Hoe kreeg je een job als bibliothecaris?

Wie van jullie bibliothecarissen durft beweren dat hij/zij haar job niet verkreeg met steun uit de politiek? De vraag mag gerust ook door Nederlanders worden beantwoord want ik heb meer dan vermoedens dat het daar niet beter is.

Ik zweer dat ik heel toevallig en zonder voorspraak van politieke vrienden in de bibliotheekwereld verzeild geraakte. Het duurde dan ook niet lang voor ik plaats diende te maken voor anderen.

De voorzitter van een vergadering met Brusselse bibliothecarissen beweerde een tijd geleden dat men om bibliothecaris te zijn niet noodzakelijk iets van boeken dient te kennen. Dat zet natuurlijk de deur open voor vriendjespolitiek alsof het nu al niet erg genoeg is.

Er is in Brussel dan nog een eigenaardige situatie die we met recht niet erg democratisch mogen noemen. De meerderheid van de Brusselse gemeenten heeft nauwelijks Nederlandstalige verkozenen in de gemeenteraad en dus nauwelijks iemand die voldoende stemmen haalde om, als zijn/haar partij al in de meerderheid komt, als schepen (wethouder) te mogen zetelen.

De oplossing, geld. De financieel noodlijdende Brusselse Gemeenten krijgen jaarlijks +/- twee miljoen Euro toegestopt in ruil voor een Vlaamse (Nederlandstalige) schepen die toegevoegd wordt aan het schepencollege. Aan Sint-Gillis brengt de Vlaamse schepen jaarlijks 2,3 miljeon Euro op. Dit om maar een voorbeeld te geven. Inderdaad zowat een ancien regime systeem.

Vlaanderen betaald dus Vlaanderen beslist ook wie de lucratieve jobs krijgt en dat zijn uiteraard geen Brusselaars. Ja, om ergens verkozen te worden moet men er ook wonen, maar daar is makkelijk een mouw aan aan te passen. En dan hebben deze mensen nog het lef om zich te pas te onpas Brusselaars te noemen, alsof zij nog iets te verdoezelen hebben.

Hetzelfde systeem van droppen op jobs wordt toegepast in alle overheidsdiensten en uiteraard ook in de bibliotheken. Daarbij komt echter nog dat een gemeente de verplichting heeft een bibliotheek open te houden om een schepen te krijgen. Een bibliotheek is voor deze mensen dus een vervelend ding dat veel geld kost dat ze liever voor andere doeleinden zouden gebruiken die meer stemmen zouden kunnen opbrengen. Want uiteraard wordt het toegewezen zijn als schepen gezien als een opstapje naar de grotere politiek. Daarvoor moet natuurlijk aan de populariteit worden gewerkt en een traditionele bibliotheek is daarvoor weinig geschikt. Op andere bevoegdheden dan Nederlandstalige Aangelegenheden moeten deze Vlaamse schepenen trouwens niet rekenen. Dat gunnen de Franstaligen hen met recht niet.

Blijft dan maar één middel, snoeien op de collecties en de bibliotheken ombouwen tot pretparken. Protesten van de trouwe lezers helpen daarbij niet.

En ik kan getuigen want het zal niet lang duren voor ik hetzelfde voor heb.
Er zou eens een onderzoek moeten gemaakt worden van hoeveel niet Brusselaars een job kregen in de bibliotheken en zich toch Brusselaar noemen .
Ik walg ervan deze personen te groeten.

Ik heb reeds in meerdere openbare bibliotheken gewerkt en telkens zonder politieke steun mijn betrekking verkregen. Elke aanwerving verliep via een officiële procedure met schriftelijke en mondelinge test afgenomen door een onafhankelijke jury (de schriftelijke test was bovendien anoniem) en bij mijn laatste aanwerving was bovendien een assessment voorzien bij een extern bureau. De aanwervingsprocedure stipuleerde dat telkens de kandidaat met de hoogste score aangeworven werd.
Ik heb bovendien bij herhaling deel uitgemaakt van een examenjury voor betrekkingen in openbare bibliotheken. De aanwervingen verliepen steeds volgens de hierboven geschetste weg en nooit heb ik als jurylid hierbij politieke druk ervaren.