Peter Terrin

Het is moeilijk de invalshoek van dit boek te bespreken, zonder de clou weg te geven. Laat ons zeggen dat Terrin een heel knappe vingeroefening heeft gemaakt over de thema’s van identiteit, vervreemding en existentiële crisis. Raadselachtig? Tja, dat is dan zoals dit boekje zelf. Persoonlijk vond ik de aanpak en de stijl van het eerste deel absolute top: het riep de sfeer op van ‘De Vreemdeling’ van Camus, maar deed ook aan de stijl van Willem Frederik Hermans denken (het portret van Terrin op de binnenflap is een vette knipoog in die richting) en op een bepaald ogenblik kwam voor mij ook Rachel Cusk in beeld (zoals in haar Outlook-trilogie). Andere recensenten verwijzen naar het betere thrillerwerk van Patricia Highsmith (vandaar de titel), maar dat zag ik niet meteen. In elk geval zeer knap gedaan. Ik zie wel waarom het tweede deel (dat veel meer bevreemding wekt bij de lezer) nodig was, maar zowel inhoudelijk als stilistisch deed het wat af aan wat voorafging. Peter Terrin overtuigde me met dit boekje veel meer dan zijn gelauwerde ‘Post Mortem’ (2012).… (meer)

Het minste dat je van ‘Post Mortem’ kunt zeggen, is dat het een ingenieus boek is, dat intrigeert, uitdaagt, op je gevoelens speelt, maar ook erg frustreert. Het is maar een gok, maar ik heb de indruk dat Terrin absoluut wou vermijden een melig boek te schrijven over de tragedie die zijn dochtertje ook in het echte leven is overkomen (een herseninfarct op drie-jarige leeftijd), en dat hij daarom die tragedie verpakt heeft in een postmoderne roman die focust op de wazige verhouding tussen werkelijkheid en fictie en op de complexe band tussen literatuur en realiteit. Uiteraard is het middendeel (over wat er met de driejarige Renée gebeurt) aangrijpend, je keel snoert dicht terwijl je het leest, en Terrin (of zijn alter ego Steegmans) bespeelt hier de fijnste literaire snaren. En de leeservaring van het derde deel, waarin je na aanvankelijk complete verwarring geleidelijk enkele puzzelstukken uit het eerste deel ziet samenkomen, is intellectueel wel enigszins bevredigend, maar je blijft toch met die vraag zitten: waar gaat dit nu eigenlijk over? Okay: een schrijver schrijft over een schrijver die schrijft over een schrijver, of een schrijver verbeeldt zich hoe een toekomstige biograaf uit een ogenschijnlijk banaal snippertje tekst (een e-mailtje) een universum aan gebeurtenissen en gevoelens afleidt (al of niet terecht), of een schrijver fantaseert over hoe hij het beeld van zijn persoon en zijn werk na zijn dood kan manipuleren, enz. … het zijn allemaal thematieken die in het boek aanwezig zijn en door elkaar lopen op een heel knappe manier (er zijn er trouwens nog wel enkele op te noemen). Veel vlees aan het bot dus voor wie erg meta-literair geïnteresseerd is. Maar om heel eerlijk te zijn: voor mij pakte de mayonaise niet. Met alle respect, maar dit is eerder iets voor sudoku-liefhebbers op topniveau, dunkt me.… (meer)