Jullie zijn de “ ingenieurs van de ziel” zei Stalin tegen een groep schrijvers op een avond bij Maxim Gorki thuis. Zij moesten meehelpen zijn beleid te verwezenlijken. Bekende schrijvers stonden onder censuur en verheerlijkten de bouw van kanalen en stuwdammen. Echte ingenieurs moesten de loop der rivieren omkeren en dwangarbeiders voerden de werken uit, waarbij velen het leven lieten. Het boek ‘De baai van Kara Bogaz’ van Konstantin Paustovski staat centraal, waarin de zoutwinning in deze baai in Turkmenistan beschreven wordt, één van de prestigeprojecten van Stalins eerste vijfjarenplan. Dankzij dit boek slaagde hij erin Stalin te overleven, wat niet gezegd kan worden van tientallen andere schrijvers, dikwijls vrienden. Met name Andrej Platonov wenste zijn ziel niet te verkopen, hij zou de zuiveringen tijdens de jaren dertig overleven, maar zijn zoon werd tot jarenlange dwangarbeid veroordeeld. Westerman reist zelf naar de baai en ziet, dat er een grote ecologische ramp heeft plaatsgevonden, het is een verdroogd stuk woestijn.
De lezer wordt meegevoerd naar de ontknoping : “ het duel tussen schrijvers en waterbouwers dat de val van het Sovjet-imperium (1917-1991) inluidt.” De betrokkenheid van een aantal belangrijke mensen in de sovjet-literatuur bij het mislukken van enkele waterbouwkundige projecten wordt hier na een grondige studie briljant neergezet. ( )

prachtig boek zowel geestig als droevig als informatief meandert door de geschiedenis van de schrijvers onder stalin op zoek naar wat er gebeurd is met een baai in Rusland en de beschrijving daarvan door Paustofski ( )