Afbeelding van de auteur.

Peter Verhelst

Auteur van Tongkat

53+ Werken 1,181 Leden 18 Besprekingen Favoriet van 8 leden

Over de Auteur

Bevat de namen: P. Verhelst, Peter Verhelst

Werken van Peter Verhelst

Tongkat (1999) 236 exemplaren
Zwerm geschiedenis van de wereld (2005) 121 exemplaren
Zwellend fruit (2000) 78 exemplaren
Memoires van een luipaard (2001) 70 exemplaren
De kleurenvanger (1996) 61 exemplaren
Geschiedenis van een berg (2013) 55 exemplaren
Voor het vergeten (2018) 45 exemplaren
De kunst van het crashen (2015) 33 exemplaren
Het spierenalfabet (1995) 30 exemplaren
Huis van de aanrakingen (2010) 28 exemplaren
Vloeibaar harnas (1993) 23 exemplaren
Alaska (2003) 23 exemplaren
Mondschilderingen (2002) 22 exemplaren
Nieuwe sterrenbeelden (2008) 22 exemplaren
Wij totale vlam (2014) 17 exemplaren
Wat ons had kunnen zijn (2018) 15 exemplaren
Zing zing gedichten (2015) 15 exemplaren
De boom N (1994) 13 exemplaren
Lichamen (2022) 12 exemplaren
Obsidiaan (1987) 11 exemplaren
2050 gedichten (2021) 10 exemplaren
Zon gedichten (2019) 10 exemplaren
Zoo van het denken gedichten (2011) 9 exemplaren
Master (1992) 8 exemplaren
Witte bloemen (1991) 8 exemplaren
Verhemelte (1996) 7 exemplaren
Zabriskie gedichten (2023) 5 exemplaren
Salomé. Fotoroman (1993) 5 exemplaren
Medea ; Moby Dick (2013) 4 exemplaren
Angel 4 exemplaren
Watou 2021. Gedichten (2021) 3 exemplaren
Arthur (2015) 3 exemplaren
Watou 2020 gedichten (2020) 2 exemplaren
Pleidooi voor ontroering (1990) — Medewerker — 2 exemplaren
Richard III 1 exemplaar
Nero 1 exemplaar
De eenentwintigste deur — Auteur — 1 exemplaar

Gerelateerde werken

Tagged

Algemene kennis

Gangbare naam
Verhelst, Peter
Geboortedatum
1962-01-28
Geslacht
male
Nationaliteit
België
Geboorteplaats
Brugge, West-Vlaanderen, België
Woonplaatsen
Nazareth, Oost-Vlaanderen, België
Prijzen en onderscheidingen
Constantijn Huygensprijs (2021)

Leden

Besprekingen

Dit boek is in losse delen geschreven. Het zijn poëtische verhalen waar een band tussen is. Inhoudelijk is het surreële verweven met een realisme. Eerst dacht ik het werk te beschrijven als een prozaïsche-poëzie. Maar, poëzie is eerder abstract met een schrijfwijze die de lezer alle kanten op kan sturen, naargelang zijn interpretatiegevoel. In dit boek reikt de auteur toch 'handvaten' aan om in het verhaal te blijven, zoals je erg duidelijk voelt in het schrijven van een essay of een roman. Dit gebeurt nooit in poëzie. Voor mij is het dan duidelijk dat we hier moeten spreken van een 'poëtisch-proza !
Is het hele boek ook geen gesublimeerde metafoor voor de aangespoelde vluchtelingen (in 2012 was dit ook al min of meer bezig, maar minder mediatiek). Het doet mij denken aan de schrijver Raspail Jean die met zijn 'Ontscheping' veel stof deed opwaaien met zijn visionaire gedachtengoed in 1973 : Overrompeling van Europa door eveneens stille én zwijgzame vluchtelingen over zee vanuit India...
… (meer)
 
