Afbeelding van de auteur.

Ingrid Winterbach

Auteur van Niggie

13 Werken 226 Leden 16 Besprekingen Favoriet van 1 leden

Over de Auteur

Fotografie: StellenboschWriters.com

Werken van Ingrid Winterbach

Niggie (2002) 73 exemplaren
Het boek van toeval en toeverlaat (2006) — Vertaler, sommige edities60 exemplaren
The Elusive Moth (1993) — Vertaler, sommige edities47 exemplaren
The Shallows (2015) 9 exemplaren
Buller se plan (1999) 5 exemplaren
Die Benederyk (2010) 5 exemplaren
Belemmering (Afrikaans Edition) (1990) 4 exemplaren
Klaaglied vir Koos (1984) 4 exemplaren
Erf (Afrikaans Edition) (1986) 3 exemplaren
Au Café du Rendez-vous (2015) 1 exemplaar

Tagged

Algemene kennis

Leden

Besprekingen

Een Zuid-Afrikaanse zoöloog kampt met een depressie en zoekt een uitweg uit haar psychische problemen tegen de achtergrond van een land dat worstelt met ongelijkheid,mongebreideld neoliberalisme en milieuverloedering
½
 
Gemarkeerd
huizenga | 1 andere bespreking | Jun 20, 2022 |
In de context van het eindeloze - en uitdijende! - universum is de aarde slechts een eenzaam rondzwevend speldenstipje. En wij, als individuele mens, laten wij “de allergeringste afdruk achter op het weefsel van het universum - het kleinste spoortje, kleiner dan een molecule, een atoom, een quark, geringer dan de kleinst denkbare geringheid?” Wat is de betekenis van ons leven, als we god hebben afgezworen?

Het zit blijkbaar in de mens om die betekenis te zoeken, om verbanden te vinden tussen gebeurtenissen, een lotsbestemming. Dat geldt in elk geval voor Magrieta Prinsloo, de hoofdpersoon van dit laatst vertaalde boek van de Zuid-Afrikaanse schrijfster Ingrid Winterbach (1948). Magrieta is een zoöloog, die zich heeft gespecialiseerd in het leven van de worm in het Ordovicium (een tijdperk zo’n 450 miljoen jaar geleden). Omdat ze zich uitgeblust voelde, heeft een psychiater haar pillen voorgeschreven die een nogal extreem effect op haar hebben gehad. Ze ging op oorlogspad, vertelde iedereen eens flink de waarheid en raakte zo haar goede baan kwijt.

Aangepaste medicatie balanceert haar iets, maar ze moet nu wel een nieuwe baan zoeken. En die nieuwe baan is een aparte, bij een bureau dat onderwijs op afstand verzorgt. Het is Magrieta’s taak op verschillende plekken in Zuid-Afrika docenten te spreken en nieuwe docenten te werven. Zo komt ze een serie bijzondere types tegen en belandt ze op de apartste plaatsen. Ook de wijngaard bij haar woonplaats, waar ze de hond vaak uitlaat, is een plek waar ze bijzondere mensen tegenkomt, die haar aan het denken zetten.

Ze ziet patronen. Bijvoorbeeld ziet ze op verschillende wc-deuren door het land hetzelfde symbool van een walvis, de bijbelse Leviatan. Later ziet ze een aangespoelde bultrug. En nog weer later komt ze een groep mannen in rolstoelen tegen met een walvisembleem op hun jassen. Onder invloed van wederom verkeerde medicatie is Magrieta ervan overtuigd dat dit iets móet betekenen, dat het een teken is. Als lezer wil je dit eigenlijk ook, want zo is het toch vaak in boeken, dat patronen iets betekenen? Maar wat als het nou gewoon toeval is, zoals Magrieta’s assistent Isabel droog zegt?

Dat is misschien wel de kern van het boek: hoe wij als mens dolgraag betekenis willen geven aan toevalligheden. Want hoe eenzaam en doelloos is het bestaan anders?

Dit klinkt vrij zwaar, maar het leuke aan dit boek van Winterbach is dat het juist heel licht, en vooral enorm grappig is. Ik heb al lang niet meer zo om een boek moeten lachen als om dit boek. De schrijfstijl is luchtig, maar af en toe ook heel poëtisch, vooral als zij de natuur beschrijft, en de kleuren van de wijnranken en de bergen in de verschillende seizoenen. Op de achtergrond spelen daarnaast ook zwaardere thema’s zoals armoede, ongelijkheid, onveiligheid en klimaatverandering, maar door de algehele luchtige toon wordt het nergens echt zwaar.

