Marcus du Sautoy
Auteur van The Music of the Primes
Over de Auteur
Marcus du Sautoy is Professor of Mathematics at the University of Oxford and a fellow of Wadham College.
Fotografie: Niccolò Caranti a.k.a. Wikipeda User Jaqen
Werken van Marcus du Sautoy
Het symmetrie-monster een wiskundige op zoek naar het geheim van een van de belangrijkste natuurverschijnselen (2008) 493 exemplaren
Around the World in Eighty Games: From Tarot to Tic-Tac-Toe, Catan to Chutes and Ladders, a Mathematician Unlocks the… (2023) 52 exemplaren
The Story of Maths [DVD] 1 exemplaar
The Story of Maths 1 exemplaar
Gerelateerde werken
De structuur van wetenschappelijke revoluties (1962) — Voorwoord, sommige edities — 8,081 exemplaren
The National Theatre Production: The Curious Incident of the Dog in the Night-Time [programme] (2018) — Medewerker — 1 exemplaar
Tagged
Algemene kennis
- Gangbare naam
- du Sautoy, Marcus
- Officiële naam
- du Sautoy, Marcus Peter Francis
- Geboortedatum
- 1965-08-25
- Geslacht
- male
- Nationaliteit
- UK
- Geboorteplaats
- London, England, UK
- Woonplaatsen
- London, England, UK
Henley-on-Thames, Oxfordshire, England, UK - Opleiding
- Gillotts School
King James's College
Oxford University (Wadham College) - Beroepen
- mathematician
Simonyi Professor for the Public Understanding of Science - Organisaties
- University of Oxford
Royal Society - Prijzen en onderscheidingen
- Officer of the Order of the British Empire (2010)
Berwick Prize (2001)
Michael Faraday Prize (2009) - Agent
- Zoe Pagnamenta
Anthony Topping - Korte biografie
- Marcus Peter Francis du Sautoy OBE FRS (/dʊ ˈsoʊtɔɪ/; born 26 August 1965) is a British mathematician, Simonyi Professor for the Public Understanding of Science at the University of Oxford, Fellow of New College, Oxford and author of popular mathematics and popular science books. He was previously a fellow of All Souls College, Oxford, Wadham College, Oxford and served as president of the Mathematical Association, an Engineering and Physical Sciences Research Council (EPSRC) senior media fellow, and a Royal Society University Research Fellow.
In 1996, he was awarded the title of distinction of Professor of Mathematics. [from Wikipedia]
Leden
Besprekingen
1 
brver | 11 andere besprekingen | Aug 3, 2019 |
brver | 11 andere besprekingen | Aug 3, 2019 | 
Misschien dacht u dat dit een boek over wetenschap was? U heeft het verkeerd, dit is eigenlijk een liefdesverhaal, echt waar. Ik verklaar me nader: minstens om de 10 bladzijden belijdt du Sautoy zijn ongebreidelde liefde aan de wiskunde, de perfecte, universele taal van onze kosmos. Dat is niet verwonderlijk, want du Sautoy is professor mathematica in Oxford, en al van jongs af aan gebeten door het wiskundige virus.
Met dat wapen gaat hij de wetenschap te lijf, vanuit de vraag of er hoegenaamd iets is dat we nooit zullen kunnen weten. Een hele uitdaging, zo’n lastige vraag. En het hele, te verwachten, lijstje passeert: de vraag of de natuurwetten werkelijk universeel geldig zijn, de zoektocht naar de kleinste bouwsteen van de materie, de vraag of ons universum oneindig is en of er iets voor de Big Bang kwam, de vraag wat tijd echt is en het raadsel van het menselijk bewustzijn. Du Sautoy schetst de wetenschappelijke vorderingen in die domeinen met veel verve, om uit te komen bij heel vervelende patstellingen, onder meer als gevolg van de chaostheorie, het onzekerheidsprincipe van Heisenberg, de kwantumtheorie, enz, en ook dat is een bekend lijstje.
Blijkt dat er inderdaad vragen zijn waarop we het antwoord (voorlopig) schuldig moeten blijven. En hoewel Du Sautoy met hart en ziel gelooft in de vooruitgang van de wetenschap (vooral door creativiteit te gebruiken, niet zozeer door waar te nemen en te experimenteren) toch zijn er blijkbaar kwesties waar we nooit het fijne van zullen weten. Zelfs zijn geliefde wiskunde ontsnapt niet aan dat dilemma; hij formuleert zelfs het vermoeden dat wiskunde zelf ‘slechts’ een taal is, die beperkt wordt door het menselijk brein dat nu eenmalig talig werkt en mee door zijn lichamelijkheid bepaald is.
Het siert Du Sautoy dat hij bij deze vaststellingen de Godsvraag niet uit de weg gaat, integendeel. Niemand verwacht dat ook, hij is immers de opvolger van niemand minder dan de polemische “religie-vreter” Richard Dawkins op diens leerstoel in Oxford. Ook du Sautoy out zich openlijk als atheïst (behalve waar het gaat om zijn voetbalclub Arsenal) en diverse Godsbeelden die beweren de open plekken in de wetenschap (dat wat we niet kunnen weten) op te vullen, passeren de revue. Ze worden door hem met veel respect bekeken, maar toch afgewezen als onvoldoende of problematisch.
