Thomas Verbogt

Wat een verademing om dit te lezen na 'De Pest'. Korte 'lichtvoetige' verhalen. Ik hou er altijd wel van: schrijven over situaties in het alledaagse leven op een manier dat het blijft boeien. Heel mooi hoe hij je helemaal meeneemt in zijn gedachtewereld. Ik moest vaak hardop lachen, waardoor mijn vriend zich afvroeg wat er was. Nog nooit iets van deze schrijver gelezen, op de één of andere manier sprak de naam me nooit zo aan als ik een boek van hem zag staan (heb je ook weleens dat je om compleet onlogische redenen niet wordt aangesproken door een schrijver/boek, maar dan toch ineens helemaal om bent?).… (meer)

Als je dit boek dichtslaat is het toch wel even zoeken naar wat nu het eigenlijke thema ervan precies was. Je hebt net ruim 200 bladzijden achter de rug van iemand die zichzelf sociaal onaangepast noemt, halfweg zijn leven door een psycholoog hoort bevestigen dat hij iemand is die niet aangeraakt wil worden (fysiek noch figuurlijk), en dat illustreert door een hele trits herinneringen aan trauma’s en stukgelopen relaties te laten passeren. Dat klinkt best depri, en dat is het natuurlijk ook. Het is bovendien niet zozeer het verhaal dat boeit, maar eerder de weemoedige toon van de verteller en de onderlaag van vergeefsheid die eruit spreekt. Hoeft het dan te verwonderen dat dit boek mij enigszins deed denken aan Kundera’s ‘Ondragelijke lichtheid van het bestaan’, met eenzelfde filosofische onderlaag? Maar Verbogt heeft duidelijk zijn eigen stem en stijl en die mag er zeker zijn. Al vond ik dat hoofdfiguur Thomas zich wel al te nadrukkelijk wentelt in schuldgevoel en melancholie. En ook spijtig van enkele rare wendingen in het verhaal, zoals de hele passage waar hij met een vrouw opgesloten zit na een incident met een Engelse oplichtersbende. En het naar mijn gevoel al te melodramatische einde had ook niet gehoeven. Verdienstelijk, absoluut, maar mits wat meer schaafwerk was dit echt topniveau geweest.… (meer)