Leanne Shapton

Leanne Shapton vertelt geen uitzonderlijk verhaal - the rise and fall van een gemiddelde relatie met gemiddelde mensen en gemiddelde sores - maar de manier waarop is verfrissend genoeg om nog eens een stoutmoedige blik op het eigen leven en leed te werpen. (Niet dat daaruit al te verstrekkende daden volgen, hoogstens stellen we ons tot doel om ooit, als we eens vijf minuten tijd hebben, de eigen relatie te boekstaven op soortgelijke wijs ...)

De veilingcatalogus van de items die Doolan en Morris aan elkaar ten geschenke gaven, die ze deelden, verstopten, foto's van hun kleren, boeken, ansichtkaarten, compleet met afmetingen en prijs boeit door al wat ongezegd blijft. Elk materiaal, elke zonnebril, elke post-it vertelt een bladzijdenlang verhaal, sleurt een geschiedenis met zich mee die alleen vermoed kan worden.

De teruggetrokken items, de niet-geciteerde fragmenten van de brieven, de niet-afgebeelde artikelen, ... met iedere foto of ieder ontbreken van een foto krijgen de personages, en hun relatie, meer (of minder, of een ander) verhaal, ... Je weet als lezer al van de eerste pagina dat deze relatie op de klippen loopt, en dus lig je op de loer: Wanneer begint het mis te lopen? De fout ligt wellicht bij Morris, bij zijn drinken (drinkt hij omwille van zijn job - fotograaf(?) in opdracht terwijl hij liever voor eigen rekening zou werken), bij zijn opvliegendheid, egoïsme(?) ...

We willen vaak een spiegel zijn van de dingen waarmee we ons omringen - en het is een waar feest om op basis van de vintage-zwempakken of zelfgemaakte Valentijnsmenu's een beeld te trachten vormen van de persoonlijkheid van Doolan, een taartenrecensente voor The New York Times. Of om de onverschilligheid (of is dat nu wat men 'romantiek' noemt?) te duiden waarmee Morris in de kantlijnen en op de titelpagina's van eerste drukken liefdesboodschappen pent, of de goede en slechte kanten van zijn partner oplijst.

Shapton legt het er misschien iets te breed op, biedt iets te veel elementen waardoor de puzzel van het verhaal zich al te eenvoudig laat leggen en er achteraf amper onbehagen achterblijft. Had ik het wel bij het juiste eind?, is een vraag die niet gesteld hoeft te worden.
De Nederlandse vertaling slaat, vermoed ik, hier en daar de bal mis. Een Engelse editie wordt, zoals gezegd, volgende maand (ik bedoel: vijf minuten geleden) aangekocht.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/04/belangrijke-voorwerpen-en-persoon...… (meer)

Uit de catalogus van de veiling van belangrijke voorwerpen en persoonlijke bezittingen uit de collectie van Lenore Doolan en Harold Morris komt het beeld naar voren van het begin van hun liefde. Dan komen van lieverlee de problemen omdat Morris voor zijn werk dikwijls onderweg is. Bovendien houdt hij niet van taart, terwijl Lenore's werk bestaat uit het schrijven van de kookrubriek in de krant. Ondanks de goede bedoelingen (psycholoog, relatietherapeut) gaan ze toch uit elkaar en worden hun bezittingen geveild. Originele manier van vertellen. De foto's zijn niet alleen illustratie, maar vertellen ook zelf een deel van het verhaal.… (meer)

Ondanks het niet heel uitbundige aantal aantal sterretjes krijgt Leanne Shapton van mij een tien voor originaliteit en inventiviteit. Want wat heeft ze gedaan? Een veilingcatalogus gemaakt met zwart-wit foto's van de spulletjes van een (fictief) stel dat enkele jaren een relatie heeft gehad en nu uit elkaar is.

New Yorkers Lenore (26) and Harold (bijna 40) ontmoeten elkaar op een Halowe'en feestje, waarvan de uitnodiging één van de eerste objecten in de catalogus is. Vervolgens krijgen we kiekjes, kattenbelletjes, boeken met notities erin, polaroids, kleren, ansichtkaarten, knipsels, hebbedingetjes, cadeautjes, en nog veeel meer, waaruit het verloop van hun relatie is af te leiden. Het is vanaf het begin al duidelijk dat het een paar jaar later uit is, zodat je als lezer weet waar het naar toe gaat en vooral let op de tekenen waaruit blijkt dat alles geen koek en ei is. En zo ontstaat er een verhaaltje.

Het is een charmant gegeven. Lenore is een culinair journaliste bij de New York Times en Harold is een veelgevraagd fotograaf die hele wereld afreist, waardoor er vaker dan normaal gelegenheid is voor e-mails, ansichtkaarten en cadeautjes. Handig als je deze mensen wat over hen zelf wilt laten vertellen. Het stel is überhip en dus helemaal into retro, waardoor ze dol zijn op tweedehands kleren, oude Penguins en dingen uit de jaren zestig of eerder. Leuk. Maar veel meer ook niet.

Ik heb het boek vlot uitgelezen en me niet verveeld, maar wat er achter blijft na de eindeloze stroom hippe retrospulletjes is niet zo heel veel: boy meets girl, boy heeft de nodige moeite om zijn vrijheid op te geven, girl is wel erg met zichzelf en haar eigen gevoelens bezig en het verloop van de relatie is voorspelbaar. Het verhaaltje is dus logischerwijs mager. De personages blijven vaag. We zien Lenore en Harold door een brij van dingen, maar leren hen niet echt kennen, afgezien van de indruk die we van ze krijgen als aardige, yuppige luitjes. Ik mis ook de taal. Dit boek spreekt bijna geheel door middel van statische beelden; het doet daarom per definitie zo goed als niks met taal of schrijfstijl, waardoor voor mij een hele belangrijke dimensie ontbreekt.

Maar laat je dat alles er niet van weerhouden dit boek te lezen als je het tegen komt. Het is een aardige ervaring en beslist weer eens wat anders. Mensen die meer visueel ingesteld zijn dan ik en/of het geweldig vinden om een wat voyeuristisch kijkje in (letterlijk) andermans kast te nemen, zullen vast meer waardering kunnen opbrengen voor dit boek dan ik.
http://annavangelderen.blogspot.com/… (meer)