Ray Bradbury (1920–2012)

Het was een podcast over dit boek waardoor ik niet langer meer kon wachten en eindelijk dit boek ben gaan lezen. Ik had het alleen in een Nederlandse vertaling voor handen maar ik denk dat het voor dit verhaal niet echt uitmaakt in welke taal je het leest.

Deze science fiction klassieker komt uit 1953 en is nog steeds actueel. Kijk alleen maar naar de verfilming die dit jaar naar aanleiding van dit boek uit gaat komen.
Het boek verraadt alleen zijn leeftijd omdat het in de toekomst afspeelt maar er nog steeds volop gerookt wordt. Daarnaast is het angstaanjagend hoe scherp Ray Bradbury de toekomst voor ogen heeft gehad. Zo hebben de mensen amper werkelijk contact met elkaar en lopen ze voortdurend met schelpjes in hun oren waar ze liever naar luisteren dan naar andere mensen direct om zich heen. Dit soort details deden mij de rillingen over mijn rug lopen. Hoe kan iemand dit in 1953 al voorzien hebben?

Gelukkig is het hoofdverhaal (nog) niet in onze Westerse werkelijkheid te bemerken. Namelijk dat boeken uit den boze zijn en stelselmatig worden verbrand door brandmannen. Boeken zijn het kwaad omdat ze mensen in verwarring brengen met nieuwe gedachten. En op die manier worden mensen ongelukkig. Het is ook niet de bedoeling dat mensen zich van elkaar onderscheiden. Daar worden mensen namelijk ook ongelukkig van. Je weet wel vroeger op school waar de slimsten in klas degenen waren die het meest gepest werden. Slimheid is onwenselijk, dat wisten we als kind al. Leeghoofdigheid is voor de massa en zo is iedereen gelukkig.
Het is dat je weet dat het pure flauwekul is en juist deze manier van denken het kwaad is maar je zou het toch bijna gaan geloven.

Kortom een prachtboek dat door elke science fiction liefhebber vast zeer gewaardeerd wordt. Het is ook een boek waar nog wel eens naar verwezen wordt waardoor het ook handig is om er iets van te weten. Ik ben in ieder geval blij dat ik nu ook het thema begrijp en even in deze boekenbanwereld heb kunnen leven om te voelen hoe gevaarlijk dit soort gedachten zijn.… (meer)

Een dun pocketboekje met tien korte verhalen van de hand van Ray Bradbury. Op de kaft staat onder de titel alleen science fiction maar op het tweede titelblad staat daarnaast ook fantasy & horror. Deze laatste twee genres vind ik meer van toepassing op de korte verhalen die dit boekje bevat en dan met de meeste nadruk op horror.

Alle verhalen hebben een beklemmende sfeer. Als lezer word je opgezweept om verder te lezen zodat je uit die benauwende situatie kan komen. Vaak is het lang onduidelijk wat nu precies de oorzaak van het opgeroepen ongemak is en soms blijft dat zelfs tot en met de laatste punt onduidelijk.
De macabere situaties zijn in een aantal gevallen zo bizar dat het heel humoristisch wordt waardoor je het nare van je af kunt lachen. Maar nooit helemaal. Ze blijven na het lezen nog even je plakken en kunnen zelfs tot verder nadenken zetten.

De vertaling vind ik opmerkelijk sterk. Veel science fiction boeken uit deze tijd die vertaald zijn in het Nederlands hebben iets houterigs. In deze vertaling is daar absoluut geen sprake van. Als ik niet geweten had dat het oorspronkelijk Engels was, had ik gedacht met een Nederlandse schrijver te maken te hebben.… (meer)

De bewerking van Tim Hamilton, beste mensen, is verdomd goed. Het vuur springt van de bladzijden en doet de pagina's knisperen van spanning en leesgierigheid. De tekeningen zijn niet altijd tot in de puntjes verzorgd - (vrouwen)gezichten zijn een zwak punt van Hamilton, lijkt het - maar de opbouw is er 'knal op'. Ik had graag wat meer boeken in de fik zien gaan (maar is dat ook in de oorspronkelijke tekst niet vrij beperkt?), en wat minder stills van huizen, maar Hamilton nam het integrale verhaal van Bradbury (geen idee of ook de tekst integraal werd overgenomen, ik vermoed van niet) en maakte er een geheel op zich staande strip me.

Anders dan bij de meeste 'graphic novels' die ik in mijn veel te korte leven las, heb je hier niet meteen de lust om het oorspronkelijk werk te herlezen, maar - en ook dit is anders dan bij de meeste graphic novels - het is ook niet nodig. Dit, deze strip, is het verhaal van Bradbury, bladzijde voor bladzijde, dezelfde personages, dezelfde actie.
Of dat een compliment is voor Bradbury weet ik niet, maar Hamilton heeft er wel zijn voordeel mee gedaan. En waar de novelle me verveelde, deed de strip dat op geen enkel moment.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/10/ray-bradburys-fahrenheit-451-auth...… (meer)