Kim Stanley Robinson

I know there are some snags to this book (see below) but I can already say that I found it quite impressive. I didn't know Kim Robinson (my bad?): he is known as a creditable science fiction author, but apparently, he is at home in many more fields, as he proves here. Climate change is at the heart of this book and Robinson's great achievement, in my view, is that he gives a sense of the breadth of the challenge it poses to us and our planet.
It starts dramatically, with the evocation of an extreme heat wave in 2025 (so, again this is science fiction) in the Indian state of Uttar Pradesh that killed millions of people. This sets in motion a train of radical measures and the creation of a Ministry for the Future that will put pressure on nation states and the international system on behalf of future generations. Robinson mainly follows the leadership of that institute, based in Zurich, and in this way we get a picture of very diverse problems facing the world: not only the technological issue of reducing the CO2 level in the atmosphere and prevent the further melting of glaciers and Arctic ice, but also fiscal and monetary measures to encourage more environmentally conscious behavior, strategies to promote small-scale ecological approaches, and so on and so forth. The number of angles that Robinson provides is really impressive. And in particular he points to the pernicious influence of existing ideologies and religions, the opposition by nation states and vested interests, and the legacy of capitalism and post-colonialism. A truly kaleidoscopic approach.
Formally, Robinson has spread this over more than 100 relatively short chapter, sometimes following certain protagonists, other times presenting passionate pamphlets, and even boring conference reports or didactic expositions. That demands quite something from the reader, especially because Robinson is clearly not a real literary writer. But he offers a lot of variety, and also interweaves enough fictional elements to make it completely digestible, especially through the story of the Irish Mary, the chairwoman of the Ministry for the Future, and Frank, an American who was traumatized by the heat wave in India and emerges as an eco-terrorist; the friendship between the two is one of the nicer aspects of this novel. The evolution over time, from approximately 2025 to approximately 2050, also supports the narrative element.
The main issue is that it requires some suspension of disbelief, frankly quite a lot. I especially had a hard time with the aspect that the Ministry for the Future has a secret department that uses eco-terrorists to kill hundreds of top bankers, oil company and aircraft magnates. And the biggest problem is that in this novel a significant drop in the CO2 content in the atmosphere already was noted after just over 20 years, as a result of the many measures. Scientifically, this is downright nonsense (and there are other, smaller scientific errors in this book). This immediately brings us to the most crucial issue in the debate on the fight against global warming: can it be won with technology and technical interventions? This book contains an essay that asks the question “is technology driving world history?”, and at first glance Robinson seems quite naïve to support that statement. But it is precisely through his very kaleidoscopic approach to the climate issue that he shows that only a very broad mix of measures and approaches in very different domains can provide relief. If this novel contributes anything to this extremely important debate, it is this very valuable message.… (meer)

Het derde deel van de Marstrilogie van Kim Stanley Robinson heet Blue Mars. De delen Red Mars en Green Mars heb ik gelezen in 2015 en 2016, voor mijn geheugen een ontiegelijke lange tijd geleden. Maar op een of andere manier wist ik nog heel goed de sfeer van deze boeken, al kon ik geen personage meer opnoemen. Voor het lezen van Blue Mars zijn de vorige twee delen niet noodzakelijk maar het geeft wel meer een verdieping van het verhaal. Als lezer heb je dan meer wortels voor waar het in dit boek op voortborduurt.

In deze behoorlijke dikke pil van meer dan 700 bladzijden worden de verschillende facties op Mars (de rode die niets willen veranderen aan de planeet en zichzelf willen aanpassen tegenover de groenen die Mars naar hun hand willen zetten) belicht door de gebeurtenissen vanuit de verschillende personages te laten vertellen. Interessant vond ik ook hoe de achterblijvers op het bijna door de mens verwoeste Aarde worden gezien en hoe de mensheid naast Mars nog meer planeten gaat koloniseren. Dit laatste gebeurt omdat mensen niet met elkaar eens zijn en dan op een andere plek hun eigen ideeën van leven gaan ontwikkelen maar ook omdat er te veel mensen voor één planeet zijn.
Mooi vond ik dan ook de discussies over voortplanting nu mensen hun levenslengte minstens 1x kunnen verlengen en misschien nog wel langer naarmate de verouderingsremmers worden doorontwikkeld. Daarbij wordt ook aangekaart hoe het is voor mensen om zo lang te leven. Er komen levensfases die de mensheid nog niet eerder hebben meegemaakt bijvoorbeeld. En is dat uitrekken van het bestaan uiteindelijk wel zo wenselijk? Doordat ik daadwerkelijk meeleefde met de personages door vanuit hun beleving op Mars te zijn, voelde het levensecht en heeft het me meerdere keren zelf doen stilstaan bij wat ik er nou eigenlijk van vind.

Zoals ook in de andere boeken hadden de beschrijvingen van het landschap en elke stap die iemand zet van mij wel wat minder gemogen. Dat soort gedeeltes heb ik dan ook meer diagonaal gelezen.
Toch neemt het niet weg dat ik het een briljant boek vind. Juist doordat het de menselijke geest zo haarfijn beschreven heeft.… (meer)

This book left me slightly disappointed. The subject is clearly super well-researched and it is great that the urgent problem of our time is treated like this. I learned a lot and got exposed to some new ideas for (partial) solutions and possible threats.

However, as a novel, I found it lacking. I never got really involved with the main characters. The story line remained a bit secondary. Too many loose ends.

Back to the subject matter: I truly hope that we can get our act together without the resort to force and terrorism that is presented as the only way our here.… (meer)