Afbeelding van de auteur.

Peter Sloterdijk

Auteur van Kritiek van de cynische rede

120+ Werken 3,602 Leden 22 Besprekingen Favoriet van 9 leden

Over de Auteur

Peter Sloterdijk is Professor of Philosophy and Aesthetics at the Karlsruhe School of Design.

Reeksen

Werken van Peter Sloterdijk

Kritiek van de cynische rede (1983) 505 exemplaren
De toverboom (1985) 84 exemplaren
Neither Sun nor Death (2001) 82 exemplaren
Die Verachtung der Massen (1973) 75 exemplaren
Was geschah im 20. Jahrhundert? (2016) 71 exemplaren
Nietzsche Apostle (1973) 63 exemplaren
Terror from the Air (2002) 60 exemplaren
Not saved: essays after Heidegger (2001) 55 exemplaren
Derrida, an Egyptian (1994) 52 exemplaren
Stress and Freedom (2011) 44 exemplaren
Weltfremdheit (1993) 38 exemplaren
After God (2017) 35 exemplaren
Het Schelling-project (2016) 33 exemplaren
Scheintod im Denken (2010) 32 exemplaren
Mediatijd (1994) 22 exemplaren
La Domestication de l'être (2000) 16 exemplaren
God, geest, geld (2014) 13 exemplaren
Licht en geluid (2020) 9 exemplaren
Repenser l'impôt (2012) 6 exemplaren
La herencia del Dios perdido (2020) 5 exemplaren
Polyloquia een brevier (2019) 4 exemplaren
Sferen I en II 4 exemplaren
Reflexos Primitivos 3 exemplaren
Tens de Mudar de Vida (2018) 3 exemplaren
Ausgewählte Übertreibungen (2015) 3 exemplaren
O SOL E A MORTE 2 exemplaren
O ESTRANHAMENTO DO MUNDO (2008) 2 exemplaren
A LOUCURA DE DEUS (2009) 2 exemplaren
Depois de Deus 2 exemplaren
Zeilen und Tage III (2023) 2 exemplaren
Mystische Weltliteratur (2007) 2 exemplaren
Polyloquien: Ein Brevier (2018) 1 exemplaar
Stres i sloboda (2021) 1 exemplaar
Kritika cynického rozumu (2013) 1 exemplaar
God, geest, geld 1 exemplaar
Derrida, Bir Misirli (2012) 1 exemplaar
Božja revnost 1 exemplaar
Globusi (2022) 1 exemplaar
El retorno de la religión; Una conversación (2007) — Auteur — 1 exemplaar

Gerelateerde werken

The Analog Sea Review: Number Four (2022) — Medewerker — 2 exemplaren

Tagged

Algemene kennis

Gangbare naam
Sloterdijk, Peter
Pseudoniemen en naamsvarianten
SLOTERDIJK, Peter
Geboortedatum
1947-06-26
Geslacht
male
Nationaliteit
Duitsland
Geboorteplaats
Karlsruhe, Baden-Württemberg, Deutschland
Beroepen
filosoof
Organisaties
Frankfurter Schule
Prijzen en onderscheidingen
Ernst-Robert-Curtius-Preis für Essayistik (1993)
Friedrich Märker-Preis für Essayistik (2000)
Christian-Kellerer-Preis für die Zukunft philosophischer Gedanken (2001)
Sigmund-Freud-Preis für wissenschaftliche Prosa (2005)
"Commandeur de l´Ordre des Arts et des Lettres" der französischen Republik (2006)
Lessing-Preis für Kritik (2008) (toon alle 7)
Ludwig-Börne-Preis (2013)
Korte biografie
seit 1992 Professor für Philosophie und Medientheorie an der Hochschule für Gestaltung Karlsruhe
seit 2001 Rektor der Hochschule für Gestaltung Karlsruhe
seit Januar 2002: Gemeinsam mit Rüdiger Safranski Leiter der Sendung "Das Philosophische Quartett" im ZDF

