Marcel van Roosmalen

Ik ken van Roosmalen vooral van zijn verhalen in Hard Gras. Zijn meesterwerk is het verhaal over een jaar Vitesse volgen (07-001) met de veelzeggende titel “Je hebt het niet van mij”. Tegelijkertijd met dat boek las ik een oud boek over Fortuyn (07-006) dat ik nog in de kast had staan, uit een of andere opruimingsboek. Kom ik er toch halverwege pas achter dat het dezelfde schrijver is. Mijn waardering steeg. Iemand die boeiend kan schrijven over voetbal én politiek, die is een goede schrijver. Sindsdien valt het me al snel op wanneer van Roosmalen iets schrijft. In de Vara-gids bijvoorbeeld, of weer in Hard Gras, met een wat korter verhaal. Over Oranjesupporters die iedereen verplichtten mee te doen, of je nu wil of niet. Over Vitesse directeuren die hem niet meer willen spreken, na de publicatie van zijn boek. Of, zoals in dit boek, over de volgelingen van Pim Fortuyn. De zogenaamde Pimmels.

Een serie verhalen die HP/De Tijd verscheen en gelukkig ook in boekvorm. Nadat ik Van Roosmalen afgelopen Oktober had gevraagd zijn boek over Fortuyn te signeren (hij sprak me met u aan. Ben ik nu oud of heeft de schrijver last van het McDonalds-syndroom?) na een mooie Hard Gras voorstelling, besloot ik kort nadien om dit boek te lezen.

Zoals eigenlijk wel bekend was ondertussen, was het groepje kamerleden dat onder de naam LPF de politiek indook, een groot zootje. Opportunisten, gelukszoekers, gefrustreerde ondernemers en politici die bij andere partijen mislukten. Als journalist krijg je een goed beeld van deze mensen, die allemaal graag de publiciteit zochten, die graag lekten, die graag hun gelijk wilden behalen, op welke manier dan ook.

Vliegtuigspotter Herben, Porno-handelaar Eberhard, ubercommercieel Mens, ex-CDA-er Janssen van Raay, allemaal spelen ze een bedenkelijke rol in de tragikomedie die John Lanting niet had kunnen schrijven. Mensen die op non-actief worden gezet en weer teruggevraagd. Geldschieters die invloed denken te kopen. Vergadertijgers die ineens de top bereiken, je kunt het zo gek niet bedenken, of de LPF heeft het meegemaakt.

Van Roosmalen kijkt van de zijkant naar deze opmerkelijke periode in de vaderlandse politiek. Hij beschouwt, zuigt, vraagt door, doet navraag, geeft iedereen een kans om aan het woord te komen en trekt zijn eigen conclusies. Hij is de partijleiding zelfs te slim af (niet dat dat zo moeilijk was) door lid te worden zodat hij ook op het persvrije partijcongres verslag kan doen.

Prachtig boek weer. Leuke les voor iedereen die denkt even snel carrière te maken in de politiek, of die denkt een nieuwe partij zo op te richten. Leest u mee mevrouw Verdonk?

Quote: ”In de dagen erna wordt bekend dat Harry Wijnschenk een medewerker van Winnie de Jong heeft ontslagen, dreigt Winnie de Jong de LPF-fractie te verlaten, beschuldigt Winnie de Jong Ferry Hoogendijk ervan een kamerzetel te hebben gekocht, wil Ferry Hoogendijk Winnie de Jong aanklagen, zegt Winnie de Jong dat Harry moet ‘ophoepelen’, vindt Jimmy Janssen van Raay dat de fractie ondemocratisch wordt geleid, schaart Cor Eberhard zich achter Winnie de Jong, wordt ook Theo de Graaf beschuldigd van het kopen van een Kamerzetel en eet Volkert rustig door.” (Blz. 74)… (meer)

Soms is het een goed idee om iets een tijdje te laten rusten. De actualiteit schreeuwt soms zo om aandacht, dat negeren voor mij de enige optie lijkt. Vooral ook omdat achteraf bezien, het meestal allemaal wel meevalt. Het fenomeen Pim Fortuyn had ik eigenlijk ook een beetje willen negeren. Zijn moord zorgde er voor dat dit plan mislukte. Ik heb met een aantal buitenlanders online leuke discussies gehad.

Het aantal mensen dat via souvenirs, boeken en andere prullaria geld wilde verdienen vlak na zijn dood bleek enorm. Daar deed ik niet aan mee. Twee jaar later bij de Slegte toch nog een van de boekjes gekocht. Pas nu vond ik de tijd rijp om eens terug te blikken op het fenomeen.

