Helen Stephens (1)

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Το «Πως να κρύψεις ένα λιοντάρι» είναι ένα από τα αγαπημένα βιβλία της κόρης μου και των φίλων της. Πρώτη φορά, το διάβασαν στον παιδικό σταθμό, όταν ένα από τα παιδιά το είχε φέρει μαζί του για αυτό ακριβώς το σκοπό. Από τότε, όλη η τάξη ξετρελάθηκε! Έτσι αποκτήσαμε κι εμείς το δικό μας αντίτυπο και το διαβάζουμε συχνά πυκνά.

Μια μέρα, ένα λιοντάρι που θέλει να αγοράσει ένα καπέλο πηγαίνει στην πόλη. Οι άνθρωποι όμως μόλις το βλέπουν το φοβούνται και το κυνηγούν, έτσι κι εκείνο τρέχει να κρυφτεί και καταλήγει στον κήπου του σπιτιού της Έλλης. Το σπιτάκι κήπου δεν είναι αρκετά μεγάλο για να το κρύψει και η Έλλη, που βρίσκεται εκεί όταν βρίσκει καταφύγιο, του το λέει. Έτσι φοβισμένο που το βλέπει, το παίρνει μαζί της στο σπίτι για να του περιποιηθεί τις πληγές και να του βρει ένα μέρος να κρυφτεί. Και κάπως έτσι ξεκινάει μια αληθινή φιλία.

Η Helen Stephens έχει φτιάξει μια υπέροχη ιστορία για τη φιλία, δοσμένη μέσα από τον κόσμο που γνωρίζουμε, με εξωπραγματικό στοιχείο μόνο το λιοντάρι. Η Έλλη, η μικρή ηρωίδα της, βλέπει κατευθείαν το φόβο στα μάτια του λιονταριού και ξέρει πως δεν θα έκανε κάτι κακό χωρίς λόγο, ούτε θα πείραζε κανέναν. Το εμπιστεύεται και ξέρει ότι είναι καλό, όπως όλοι μας είμαστε καλοί εξ ορισμού. Γι’ αυτό και το υπερασπίζεται όταν όλοι οι άλλοι αυθαίρετα το θεωρούν κακό. Η μικρή Έλλη δεν έχει προκαταλήψεις. Δεν θεωρεί ότι «όλα τα λιοντάρια είναι κακά» όπως θα έλεγε ένας μεγάλος που γνωρίζει τι μπορεί να κάνει ένα ζώο όπως το λιοντάρι. Κι εδώ έρχεται το ερώτημα του κατά πόσο αποφασίζουμε μόνοι μας για κάτι ή αν ανεπηρέαστοι σχηματίζουμε γνώμη για κάποιον που μόλις γνωρίσαμε ή αν ακολουθούμε τις προκαταλήψεις που τυχόν υπάρχουν. Αυτό είναι και ένα από τα λάθη που κάνουν οι μεγάλοι και που δεν θα θέλαμε για τα παιδιά. Το διαφορετικό, όπως το λιοντάρι στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία πρώτα, πριν το καταδικάσουμε ή το στιγματίσουμε. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτή την τρυφερή ηλικία τα παιδιά να μάθουν να ακούν πρώτα τον άλλο, να τον γνωρίζουν και έπειτα να σχηματίζουν προσωπική άποψη για εκείνον. Έτσι αποφεύγονται πολύ άσχημες και μη αποδεκτές συμπεριφορές που, δεδομένου ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά, μπορεί να στιγματίσουν ένα παιδάκι για όλη του τη ζωή.

Η μικρή ηρωίδα γρήγορα γίνεται φίλη με το λιοντάρι και αφιερώνει τα πάντα στη φιλία τους. Παίζουν μαζί, περνούν χρόνο παρέα και φυσικά το κρύβει σε διάφορα απίθανα μέρη ώστε να μην το βρουν οι γονείς της. Όταν όμως μια μέρα δεν καταφέρει να το ξυπνήσει, «γιατί τα λιοντάρια κοιμούνται πολύ» και το δει η μητέρα της τα πράγματα θα αλλάξουν. Η μητέρα θα αντιδράσει με φόβο και προκατάληψη και θα διώξει με τις φωνές της το λιοντάρι. Εκείνο τρομαγμένο θα προσπαθήσει να βρει καταφύγιο κάπου όπου να περνάει απαρατήρητο και δεν θα φέρει τη φίλη του σε δύσκολη θέση. Όταν όμως το δοθεί η ευκαιρία να κάνει κάτι καλό για την πόλη, δε θα διστάσει καθόλου. Τότε και μόνο οι κάτοικοι της πόλης θα αναγνωρίσουν την καλοσύνη και την αξία του και θα του δώσουν αυτό για το οποίο πήγε εξαρχής στην πόλη. Και αυτό είναι ένα ακόμα από τα μαθήματα της συγκεκριμένης ιστορίας. Να είμαστε πιο ανοιχτοί στο να δεχόμαστε κάποιον χωρίς να χρειάζεται να μας αποδείξει την αξία του.… (meer)