Gemarkeerd
gielen.tejo | 1 andere bespreking | Mar 16, 2021 |
“Oh neen”, dacht ik toen ik hieraan begon, “toch niet weer een afscheidsboek van een auteur, gewijd aan een overleden verwante”. Niet dat dat in de Nederlandstalige literatuur van de afgelopen jaren geen pareltjes heeft opgeleverd. Denk maar aan A.F.Th. Vanderheijden (Tonio), Tom Lanoye (Sprakeloos), Erwin Mortier (Gestameld Liedboek), … Het genre van de elegie haalt paradoxaal genoeg (of niet?) in schrijvers vaak het beste naar boven.
Maar dit boek van Peter Verhelst (° 1962) is wel lichtelijk anders. Je kan het nog best omschrijven als een collega van fragmenten waarin rechtstreeks of onrechtstreeks de plotse dood van zijn moeder centraal staat. Ik snap niet goed waarom Verhelst zich zo verzet tegen het etiket ‘postmodernistisch’, want bij uitstek in dit boek haalt hij een ongelofelijk groot aantal klassieke teksten boven (vooral Griekse mythen, en dan vooral dingen uit de Metamorfosen van Ovidius), maakt hij gebruik van diverse stijlgenres (proza, poëzie en theater), en schotelt hij onze een hele rist exquise besprekingen van moderne beeldende kunst voor. Hij vermengt die met absurdistisch aandoende beelden van mensen die geleidelijk aan in edelherten veranderen, haalt uit de mythologie vooral de scenes van ‘verhouting’ van figuren naar voren, en laat zeker naar het einde toe al zijn beelden op een labyrintische manier in elkaar verknopen.
Zoals gezegd, het wegvallen van zijn moeder is een terugkerend thema, en na een tijdje heb je door dat al die erg gezocht lijkende en nogal cerebraal aandoende tekstuele en beeldende verwijzingen variaties zijn op, en exploratie van thema’s zoals vergeten (het centrale gedicht ‘voor het vergeten’ staat letterlijk in het midden van het boek), afwezigheid (‘absence’), fragmentatie en versplintering. Met andere woorden het is de man Peter Verhelst die we hier zien worstelen met het verdwijnen van de moeder, en dan vooral met het navrante van het rouwproces dat de dode doet opgaan in het ijle.
Ik ga niks afdingen op de intellectuele en literaire verdienste van dit boek (er staan enkele zinnen en beelden in die absoluut beklijven), maar ik had tijdens het lezen behoorlijk wat moeite om emotioneel aangesproken te worden. Na wat worstelen schoot me te binnen waarom: de persoon van de moeder, van de afwezige die zo centraal stond bij Vanderheijden, Lanoye en Mortier, ontbreekt in dit boek van Verhelst bijna volledig. We komen niet te weten wie ze echt was, wat ze precies betekende voor Verhelst, wat haar persoon was. De focus ligt exclusief op het rouwproces zelve, het proces van wegvallen, fragmenteren, versplinteren, verdwijnen en … vergeten. Paradoxaal genoeg, lijkt het wel alsof die moeder nooit bestaan heeft. Ik weet niet wat ik hier mee aan moet. Ik ga me dan ook – per grote uitzondering - lafweg onthouden van het geven van een rating aan dit boek. Met respect.
… (meer)
 
Gemarkeerd
bookomaniac | 2 andere besprekingen | Aug 14, 2020 |
Op een Frans-Caraïbisch eiland verdrinkt een lokale vissersjongen. Zijn verloofde brengt sindsdien hele dagen door met het staren naar de oceaan vanop de waterlijn. Spoedig wordt een andere vrouw opgehaald uit de zee, vreemd genoeg in een een visnet, en ook die gaat maar naar de ocean staan staren. Daarna blijven er maar dolfijnen, bruinvissen en vrouwen aanspoelen op de kust, alsof er gebeurtenissen van mythologisch proporties aangekondigd worden.

Verhelst zou Verhelst niet zijn mocht hij een verhaal over een Belgische dokter op in een post-koloniale eilandgemeenschap niet op een semi-mythische manier uitbeelden, met felle kleuren en in elkaar doorlopende beelden. Op zich is de stijl niet slecht. Qua thematiek zijn d'r duidelijk parallellen met aanspoelende Syrische lijken en de verschillende schandalen rond Belgische Blauwhelmen; het probleem is dat het bij aanspelingen blijft en de kwesties niet echt behandeld worden. Verhelst zoekt een tegengewicht voor koloniaal geweld in het vertellen van verhalen: samen rituelen doorlopen (christelijk of post-christelijk), over trauma's in het reine komen, ervaringen delen en vertellingen steeds maar opnieuw opnemen en verwerken. En ja, dat is zeker wel noodzakelijk, maar daar zou het niet bij hoeven te blijven: anders is het ook maar zo'n literaire pseudo-oplossing. Performance art zonder dat er echte betrokkenheid achter steekt.

Deze novella verveelde me niet tijdens het lezen, maar achteraf bekeken heeft hij eigenlijk weinig bevredigends te zeggen.
… (meer)
 
Gemarkeerd
Petroglyph | 1 andere bespreking | May 8, 2019 |
DS***** Humo****CE***Focus Humo2018 Focus2018
 
Gemarkeerd
Wo | 2 andere besprekingen | Jan 6, 2019 |

Lijsten

Prijzen

Misschien vindt je deze ook leuk

Gerelateerde auteurs

J.M.H. Berckmans Contributor
Rita Demeester Contributor
Stefan Hertmans Contributor
Pol Hoste Contributor
Frank Albers Contributor
Eriek Verpale Contributor
Kamiel Vanhole Contributor
Carll Cneut Illustrator
David Colmer Translator

Statistieken

Werken
53
Ook door
4
Leden
1,181
Populariteit
#21,764
Waardering
½ 3.5
Besprekingen
18
ISBNs
78
Talen
5
Favoriet
8

Tabellen & Grafieken