Leden

Besprekingen

Alle vruchtbare denken is het werk van verbeelding; alle vooruitgang, alle nieuwe inzichten in wetenschap en cultuur spruiten voort uit imaginaire sprongen… Ik verzin dit niet, ik las dit onlangs in de onvolprezen bundel van Simon Leys, The Hall of Uselessness. In die zin is dit boek van Sloterdijk absoluut een virtuoze vingeroefening in het verbeelden van de 20ste eeuw.
Het boek bevat verschillende essays en toespraken van Sloterdijk, gespreid over twee decennia. Ze sluiten niet allemaal bij elkaar aan, maar de meeste ervan zijn pogingen om het diepste wezen van die vreemde 20ste eeuw met zijn vele epitheta (de wreedste, de welvarendste, de avontuurlijkste…) te doorgronden. Het valt me op dat Sloterdijk, ondanks soms sarcastische verwijzingen, in de grond een erg ecologisch discours presenteert en in zijn evaluatie van de 20ste eeuw vooral dat aspect laat doorwegen: het is de eeuw die ons op de meest diverse domeinen tot de meest absolute onevenwichten heeft geleid, en het meest extreem dus op het vlak van klimaatverandering; curieus is dat Sloterdijk als oplossing het meest denkt aan een vorm van wereldburgerschap en - autoriteit. Dat sluit aan bij zijn reflecties over de globalisering.
Sloterdijk maakt zijn analyses uiteraard in zijn eigen, erg doorwrochte en soms ronduit gezochte stijl, aansluitend bij zijn voorgaande ‘sferische’ werk; en hij is ook niet vies van wat bochtenwerk waarbij je vergeefs naar de grote lijn zoekt; een kritiek die Sloterdijk wel eerder gekregen heeft. Voor de niet-filosofische geschoolde lezer is het geregeld doorbijten, de woordenbrij herhaaldelijk hernemen, opnieuw proeven, exploreren. En dan duiken vergezichten op die verrassen, prikkelen, uitdagen, maar geregeld ook ergernis opwekken. In elk geval: Sloterdijk heeft de 20ste eeuw heel ernstig genomen, en dat zouden we beter ook doen.
Het laatste derde van dit boek bewandelt andere paden. Het is alsof de uitgever het werk nog wat volume wilde geven door er enkele essays over andere thema’s aan toe te voegen. Ook deze essays zijn erg wisselvallig: ze gaan van briljant (een indringende analyse van de Oddyssea bijvoorbeeld), naar hermetisch-gezocht (zijn verdediging van het Griekse sofisme als respectabele beoefening van de listige rede). Maar hoe moeilijk en onvatbaar ook, het blijft wel interessant.
Dit was mijn eerste kennismaking met Sloterdijk, en afgezien van enkele troublerende uitlatingen (zoals zijn verdediging van cruiseschepen als meest ecologische toeristische beleving), is het me duidelijk geworden dat deze man ook heel erg originele, waardevolle al zij het heel eigenzinnige inzichten naar voren schuift.
… (meer)
2 stem
Gemarkeerd
bookomaniac | 1 andere bespreking | May 12, 2019 |
'Perioden van chronische crisis eisen van de menselijke levenswil dat hij permanente onzekerheid accepteert als onvermijdelijke achtergrond van zijn streven naar geluk. Dan wordt het tijd voor kynisme; dat is de levensfilosofie van de crisis.'

Kritik der zynischen Vernunft verscheen in 1983, midden in de economische crisis van de jaren tachtig. Het werd een handboek voor de nieuwe tijd en legde de basis voor Sloterdijks bekendheid.
In het voorjaar van 2013, dertig jaar na de eerste publicatie, verzorgt Uitgeverij Boom een jubileumuitgave van Kritiek van de cynische rede in een geactualiseerde versie. Speciaal hiervoor schreef Sloterdijk een nieuw voorwoord, waarin hij de ontwikkelingen van drie decennia, zowel binnen zijn oeuvre als daarbuiten, overziet.

Sloterdijk werkt in dit boek een tegendraads begrip van cynisme uit: geen scepsis en relativisme, maar vrijpostigheid en durf. Aansluitend bij de cynische tradities in de oudheid noemt hij dit kynisme. De filosofie moet zich de allesbeheersende drang naar kennisvermeerdering niet laten opleggen, maar ze moet een manier van leven zijn. Heideggers filosofie van de gelatenheid wordt hier verbonden met Nietzsches vitalisme. Want de kynische mens is wel degelijk actief en strijdbaar: hij 'lacht', 'spot', 'attaqueert', in een gemaskerd spel tussen de mens en de werkelijkheid om hem heen.