Uiteindelijk pleit du Sautoy voor een vorm van opportunisme: laat ons de onzekerheden die we nu vaststellen omarmen, maar dan wel als uitdaging om ons wetenschappelijk werk voort te zetten, zo creatief mogelijk, en wellicht vinden we ooit antwoorden op enkele onkenbare kwesties; en indien niet, dan werken we gewoon voort binnen wat we kunnen kennen, op die gebieden heeft de wetenschap toch al enorme stappen vooruitgezet.
Ik beveel de lectuur van dit boek zeker aan, maar voor de leek is dit boek best lastig, hoe hard du Sautoy zijn best ook doet om zo helder mogelijk te zijn; ik had het vooral moeilijk op het moment dat hij er wiskundige voorbeelden bij voegt, maar dat zal wellicht aan mij liggen. Een harde noot om te kraken dus. Enige teleurstelling is er ook omdat ongeveer 4/5 van de kwesties die de auteur aanraakt uit de wereld van de natuurkunde komt; alleen het hoofdstuk over bewustzijn vormt er een uitzondering op. Maar bijvoorbeeld het hele interessante domein van de biologie blijft helemaal buiten beeld, en dan zwijgen we uiteraard nog over de menswetenschappen.
Ik las dit boek vooral om te zien in hoeverre de hele stroming van Systems Thinking, Cybernetics and Complexity Theory aan bod komen. Tot mijn verwondering gebeurt dat niet. Toch zijn er indirecte verwijzingen naar bovengenoemde stromingen: hij gebruikt af en toe de term “emergent property”, geeft op het einde toe dat het kernprobleem van de wetenschap is dat we zelf behoren tot de realiteit die we onderzoeken, en in het hoofdstuk over de wiskunde verschijnt de term “systeem” enkele keren ten tonele. Dat is curieus, want net Systems Thinking en aanverwanten omarmen de onzekerheden die er fundamenteel schuilen in het wetenschappelijk werk, om er juist op een wetenschappelijke verantwoorde manier mee aan de slag te gaan. Hoe interessant dit boek ook is, dit is zeker een lacune.… (meer)
Met dat wapen gaat hij de wetenschap te lijf, vanuit de vraag of er hoegenaamd iets is dat we nooit zullen kunnen weten. Een hele uitdaging, zo’n lastige vraag. En het hele, te verwachten, lijstje passeert: de vraag of de natuurwetten werkelijk universeel geldig zijn, de zoektocht naar de kleinste bouwsteen van de materie, de vraag of ons universum oneindig is en of er iets voor de Big Bang kwam, de vraag wat tijd echt is en het raadsel van het menselijk bewustzijn. Du Sautoy schetst de wetenschappelijke vorderingen in die domeinen met veel verve, om uit te komen bij heel vervelende patstellingen, onder meer als gevolg van de chaostheorie, het onzekerheidsprincipe van Heisenberg, de kwantumtheorie, enz, en ook dat is een bekend lijstje.
Blijkt dat er inderdaad vragen zijn waarop we het antwoord (voorlopig) schuldig moeten blijven. En hoewel Du Sautoy met hart en ziel gelooft in de vooruitgang van de wetenschap (vooral door creativiteit te gebruiken, niet zozeer door waar te nemen en te experimenteren) toch zijn er blijkbaar kwesties waar we nooit het fijne van zullen weten. Zelfs zijn geliefde wiskunde ontsnapt niet aan dat dilemma; hij formuleert zelfs het vermoeden dat wiskunde zelf ‘slechts’ een taal is, die beperkt wordt door het menselijk brein dat nu eenmalig talig werkt en mee door zijn lichamelijkheid bepaald is.
Het siert Du Sautoy dat hij bij deze vaststellingen de Godsvraag niet uit de weg gaat, integendeel. Niemand verwacht dat ook, hij is immers de opvolger van niemand minder dan de polemische “religie-vreter” Richard Dawkins op diens leerstoel in Oxford. Ook du Sautoy out zich openlijk als atheïst (behalve waar het gaat om zijn voetbalclub Arsenal) en diverse Godsbeelden die beweren de open plekken in de wetenschap (dat wat we niet kunnen weten) op te vullen, passeren de revue. Ze worden door hem met veel respect bekeken, maar toch afgewezen als onvoldoende of problematisch.
Uiteindelijk pleit du Sautoy voor een vorm van opportunisme: laat ons de onzekerheden die we nu vaststellen omarmen, maar dan wel als uitdaging om ons wetenschappelijk werk voort te zetten, zo creatief mogelijk, en wellicht vinden we ooit antwoorden op enkele onkenbare kwesties; en indien niet, dan werken we gewoon voort binnen wat we kunnen kennen, op die gebieden heeft de wetenschap toch al enorme stappen vooruitgezet.