Journalist van Roosmalen volgde namens HP De Tijd de politicus in opkomst. Hij deed dit met een leuke ondertoon, ietwat spottend, maar ook wel met verbazing. Verbazing over hoe het land reageerde op deze flamboyante verschijning, die het vooral moest hebben van de vorm, zeker niet van de inhoud. Slechts weinigen durfden de verbale strijd met hem aan te gaan, al waren er zeker mogelijkheden een discussie met Fortuyn te winnen.

De hoofdpersoon zelf was niet altijd even enthousiast over de journalist en zijn maatje. Het komt de kwaliteit van dit boekje alleen maar ten goede. Pas halverwege het boek had ik door dat Van Roosmalen ook het boek over Vitesse had geschreven voor de serie Hard Gras, dat ik eerder dit jaar las. Zijn stijl blijkt dus op meerdere gebieden te werken. Complimenten voor de schrijver dus.… (meer)

Marcel van Roosmalen ging al op pad met Pim Fortuyn, daarna met diens volgelingen, de zogenaamde Pimmels. Als derde deel van een niet officiële serie volgt hij onze koningin. Zij was op zoek naar een ander imago, ze werd gezien als kil en zakelijk.

In 2003 ging hij dus in het kielzog van de koningin mee op pad. Op zijn ondertussen herkenbare wijze beschreef hij haar bezoekjes aan diverse plekken in ons land. Citeren mocht niet, achter de schermen ook niet. Zijn mogelijkheden zijn dus erg beperkt. Op zijn eigen wijze lukt het hem toch om een goede sfeertekening te maken. Dat wordt niet door iedereen gewaardeerd. Voor hatemail ging dat nog gewoon per post, het ‘front voor oranje’ scheldt hem uit, lezen we in het laatste hoofdstuk.

De stukken hebben in HP/De Tijd gestaan, werden door anderen wel positief ontvangen. Destijds zijn de stukken langs me heen gegaan, anderhalf decennium later las ik ze alsnog, met een glimlach. Het beeld van de jonge journalist, totaal niet op zijn plaats in het gevolg van de koningin, die zijn best moet doen om een verhaal te schrijven, is iets wat ik me levendig kan voorstellen.

De RVD schrijft nog een brief naar de hoofdredacteur n.a.v. zijn stukken, alleen al die erkenning lijkt me de moeite waard, al waren ze niet zo enthousiast. Het zij zo.

Citaat: “De koningin kreunde bij het uitstappen. Eerst kwamen haar zwarte lakschoenen naar buiten. Ze droeg vleeskleurige nylonkousen en een zuurstokroze galajurk. Haar rechtervoet zette ze in een plas water. Toen ze stond, keek ze de chauffeur boos aan. Hij had de auto niet naast een plas moeten parkeren en haar moeten waarschuwen voor die natte troep. Omdat het regende en er niemand klaarstond met een paraplu, werd ze snel naar de rode loper geduwd.” (p.61)… (meer)

Onlangs overleed de moeder van Marcel van Roosmalen. Ze dementeerde al jaren, haalde de respectabele leeftijd van 91 jaar. Als columnist had de zoon een mooi onderwerp voor vele columns. Twee boeken vulde hij met deze columns. Over zijn moeder, alleen in het ouderlijk huis, met afnemende gezondheid. Over dezelfde moeder in een verzorgingstehuis, in coronatijd.

Mooie columns, trieste columns, ontroerende columns. Alles kwam langs, moeder van Roosmalen werd op late leeftijd nog een beroemdheid, al heeft ze daar zelf nauwelijks iets van meegekregen.

Beide boeken heb ik beluisterd ipv gelezen, sinds ik lid ben van Podimo én ontdekt heb dat daar ook luisterboeken opstaan, kies ik zo nu en dan voor een luisterboek ipv een podcast. Voorgelezen door de schrijver zelf, is zeker een toegevoegde waarde. En een paar columns achter elkaar, elke keer een kwartiertje, twintig minuten en na een paar rondjes fietsen heb je het hele boek gehad.

Mooi eerbetoon van de zoon aan zijn moeder. Ik weet dat de schrijver me volgt op Twitter, ooit herkende hij mij, zonder dat we elkaar eerder gesproken hadden, ik was erg onder de indruk. Mocht je dit lezen Marcel: Gecondoleerd, wees trots op deze twee boeken die je voor/over je moeder hebt geschreven.… (meer)