Ja, en dan is het boek ineens afgelopen, behoorlijk abrupt, zonder duidelijk einde. Net zo toevallig als alle gebeurtenissen die eraan vooraf gingen, en zoals misschien ook wel geldt voor het leven van de mens. Wist je dat een uitbarsting van gammastralen van slechts enkele seconden in het universum alle leven op aarde kan doen verdwijnen? (Ja, je steekt wel wat op van dit boek!) Met dat soort doemscenario’s boven ons hoofd kunnen we ook maar het beste blijven lachen, en ons tevreden stellen met simpele dingen, zoals ook Magrieta Prinsloo uiteindelijk vast lijkt te stellen.
… (meer)
½
 
Gemarkeerd
Tinwara | 1 andere bespreking | Jan 4, 2022 |
Een wonderlijk boek, dat zich lastig laat samenvatten of analyseren en dat - zo merkte ik in een gesprek onlangs - zich ook heel verschillend kan laten lezen.

Het boek draait om Helena Verbloem, een dame van middelbare leeftijd, die tijdelijk in Durban is gaan wonen en werken. Zij ondersteunt Theo Verwey, die bezig is een woordenboek van verdwenen en in onbruik geraakte Afrikaanse woorden samen te stellen. Er verdwijnt veel in dit boek: niet alleen de woorden uit de Afrikaanse taal, maar ook mensen (die dood gaan of vertrekken) en de schelpen uit de verzameling van Helena (die gestolen worden). Het boek verhaalt in de eerste plaats over de zoektocht van Helena naar betekenis. De betekenis van ons bestaan, van onze wereld, van bezit. Wat rest ons in een wereld zonder god, de wereld van Darwin, behalve het blinde toeval? En hoe kan men aan het toeval toch troost ontlenen?

Het verhaal ontwikkelt zich traag, maar is prachtig geschreven. Mooie woorden, bijna archaïsch af en toe, echt een plezier om te lezen alleen al hierom. De karakters zijn fascinerend, bovenal Helena zelf, enerzijds de verteller van het verhaal, maar toch lijk je als lezer altijd meer te begrijpen dan zijzelf doet. Ze lijkt een licht autistische trek te hebben, waardoor zij haar observaties wel prachtig kan weergeven, maar het interpreteren bij de lezer blijft liggen. Verder wemelt het van de vergelijkingen naar andere boeken, van Plato en Shakespeare tot Coetzee en Nabokov. Hierdoor ontstaan diepere lagen van betekenis, die maken dat dit een boek is dat meer dan eens gelezen zou moeten worden.
… (meer)
 
Gemarkeerd
Tinwara | 6 andere besprekingen | May 21, 2010 |
Niggie speelt zich af tijdens de boerenoorlog in Zuid Afrika. Vier Boeren keren terug van het strijdtoneel, omdat één van hen, een jonge jongen nog, in een staat van shellshock verkeert en naar huis gebracht moet worden. Dit is nog het tijdperk van voor de vliegtuigen, de satellieten en de moderne communicatiemiddelen, dus de mannen trekken te paard in een richting waarvan ze alleen maar kunnen hopen dat het de juiste is.
Het verhaal is een een traag tempo en zeer poetische stijl geschreven. Als lezer moet je echt even de tijd nemen om je in het boek te nestelen, maar als dat eenmaal is gelukt lijkt het net of je zelf ook in het droge landschap staat, of je met Ben, de botanist, de planten bestudeert, met Reitz, de geoloog, de gesteenten bekijkt, alsof je de stenen in je handen houdt, de zon op je huid voelt branden en de opluchting voelt als je terecht komt in een kleine nederzetting, waar ook Niggie woont. Er bloeit een liefde op tussen Ben en Niggie, maar ook tussen Niggies huisgenote Anna en Reitz. Dit zijn allemaal mensen van weinig woorden, en toch is het gevoel dat Winterbach overbrengt heel diep. De tranen sprongen werkelijk in mijn ogen op het moment dat Reitz en Anna afscheid moesten nemen.

Hoewel ik in 2007 veel goede en leuke en originele boeken heb gelezen, was dit toch wel het allermooiste, en het boek dat mij het meest wist te raken. Zeker een aanrader (maar nadrukkelijk niet voor degenen die op zoek zijn naar actie en avontuur...)
… (meer)
1 stem
Gemarkeerd
Tinwara | 4 andere besprekingen | Jan 20, 2008 |

Prijzen

Misschien vindt je deze ook leuk

Gerelateerde auteurs

Dirk Winterbach Translator
Iris Gouws Translator

Statistieken

Werken
13
Leden
226
Populariteit
#99,470
Waardering
½ 3.5
Besprekingen
16
ISBNs
42
Talen
3
Favoriet
1

Tabellen & Grafieken