Xavier Dorison

Kerstboomknaller
Onlangs hoorden we iemand verklaren dat er een bepaald type striplezer is dat gewoon elke westernstrip koopt, ongeacht de kwaliteit. Maakt niet uit of het verhaal potsierlijk is of dat de tekeningen lijken gemaakt in een beschutte werkplaats. Zolang er maar cowboys en indianen in voorkomen en er veel pif-paf-poef gedaan wordt. Dat vonden we toch al te kras. Al kunnen we ons iets voortellen bij de smaak, of het gebrek daaraan, van de gemiddelde linedancer. We hebben er nooit wat mee gehad, met Stetsonhoeden, Dolly Parton, cowboyboots, dreamcatchers en pickuptrucks. Maar we hebben wel iets met goede strips. En Undertaker heeft al heel snel, na amper vier albums, nu wel voorgoed dat kwaliteitslabel verdiend.

In De Schaduw van Hippocrates achtervolgen we nog steeds de sadistische chirurg Quint, die sluw gebruikmaakt van zijn kunde om uit de handen te blijven van de gerechtigheid. Telkens Crow, de ex-soldaat, nu begrafenisondernemer, hem dreigt in te halen om hem een kogel door de kop te jagen en zijn geliefde Rose te redden, weet Quint de lokale bevolking tegen Crow op te zetten. Want wie wil nu de chirurg die jou of je geliefden heeft gered, uitleveren?

Niet enkel fysiek ontspint zich een kat- en muisspel, maar ook moreel. Lin, de Chinese sidekick heeft enkele rake opmerkingen over schuld en boete voor Crow. Want redt Quint geen mensen, terwijl Crow ze enkel naar de eeuwige jachtvelden stuurt? Het is allemaal duidelijk wat complexer dan "de goeien tegen de slechten". Ook waren we onder de indruk van het schijnbare gemak waarmee Dorison ons afscheid laat nemen van belangrijke personages. Een andere scenarist zou deze nog minstens tien albums uitgemolken hebben.

Grafisch is het alweer dik genieten. Ralph Meyer is op zijn zwakst een fantastische stielman, op zijn best een groot artiest met een cinematografisch oog genre Steven Spielberg of Martin Scorsese. We hebben ons nooit ingebeeld een originele plaat te willen aankopen, maar die laatste plaat... Die zouden we wel onder de kerstboom willen vinden!

Indien je wat minder centjes wenst uit te geven, kan je eigenlijk weinig misdoen met het vierde deel van wat een van de strafste westernreeksen is van de laatste jaren. Wij hebben er onszelf alvast op getrakteerd.
WIM DE TROYER --- december 2017… (meer)

Grimmig griezelen
Ooooh, wat een pareltje is deze derde Undertaker geworden. Jonas Crow, de doodgraver uit de titel, neemt een job aan voor een aantal rijke stinkerds. In dit geval vrij letterlijk, aangezien de overledene al enkele dagen heeft liggen rijpen in de Californische hitte. Haar zwaar aangeslagen en aangeschoten weduwnaar herkent in Crow Strickland, de identiteit die hij wanhopig probeert achter zich te laten. Maar kolonel Warwick mag dan een oude verbitterde dronkenlap zijn met maar één arm, zijn geheugen en zijn ogen doen het nog prima. Beiden hebben ze gediend in Camp Sutter, en daar leerden ze 'de reus' kennen. De reus is een beer van een kerel die een uitstekende, anatomische kennis koppelt aan een groot intellect, en helaas ook aan een tomeloos sadisme en een vrij eigen kijk op de moderne geneeskunde heft. In Camp Sutter ontsnapte hij aan zijn terechtstelling en hij trekt nu onder een andere naam als reizende dokter door het land. De ene patiënt redt hij, de andere wordt een proefkonijn voor zijn gruwelijke experimenten. Het onderscheid is onbestaande voor de reus.

Een held bestaat pas bij de gratie van de schurk, en met de reus hebben Ralph Meyer en Xavier Dorison een meesterwerk aan het papier toevertrouwd. Zijn aanwezigheid verleidt en vervult met afschuw, zijn afwezigheid zorgt voor grimmige dreiging. Zeer sterk tekenwerk ook, en duister en drukkend ingekleurd.

Hoe de voorgeschiedenis tussen Crow en de reus precies in elkaar zit, is aan het einde van dit album nog niet helemaal duidelijk, aangezien het verhaal wordt verder gezet in De Schaduw van Hippocrates. Als dat album even sterk wordt als dit is deze reeks hard op weg om een van de grootste westernklassiekers te worden.… (meer)

Long John Silver 4: Guyanacapac

Xavier Dorison & Mathieu Lauffray

Dansen op het slappe koord

Wie voorgaande delen van Long John Silver heeft gelezen, zat net als wij op het puntje van zijn stoel bij het verschijnen van dit afsluitende deel. Vele vragen gingen eindelijk beantwoord worden: Ligt er goud in Guyanacapac, wat is de rol van Moc, komt Long John Silver hier heelhuids uit, wie is Orpheus, is Lord Hastings nog in leven?
En, oh scheepsmaatje, worden deze vragen beantwoord! Maar al te vaak worden in kortere reeksen als deze verwachtingen geschept die niet helemaal ingelost worden. Je leeft met personages en verhaallijnen mee, om dan in het laatste deel met een kluitje in het riet gestuurd te worden of, erger nog, door een deus-ex-machina voor de zot gehouden te worden. Niet hier.
Het Franse auteursduo gooit het wel over een andere boeg, namelijk de esoterische. Gelukkig beperken ze zich daarin, en worden we niet al te zeer om de oren geslagen met vergezochte theorieën, neen, alles blijft in dienst van het verhaal. Het is dansen op het slappe koord, maar wonderwel slagen ze er in onze aversie voor hocus pocus te doen vergeten. Er blijft genoeg verraad, kruit en piraterij in de mengeling om ons er bij te houden.
Verhaal en atmosfeer, door het weergaloze tekenwerk van Lauffray tot een hoger niveau gehoffen is de grote sterkte van deze reeks. Zoals we al eerder opmerkten, je kan de moerassen ruiken, en de muggen horen zoemen.
We hoorden ook van onze stripboerin dat “Guyanacapac” de deur uitvliegt, en we kunnen u geen ongelijk geven. Deze reeks hoor je als rechtgeaarde stripliefhebber in je bezit te hebben, al moet je er voor kielhalen en plunderen!… (meer)