Domenico Starnone

Hoe meer ik van Starnone lees, hoe ik hem als auteur begin te waarderen. Geregeld heeft hij het over thema's als wie ben ik, vanwaar kom ik, waar ga ik heen. Ook dit boek is weer erg geslaagd in het omcirkelen van deze levensthema's. Hoofdpersoon Danielle, een boekillustrator op leeftijd, moet enkele dagen gaan oppassen op zijn vierjarige kleinzoon net op het moment dat hij weer (nog eens) een werkopdracht kreeg. Tussen de vermoeide oudere man die zijn leven begint te overschouwen en de levenslustige maar ook eigenwijze kleinzoon ontspint zich gedurende enkele dagen een soort machtsstrijd. Op zich is dat al een mooi uitgangspunt.
Wat dit boek een bijkomende glans geeft, is dat Danielle een nieuwe uitgave van 'The Jolly Corner', een spookverhaal van Henry James uit 1906 moet illustreren. Jhumpa Lahiri, zelf een interessant auteur, zorgde voor een Engelse vertaling en schreef daarbij een voorwoord dat hier in de Nederlandstalige uitgave werd opgenomen. Zij legt daarbij interessante parallellen tussen het verhaal van James en het boek dat Starnone schreef. Zij adviseert om beide verhalen te lezen om ten volle te kunnen genieten van de manier waarop Starnone speelt met de wederzijdse spiegeling qua thema's, verwoordingen, opbouw enz... tussen beide verhalen. Ik heb dat nog niet gedaan maar plan dat ooit wel te doen. Voorlopig hield het enkel bij dit boek van Starnone en daar heb ik best weer van genoten.… (meer)

Domenico Starnone had mij al weten raken met zijn Premio Strega-winnend boek "Straat der Klachten" (Via Gemito) over een zoon die er niet in slaagt zich los te maken van zijn vader. Ook in dit boek gaat het over wat mensen bindt, uit elkaar drijft en terug samen brengt. De "lacci" of veters uit de titel verwijzen daar ook naar. Het boek opent sterk met de brieven die Vanda schrijft naar Aldo die haar en de kinderen pas heeft verlaten, zoekend, vragend naar een verklaring, worstelend met haar eigen gevoelens. "Voor het geval dat jij het bent vergeten, geachte heer, ik herinner jou er wel aan: ik ben jouw vrouw". Het tweede deel laat Aldo aan het woord, vele jaren later, wanneer beiden al sinds lange tijd terug samen zijn. Aldo blijft zoeken naar rechtvaardiging voor zijn blijvende liefde voor Lidia. Het korte derde deel laat daarop hun kinderen Sandro en Anna die elk op hun manier hebben proberen overleven door van de jaren zonder vader een voor hen steekhoudend verhaal te maken. Starnone graaft diep in de psyche van elk van deze personages en weet binnen het bestek van amper 133 pagina's een diepgang te bereiken waar je in andere boeken lang naar kan blijven zoeken.… (meer)

Met dit boek won Starnone in 2001 de Premio Strega. De verteller, Mimì genoemd, brengt in drie breed uitgewerkte delen het verhaal van zijn vader, spoorwegbeambte maar vooral gefrustreerd en zelfingenomen schilder in het Napels van de eerste helft van de twintigste eeuw. Het boek is opgevat als een doorgedreven poging van Mimì om zijn jeugd te reconstrueren aan de hand van eigen herinneringen. Maar zijn eigen gedachten worden nog steeds volledig gedomineerd door de stoere verhalen van zijn vader waarin de grens tussen waarheid en leugen vaak vertroebeld is. "Ik probeerde een duidelijke voorstelling van hen te krijgen, ik bakende een ruimte af waarbinnen zij konden zeggen wat ze deden, wat ze voelden. Maar dat lukte niet, mijn vader dook weer op, dominant zoals altijd. Misschien stond hij al, misschien schreeuwde hij tegen mijn moeder: 'Luister je wel naar me? Of praat ik en laat jij me maar lullen?!' Daarom leek het me beter om alles te laten vallen, ook mijzelf, staande op de drempel van de slaapkamer, getroffen door de frisse, nachtelijke wind, en mijn hoofd te laten rusten op het blad van mijn bureau, als bij een plotselinge daling van de suikerspiegel, om me over te geven aan zijn stem." (p. 83). Het is wat wennen aan de vrij associatieve schrijfstijl en aan de overheersende aanwezigheid van de vaderfiguur van wie de verteller zich nooit helemaal heeft kunnen losmaken.… (meer)