Over de auteur(s):
Peter Sloterdijk (1947) is hoogleraar filosofie en esthetica aan de Hochschule für Gestaltung te Karlsruhe en aan de Universität für angewandte Kunst in Wenen. Bij Uitgeverij Boom/SUN verschenen eerder zijn Mediatijd (tweede druk 2012), Regels voor het mensenpark (vijfde druk 2009), Het kristalpaleis (tweede druk 2006), Woede en tijd (tweede druk 2010), Sferen I: Bellen/Globes (2003, paperback 2007), Sferen II: Schuim (2009), Filosofsische Temperamenten (2010) en Je moet je leven veranderen (eerste en tweede druk 2011).
Recensie(s)
Herziene editie van de in 1984 bij Uitgeverij De Arbeiderspers verschenen vertaling. Bevat een nieuw voorwoord van Sloterdijk, waarin hij vanuit zijn huidige positie terugblikt op de tijd waarin hij het schreef. Hoewel de omstandigheden in de wereld de afgelopen dertig jaar op dramatische wijze zijn veranderd, blijft de analyse van het cynisme actueel. De auteur definieert het cynisme waarvan de twintigste-eeuwse maatschappij is doordrongen als 'verlicht vals bewustzijn', dat zich laat vertalen in de formule: 'Want ze weten wat ze doen, en ze doen het toch'. Tegenover dit cynisme stelt hij het antieke kynisme, waarvan Diogenes als voorbeeld geldt, dat gebaseerd is op vrijpostigheid en durf. Het boek kan worden opgevat als poging om 'verlichting' en kritische theorie te redden. In de herziene vertaling is het taalgebruik licht geactualiseerd, waardoor ze vlotter leest dan de eerste vertaling. Toch zal Sloterdijks aforistische, literaire stijl door sommige lezers als minder toegankelijk worden ervaren. Bevat illustraties en noten. Vooral toegankelijk voor filosofisch geschoolde lezers.
… (meer)
 
Gemarkeerd
aitastaes | Jan 3, 2017 |
Dit boek triggert je rondom zoals alleen een geslepen diamant dat vermag. Licht er één aspect uit en het geeft je oeverloos stof tot discussie en contemplatie over de brede waaier aan ideeën die erin worden aangesneden.

De ironieën die Peter Sloterdijk op ons loslaat bezitten evenwel een rode draad: de universele bastaardengenealogie en de blijvend structurele invloed die ze uitoefent op het inherente hiaat in het menselijke filiatieproces waar tot nu toe nog nooit een generatie zich aan wist te ontworstelen om er iets zinvols en constructief mee op poten te zetten. Een ander belangrijk sluitstuk laat zich lezen als een zakelijk-nuchtere analyse van het verworden christendom in al haar mythegevoelige affecten door de eeuwen heen en de sinds Nietzsche verstandelijk volledig verdedigbare, maar emotioneel nooit aanvaarde en altijd gecontesteerde 'val vooruit' van een humaan collectief dat volmondig en onomkeerbaar leeft in het anarchistische en vormontkennende perspectief van 'Après nous le déluge' en dat met een even nietzscheaanse arendsblik de dolle dans van oorsprong en finaliteit in één momentum wil overschouwen, celebreren en waar mogelijk weglachen.

De cultuur- en geschiedfilosofische benadering van Sloterdijk doet je bijwijlen zuchten van bewondering. Maar daar schrikt de Sloterdijklezer niet meer van. Zoveel gecomprimeerde en duizelingwekkend gearticuleerde eruditie heb ik zelden gelezen in een geschiedfilosofisch tractaat dat heen en weer pendelt tussen mythologie, christendom, middeleeuwen, nieuwe en nieuwste tijd, tussen de waarschuwende bekommernissen van de essayist en denker Ralph Waldo Emerson en de ontluisterende, geresigneerde egomanie van een filosoof als Max Stirner, die reeds in de 19de eeuw onweerlegbare, individualistische vraagtekens plaatste bij de hegeliaans-marxistische dialectiek. Sindsdien deinde het fluïde plasma van de onbepaalde, vormloze sociologische realiteit steeds verder uit en kookte het tweemaal over, wat resulteerde in de wereldcatastrofes in de eerste helft van de twintigste eeuw en nadien vloeide het verder uit in een uiterst langzame stroom tot het in een 'post-truth'-tijdperk aankwam en er zich blijvend nestelde. Het boek biedt de lezer verder een haarscherpe juxtapositie tussen pakweg wat een lezer in Hamlet en King Lear voor de kiezen te vermalen krijgt en de onomkeerbare 'val vooruit' die dezelfde lezer maakt terwijl hij, gekluisterd aan de wetten van Chronos, steeds hulpelozer meedeint op de tijdlijn van het wereldgebeuren zonder zich te kunnen onttrekken aan het feit dat hij steeds meer met beide voeten wegzinkt in de 'badlands' van de moderne, vileine wereldproblematiek. Een problematiek die reeds lang elke begrijpelijke, lineair erfelijke filiatiehechting heeft gedynamiteerd. Verder worden de rizomatische, lees vol wortelbroed meanderende, structuren die het filosofenduo Deleuze en Guattari voor ogen stond concreet tegen het licht gehouden, structuren die door hun totale vormeloosheid patent nemen op een doorgedreven genealogiekritische, van alle instituties afkerige en elke hiërarchie ontkennende, gezinsvijandige grondhouding. En dit is nog maar een willekeurige greep uit de thematiek van dit boek. Bovendien brengt Sloterdijk al zijn ironieën in een innoverende schriftuur vol van de hem zo eigen neologismen en syllogismen.