Ik beveel de lectuur van dit boek zeker aan, maar voor de leek is dit boek best lastig, hoe hard du Sautoy zijn best ook doet om zo helder mogelijk te zijn; ik had het vooral moeilijk op het moment dat hij er wiskundige voorbeelden bij voegt, maar dat zal wellicht aan mij liggen. Een harde noot om te kraken dus. Enige teleurstelling is er ook omdat ongeveer 4/5 van de kwesties die de auteur aanraakt uit de wereld van de natuurkunde komt; alleen het hoofdstuk over bewustzijn vormt er een uitzondering op. Maar bijvoorbeeld het hele interessante domein van de biologie blijft helemaal buiten beeld, en dan zwijgen we uiteraard nog over de menswetenschappen.
Ik las dit boek vooral om te zien in hoeverre de hele stroming van Systems Thinking, Cybernetics and Complexity Theory aan bod komen. Tot mijn verwondering gebeurt dat niet. Toch zijn er indirecte verwijzingen naar bovengenoemde stromingen: hij gebruikt af en toe de term “emergent property”, geeft op het einde toe dat het kernprobleem van de wetenschap is dat we zelf behoren tot de realiteit die we onderzoeken, en in het hoofdstuk over de wiskunde verschijnt de term “systeem” enkele keren ten tonele. Dat is curieus, want net Systems Thinking en aanverwanten omarmen de onzekerheden die er fundamenteel schuilen in het wetenschappelijk werk, om er juist op een wetenschappelijke verantwoorde manier mee aan de slag te gaan. Hoe interessant dit boek ook is, dit is zeker een lacune.… (meer)
Lijsten
Prijzen
Misschien vindt je deze ook leuk
Gerelateerde auteurs
Statistieken
- Werken
- 18
- Ook door
- 3
- Leden
- 2,806
- Populariteit
- #9,161
- Waardering
- 3.9
- Besprekingen
- 47
- ISBNs
- 133
- Talen
- 13
- Favoriet
- 2
Maar er is ook goed nieuws. Uitstekend nieuws zelfs. du Sautoy is een boeiend verteller die bovendien weet hoe hij moeilijke onderwerpen op een toegankelijke manier moet presenteren. Zeven thema's behandelt hij in zeven 'randen': de chaostheorie, de zoektocht naar het kleinste deeltje, de quantummechanica, de oneindigheid van het universum, het begin van de tijd, het bewustzijn en de grenzen van de wiskunde. Zijn uitleg is bijzonder helder, bijvoorbeeld die over de flexibiliteit van de tijd of over de zoektocht naar het kleinste deeltje. Alleen als het over zijn eigen vakgebied gaat, de wiskunde, heeft hij wat moeite om het essentiële van het bijkomstige te scheiden en de focus van zijn verhaal helder te houden. Het is hem niet kwalijk te nemen. We onthouden in elk geval dat de enige oneindigheid de andere niet is.
De naam van Kant valt pas op de laatste pagina's van het boek. Voor iemand die op zoek is naar wat we (niet) kunnen weten, vat hij diens filosofie wel zéér beknopt samen. Nochtans haalt du Sautoy in het hoofdstuk over de wiskunde zelf aan dat het soms nodig is om van buiten af naar een systeem te kijken om te achterhalen wat waar is en wat niet. En dat is juist wat de filosofie nastreeft. Zij gaat buiten de wetenschap staan om te achterhalen hoe deze functioneert, probeert de grenzen aan te geven van wat we kunnen weten. Volgens Kant kunnen we het ding zoals het werkelijk is, het 'ding an sich' nooit kennen. We kunnen het immers alleen maar kennen via onze zintuigen en via enkele fundamentele categorieën van ons denken, zoals causaliteit. Je zou kunnen stellen dat onze lichamelijkheid - onze zintuigen, de werking van ons brein - beperkingen opleggen aan wat we kunnen weten. Dat is een piste die du Sautoy niet onderzoekt.
Hij wijst er op het einde van zijn boek wel op dat we onze zintuigen aanzienlijk hebben kunnen uitbreiden. We hebben ontdekt dat licht bestaat uit elektromagnetische golven. We hebben ook ontdekt dat er ook elektromagnetische golven bestaan die we niet rechtstreeks kunnen waarnemen en we hebben geleerd om die te analyseren. Toch is dat niet meer dan het oprekken van de grenzen. Hier en daar in het boek van du Sautoy lijken we een glimp op te vangen van een realiteit die ons ontsnapt: snaren die trillen in elf dimensies, donkere materie en donkere energie die we niet kunnen waarnemen maar die er wel moeten zijn. Het zijn niet meer dan uitvloeisels van wetenschappelijke modellen, maar dat was ook zo met Neptunus en met zwaartekrachtgolven. De vraag is of ze wijzen op een dieperliggende werkelijkheid, of op de onvolkomenheid van die modellen.
Stof om over na te denken.… (meer)