Uwe Tellkamp

This book isn't for me it seems. I tried to hold on but on page 232 I gave up. All colours are there to make an interesting story. But to me it is like Tellkamp is describing his ingredients to much on the surface. He says this, she says that, this is how it looks, this is what happens, these are facts from the DDR, there is young love, there is love outside the marriage, there are in betweens written in another style... but I can't find the deep flow that makes me want to read on. Maybe it is also because the unspoken in a book is as important as what the reader is being told directly. Like the importance of silences in a piece of music. It has been constructed more by the head than by the soul, maybe. It's a shame for all the work the writer has put into it.… (meer)

Dankzij de uiteenlopende karakters, van een scholier/soldaat over een arts en een uitgever tot een doktersvrouw die het heft in eigen handen neemt, krijg je een zeer uitgebreid en af en toe aangrijpend beeld van het laatste decennium voor de val van de muur. Aan de andere kant verliest Tellkamp zich te vaak in ondoordringbare bedenkingen, gevat in zinnen die, als ze al ooit eindigen, toch minstens een halve pagina in beslag nemen. De Toren: monumentaal, maar o zo taai.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2010/01/uwe-tellkamp-de-toren.html… (meer)