De eschatologische aanspraken van het christendom worden in al hun aspecten gebeeldhouwd en in een niet-voluntaristisch-paaps perspectief in vraag gesteld, wat niet wegneemt dat de mens blijvend aangemaand wordt zich in te zetten voor elke ontmoeting met het blijvend vreemde, maar steeds uitnodigende gelaat van Levinas' 'Andere', onder welke banier hij of zij dat ook wil doen. Het weze duidelijk dat Levinas' filosofie in Sloterdijks uiteenzetting buiten de context staat. Maar als je in een nihilistische woedeaanval de in zijn beste vorm gestolde affecten van het christendom en het jodendom overboord wilt gooien, dan dien je volgens mij meteen ook de consequentie hieruit te nemen om bijgevolg ook Plato bij het huisvuil te zetten, en dit zou toch wel een heel drastische cesuur zijn die je teweegbrengt in de geschied- en cultuurfilosofie.

Ik wist reeds dat Peter Sloterdijk een briljant, analytisch zeer beslagen en uiterst door de wol geverfde causeur is die zeer toegemeten uit de hoek kan komen in zijn discursief nauw aansluitende uiteenzettingen, die altijd getuigen van een mateloze 'freischwebende Intelligenz'. U hoeft maar zijn, samen met Rüdiger Safranski op poten gezette talkshow op ZDF, 'das philosopische Quartett' te bekijken om U daarvan te vergewissen. Maar door het lezen van de meester zelf werden bij mij nog diepere aderen aangeboord. Weggeblazen ben ik door Peter Sloterdijks analyse over 'de verschrikkelijke kinderen'. Wezenlijk maakt alles wat hier besproken wordt je niet optimistischer, maar dit weet je reeds op voorhand als je dit boek ter hand neemt. De uiterst zorgvuldig beargumenteerde en doorgecomponeerde brille en scope van dit boek compenseert evenwel bijna alles. Maar waar blijft er een opening voor een verdedigbare consensus, aangezwengeld door een humaan-wervend en intellectueel-emotioneel verdedigbare en zinverwekkende maatschappelijke kracht? Of zitten we op een achtbaan die enkel naar de afgrond voert? Kan de maatschappelijke evolutie gestuurd worden door een kracht die, tegengewerkt door het toenemend metafysisch spagaat, de versnellende genealogische destructie een halt toeroept of het ten minste vermag de tomeloze energetische kracht die dit losmaakt in een uitgediepte en stroombare bedding te brengen? Een ontnuchterend en bijwijlen verontrustend traktaat om te lezen in hoogst volatiele en speculatieve tijden.
… (meer)
 
Gemarkeerd
zerkalo. | Jun 8, 2016 |
Veel dwingender dan “je moet je leven veranderen” kan een boodschap niet worden. Een zin, of zelfs imperatief, die zo weggeplukt lijkt uit een boek of cursus die “mindfulness” en zelfverwezenlijking vooropstelt door via boerenwijsheden, platitudes en zweverige stellingen een onduidelijke maar welklinkende levensreflectie en handleiding te creëren. De stelling zelf komt evenwel uit Rilkes gedicht “Archaïscher Torso Apollos”, dat een heel andere interpretatie vooropstelt.

Dat de Duitse filosoof met de mokerhamer Peter Sloterdijk de zinsnede als uitgangspunt voor zijn nieuwe boek neemt, is niet zo verbazingwekkend. Sloterdijk grossiert zijn hele schrijversleven al in volzinnen en poëtische uitweidingen die zijn stellingen naargelang de bron vaak ondersneeuwen of net extra kracht verlenen. Of zoals Frits Bolkestein hem ooit verweet: "u presenteert helemaal geen theorie, uw boek is een verzameling bon mots, anekdotes, verhalen!" Een waarheid als een koe, althans wat het tweede deel van het verwijt betreft. Sloterdijk lezen is immers als een bokswedstrijd waarbij tussen de vele schijnbewegingen (aforismen, terzijdes en uitweidingen) heen, de onderliggende theorie schemert.

