank B. Baird, Jr., Professor of Science. A member of the National Academy of Sciences, the American Philosophical Society, and the American Academy of Arts and Sciences, she is the recipient of toon meer many awards and honorary degrees and was named one of Time magazine's "100 Most Influential People" in 2007. Warped Passages (2005) and Knocking on Heaven's Door (2011) were New York Times bestsellers and 100 Notable Books. Her standalone e-book, Higgs Discovery: The Power of Empty Space, was published in 2012. toon minder
Fotografie: Photograph by leslieimage.com who took it at TED 2006
Werken van Lisa Randall
Dark Matter and the Dinosaurs: The Astounding Interconnectedness of the Universe (2015) 605 exemplaren
Knocking on Heaven's Door: How Physics and Scientific Thinking Illuminate the Universe and the Modern World (2011) 583 exemplaren
Internet starter kit 1 exemplaar
Gerelateerde werken
Know the Past, Find the Future: The New York Public Library at 100 (2011) — Medewerker — 116 exemplaren
Tagged
Algemene kennis
- Gangbare naam
- Randall, Lisa
- Geboortedatum
- 1962-06-18
- Geslacht
- female
- Nationaliteit
- USA
- Geboorteplaats
- Queens, New York, United States
- Opleiding
- Harvard University (BA|Physics|1983)
Harvard University (Ph.D.|Particle Physics|1987) - Beroepen
- theoretical physicist
Opera librettist (Hypermusic: A Projective Opera in Seven Planes) - Relaties
- Georgi, Howard (doctoral advisor)
Greene, Brian (high school classmate) - Organisaties
- Harvard University
American Physical Society - Prijzen en onderscheidingen
- American Academy of Arts and Sciences
Premio Caterina Tomassoni e Felice Pietro Chisesi Award (2003)
Klopsted Award (2006)
Time Magazine's 100 Most Influential People (2007)
DOE Outstanding Junior Investigator Award
Leden
Besprekingen
Lijsten
Prijzen
Misschien vindt je deze ook leuk
Gerelateerde auteurs
Statistieken
- Werken
- 8
- Ook door
- 4
- Leden
- 2,675
- Populariteit
- #9,599
- Waardering
- 3.7
- Besprekingen
- 67
- ISBNs
- 64
- Talen
- 10
- Favoriet
- 4
Ons zonnestelsel beweegt door de Melkweg. Het is een dynamische omgeving. Soms loopt het mis, getuige daarvan de inslagkraters op aarde. De meest bekende inslag is verantwoordelijk voor het verdwijnen van de dino's, maar blijkbaar wordt de aarde met regelmaat getroffen door meteoroïden. In een poging om, onder meer, die regelmaat te verklaren, ontwikkelde Randall met haar medewerkers een nieuwe theorie over donkere materie. Ze gaat ervan uit dat op zijn minst een gedeelte van die donkere materie met zichzelf kan interageren op andere manieren dan via de zwaartekracht, net zoals dat bij gewone materie het geval is.
Het is een speculatief model. Gedetailleerde metingen van de Melkweg zouden moeten uitmaken of het plausibel is. Donkere materie zelf kunnen we in elk geval niet rechtstreeks waarnemen. Het ziet er niet naar uit dat we de aard ervan zullen kunnen bepalen, laat staan die van de krachten die haar beheersen. Randall droomt ook even van 'donker leven', opgebouwd uit donkere materie, en daardoor immer voor ons ontoegankelijk.
Daarmee zijn we aanbeland bij de filosofische consequenties. Met donkere materie zitten we duidelijk op de limiet van het kenbare; de meest tastbare (als die term hier op zijn plaats is) vorm van Kants Ding an sich, een object dat ontsnapt aan elke vorm van waarneming en waarvan we het bestaan alleen indirect kunnen vaststellen. Al rekken we met deze beschrijving Kants begrip wat op. Je zou je ook de vraag kunnen stellen of we die donkere materie echt wel nodig hebben. Randall zelf verwijst even naar het scheermes van Ockham: de meest eenvoudige verklaring is de beste. Misschien is het gewoon wachten op iemand die met de juiste blik naar alle gegevens kijkt, een nieuwe Copernicus.
Wat in elk geval blijft hangen, is de periodiciteit van meteoroïde-inslagen. Randall blijft er wat vaag over: ergens tussen de 32 en de 35 miljoen jaar. De inslag die de dino's uitroeide, vond 66 miljoen jaar geleden plaats. Reken zelf even uit. Randall zelf hoopt dat we de gevarenzone net verlaten hebben. Waarschijnlijk maakt het niet veel uit: we hebben inmiddels geen meteoroïden meer nodig om een massa-extinctie op poten te zetten.
Het boek had overigens een betere eindredacteur verdiend.… (meer)