Carolyn Wall

Aan het begin van het boek is het even zoeken naar waar het verhaal heen gaat. Het begint met een vermoeide vrouw van middelbare leeftijd die voortsjokt in het leven en eigenlijk alleen oog heeft voor haar kleinzoon. Dan volgt er een flashback naar dezelfde vrouw als levendig, koppig en eigenwijs meisje. Het contrast is zo groot, dat ik de twee tijdens het lezen niet met elkaar kon rijmen. Dat verwarde me een beetje; wie was die vrouw? Wat was er gebeurd met het meisje? Waar gaat het verhaal heen?

Naarmate de vertelling van dat kleine meisje vordert en ze langzaam opgroeit in het boek, begin je steeds meer van die oudere vrouw te begrijpen. Het verhaal zuigt je mee in de miserabele, koude en arme tijd. In de rassenscheiding in het dorp, in de gekte van moeder Ida en in het intense verdriet van de jonge Olivia. Als het verhaal dan weer terugkomt bij de vermoeide vrouw en vanaf daar weer verder gaat zit je er helemaal in en wil je alleen maar verder lezen.

Het boek is oprecht een drama te noemen, want het is niet niets wat de hoofdpersoon op haar bordje krijgt. In de context van de tijd en het verhaal wordt het echter nergens too much of te dweperig. Olivia is koppig als meisje, maar ook als volwassen vrouw is ze eigenwijs en hard voor zichzelf. Ondanks de tegenslagen staat ze op en gaat ze door. Dit boek deed me denken aan De weduwe van Gil Adamson, ook over een sterke vrouw die niet opgeeft. Dat boek heb ik met veel plezier gelezen en hetzelfde geldt voor Gebroken glas. Het was even inkomen, maar eenmaal in het verhaal las het als een trein.… (meer)