Sloterdijks visie samenvatten in enkele lijnen is daardoor haast onmogelijk, al prijkt het woord “antropotechniek” boven al zijn werken en dit in het bijzonder. De cultuurcriticus Sloterdijk stelt steevast de mens centraal en hoe deze gevormd wordt door de maatschappij en zijn omgeving. In Je moet je leven veranderen staat bij een oppervlakkige lezing de godsdienstkritiek centraal maar voor de auteur is elke vorm van godsdienst slechts een facet van de ruimere religieuze beleving en het adagium dat een leven inderdaad een leven lang gevormd en veranderd dient te worden waarbij de levenskunst en -techniek nu eens voor iedereen weggelegd is, dan weer voorbehouden aan de enkele gelukkigen die zich door ontbering en training naar een hoger niveau weten op te tillen.

Zoals in elk werk van Sloterdijk kan ook ditmaal niet aan Nietzsche en Foucault (een neo-Nietzscheaan) voorbijgegaan worden. Diens laatste filosofische testament (De zorg voor het zelf) vormt slechts een van de vele inspiratiebronnen voor Sloterdijks steeds uitdijende visie op de zorg voor het zelf en de daaraan gekoppelde training: Sloterdijk ziet na een eeuwenlange verbanning de “trainer” weer op het voorplan treden zonder altijd even duidelijk te stellen hoe die trainer zijn rol vervult. Doorheen de geschiedenis zijn er te veel verschillende opvattingen en culturele bepalingen geweest om er slechts een model uit te puren. Het is Sloterdijk, die zichzelf niet als een nieuwe raadsman ziet, er ook niet om te doen er een bepaald model uit te selecteren.

Want net zoals alle wegen naar Rome leiden, zijn er verschillende trainingen mogelijk die allen tot eenzelfde einddoel behoren te leiden. Voor Sloterdijk is de conclusie dat er een “macro-structuur van wereldwijde immuniseringen” moet komen of eenvoudiger gezegd “door dagelijkse oefeningen de goede gewoonten van gemeenschappelijk overleven eigen maken.” Een banale eindconclusie op zich, maar een die zin heeft en krijgt door al wat er aan vooraf kwam en gevormd en gesteund is door een cultuurhistorische en -kritische reflectie op een schier eindeloos aantal theorieën, gewoontes en “trainingen” ontstaan vanuit eenzelfde onvrede met de huidige situatie.

Je moet je leven veranderen is ondanks zijn dwingende imperatief veeleer een uitnodiging dan een bevel. Het is geen handleiding maar een hoogst eigenzinnige reflectie. Sloterdijks werk kenmerkt zich niet door het einddoel maar door de weg erheen. Zijn werken zijn als een labyrint waarbinnen de lezer zich een eigen weg dient te banen en de vele verwijzingen naar andere denkers en theorieën als wegwijzer en als dwaalspoor gelden. De kritische en eigenzinnige interpretatie van de vele filosofische en andere bronnen vormen slechts een deel van het genot dat gepaard gaat met het lezen van Sloterdijk, wiens ongebreidelde eruditie en onwezenlijke kennis (en talent tot het opsporen) van in vergetelheid geraakte werken alleen al indrukwekkend mag heten.

Het is een huzarenstuk dat op zich al een eerbiedige buiging vergt, maar nog versterkt wordt door een combinatie van Duitse doorwrochtheid (sommige kwatongen zullen spreken van (Heideggergelijke) obscuriteit) en Franse lichtvoetigheid die voor een literaire roetsjbaan zorgen die even vermoeiend als stimulerend is. Ook zonder elke finesse uit het werk fijn te kunnen ontleden blijven Sloterdijks werken tot herlezing uitnodigen waarbij de ene keer het literaire het wint van de eruditie en dan weer de achterliggende theorie de bovenhand haalt op de vele naar elkaar refererende reflecties. Je moet je leven veranderen baart veel conclusies en interpretaties, al klinkt één ervan luider dan alle andere; die luidt dat Sloterdijk nog steeds een van de interessantste (en omstreden) levende filosofen en cultuurcritici is.
… (meer)
1 stem
Gemarkeerd
aitastaes | 3 andere besprekingen | Dec 26, 2015 |

Lijsten

Prijzen

Misschien vindt je deze ook leuk

Gerelateerde auteurs

Statistieken

Werken
120
Ook door
1
Leden
3,602
Populariteit
#7,031
Waardering
4.0
Besprekingen
22
ISBNs
418
Talen
20
Favoriet
9

Tabellen & Grafieken