Bibi Dumon Tak

Een bijzonder leuk kinderboek, dat ik uitsluitend voor mijzelf heb gelezen (beluisterd; uitstekend voorgelezen). Een serie die dieren houdt achtereenvolgens een spreekbeurt spreekbeurt over een ander dier, nu eens zonder mensen, met iedere keer een andere invalshoek. Zo spreekt de gewone poetsvis over haaien, maar terwijl ze herhaaldelijk verzekert dat deze spreekbeurt over haaien gaat, gaat hij duidelijk over de gewone poetsvis de sneeuwpanter die over de sneeuwpanters spreekt blijkt zelfs eigenlijk geen enkel ander dier te kennen. De spreekbeurt over de anaconda wordt gehouden door de bewonderende regenworm, de merel spreekt over de opgerukt te exotische dwergpapegaai en de dwergpapegaai over zangvogels, beiden met veel negativiteit en toch aan het eind bekend dat ze graag (soms) de ander zouden willen zijn. De Vos spreekt over ganzen, uitsluitend als voedsel, hoe het te vangen en wat het lekkerste is, dit tot grote verontwaardiging van de gans en zijn soortgenoten. Na elke spreekbeurt mogen er vragen komen, en dat gebeurt ook meestal, maar De vos roept ook tussendoor voortdurend bijdehante dingen, die dan gecorrigeerd worden door de uil die een soort gespreksleider blijkt. De heremietkreeft kan niet uit zijn woorden komen, omdat hij niet vanuit zijn schelp mocht spreken en nu te zenuwachtig is. Het gilamonster, een soort hagedis, heeft een aparte rol: zodra het wil beginnen wordt het weggestuurd omdat de dieren er zeker van zijn dat alleen al zijn adem giftig is en dat hij een pest voor het dierenrijk is. Hij krijgt geen kans en wordt weggehoond. Later realiseren de dieren zich dat blijkbaar die adem toch niet zo giftig was en dat zij zich hebben laten beïnvloeden door negatieve verhalen waarvan volkomen onduidelijk is waar ze vandaan komen. Het gilamonster wordt teruggehaald en houdt een spreekbeurt over de purperen draak, een giftige zeeslak. Werkelijk een heel origineel, aanstekelijk en ook nog leerzaam boek, ik zou zeggen voor lezers van 6-86.… (meer)

In een groen knollenland. Een schotschrift tegen de jacht. Door: Bibi Dumon Tak.

Wat een boek, wat een vrouw!

Ik eet al jaren geen vlees meer, onze poezen komen uit het asiel en ik voeder de vogels en egel in onze tuin. U kan wel raden dat ik niet echt fan ben van de jacht. Om het zachtjes uit te drukken.

Hoewel ik geen fan ben wist ik er niet veel van. Dat is door dit boek veranderd, en niet in positieve zin. Wat een enge, louche, gemene, sekteachtige, subsidiegeldopslorpende bende is me dat. Langs de ene kant spreken ze van ‘het haas’ en ‘de konijn’, langs de andere kant noemen ze jacht beheer en als drijfjacht verboden wordt noemen ze het jacht met beperkte bewegingsvrijheid. Aan alles passen ze een mouw, ze draaien en kronkelen, lobbyen en passen zielige trucjes toe om dieren toch maar voor hun geweer te krijgen.

In een groen knollenland is (door de hardheid van het onderwerp) geen fijn boek om te lezen, gelukkig is daar de humoristische stijl (met de nodige vloeken en krachttermen) van Bibi om het boek te kunnen doorploeteren. Zij schrijft zoals niemand anders dat had kunnen doen: vlammend, vol juridische informatie, bloederig, bevlogen en gepassioneerd. Aan alles merk je hoe het haar raakt, en jij lezer, wordt mee geraakt.

De Nagekomen berichten op het einde van het boek brengen toch enkele lichtpuntjes, oef. Ik vraag me af of er een jager moedig genoeg is om dit schotschrift te durven lezen, desnoods met zijn ‘stoere camouflagepak’ aan. Waarschuwing aan die jager: tijdens het lezen uw wapen opbergen, opdat u het uit pure schaamte niet op u zelf zou gebruiken.

Hulde aan Bibi Dumon Tak!… (meer)

De eik was hier. Door Bibi Dumon Tak. Met illustraties van Marije Tolman.

Dit boek is het kinderboek voor de Maand van de Filosofie. Een pareltje. In woord én beeld. Ik zou het geen kinderboek noemen wel een allemensenboek, maar dat is een detail.

Een Bibi boek springt er steeds uit, het is direct duidelijk dat zij het geschreven heeft; haar taal is poëtisch, filosofisch, alledaags en toch verheven. Kleine dingen maakt zij groots en grote dingen laat ze klein en behapbaar worden.

Zo ook in De eik was hier. In dit boek lezen we het verhaal van de eik aan de A58, hectometerpaal 57,4, in de middenberm bij Ulvenhout. Het gaat om een eik van bijna 200 jaar oud, u begrijpt dat die eik ons heel wat te vertellen heeft. Over de dode draad, het hekje, wormenpoep maar ook dat stilstaan beter is dan rennen. (Daar komt de filosofie om het hoekje kijken.)

Het verhaal an sich is boeiend, grappig, spannend, ontroerend en het opent je hoofd en hart. De tekeningen geven het nog meer schoonheid, diepgang, poëzie. Wie nog niet van bomen hield is nu ook verloren; elke boom die je ziet ga je met heel andere ogen bekijken. Je gaat intens van ze houden.

Dikke merci aan Bibi en Marije voor dit wonderschoon boekje. En dank je wel aan alle mensen en dieren die er voor gezorgd hebben dat de eik er nog staat; moge dat nog eeuwig zo blijven!… (meer)