Ingvild H. Rishøi

Het sprookje over het meisje met de zwavelstokjes, van Hans Christian Andersen, valt in de categorie smartlap-sprookjes. Als kind maakte het verhaal me altijd aan het huilen. En deze moderne hervertelling van de Noorse schrijfster Ingvild Rishøi had zo ongeveer hetzelfde effect.

In het kort draait het verhaal om Ronja, een jong meisje, dat samen met haar oudere zus en haar vader in Oslo woont. Ronja is ook de verteller van het verhaal. De zusjes zijn gek op hun vader, en als er een tijd geen drank in het spel is, is de vader ook gek op zijn dochters. Ronja heeft dierbare herinneringen een zomer waarin zij samen met haar vader ging zwemmen, en aan een vakantie in een houten huisje in een besneeuwde winter. Aan die herinneringen houdt zij zich vast, ze vormen een terugkerend thema in het verhaal. Maar die herinneringen staan in schril contrast met de alcoholische fasen van de vader, als hij zich met zijn foute vrienden beschenkt in café Stargate, zijn werk kwijtraakt en weinig aandacht heeft voor zijn dochters. Zo ook deze winter.

Stargate is eigenlijk meer een lang kort verhaal dan een volledige roman, met slechts zo’n 150 bladzijden en veel - heel veel - witruimte. Het is prachtig hoe Rishøi met zo weinig woorden toch een compleet verhaal met duidelijke karakters neer kan zetten. Ze laat veel over aan de verbeeldingskracht en mensenkennis van haar lezers. Wat een verademing, zo’n schrijfstijl. En wat een hartverscheurend verhaal.… (meer)