Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
When her health begins failing, the mysterious author Vida Winter decides to let Margaret Lea, a biographer, write the truth about her life, but Margaret needs to verify the facts since Vida has a history of telling outlandish tales.
BookshelfMonstrosity: These novels offer gothic suspense's classic creepy atmosphere, though with somewhat different story-lines. Fingersmith takes place in Victorian England while The Thirteenth Tale is contemporary, but both emphasize books, mysteries about birth and identity, insanity, and grand houses.… (meer)
Vooreerst moet ik stellen dat dit een totaal ongeloofwaardig verhaal is. Maar dat heeft dan ook totaal geen belang. Er zijn meesterlijke beschrijvingen die een zeer beklemmende sfeer oproepen. Zowel hoofd- als nevenpersonages spreken voor zichzelf en komen zeer sterk uit de verf. Ik vond het taalgebruik ook zeer sterk (Engelse versie) Ongeloofwaardig maar zeer mooi, beklemmend verhaal.
Geweldig boek!! Het dertiende verhaal is een boek die je moeilijk los kunt laten. Het boek is zo goed geschreven dat het net lijkt of je zelf in het verhaal zit. Dit is een mooi en bijzonder boek. ( )
A family saga with Gothic overtones, dark secrets, lost twins, a tragic fire, a missing manuscript and over-obvious nods to Jane Eyre, Rebecca and The Woman in White, it reads like something a creative writing class might write as a committee, for the sole purpose of coming up with a novel that would suit a book group (and tellingly, there are "Reading Group Study Notes" at the back suggesting topics for discussion).
The Thirteenth Tale is not without fault. The gentle giant Aurelius is a stock character, and the ending is perhaps a little too concerned with tying up all loose ends. But it is a remarkable first novel, a book about the joy of books, a riveting multi-layered mystery that twists and turns, and weaves a quite magical spell for most of its length.
"The Thirteenth Tale" keeps us reading for its nimble cadences and atmospheric locales, as well as for its puzzles, the pieces of which, for the most part, fall into place just as we discover where the holes are. And yet, for all its successes -- and perhaps because of them -- on the whole the book feels unadventurous, content to rehash literary formulas rather than reimagine them.
A book that you wake in the middle of the night craving to get back to...Timeless, charming, a pure pleasure to read...The Thirteenth Tale is a book to savor a dozen times.
toegevoegd door rainpebble | bewerk~The San Diego Union-Tribune, a
Alle kinderen mythologiseren hun geboorte. Het is een universeel trekje. Wil je iemand doorgronden? Zijn hart, geest en ziel kennen? Vraag hem dan je over zijn geboorte te vertellen. Je krijgt niet de waarheid te horen, maar een verhaal. En niets is veelzeggender dan een verhaal. VIDA WINTER, Verhalen van verandering en vertwijfeling
Opdracht
Ter herinnering aan Ivy dora en Fred Harold Morris Corina Ethel en Ambrose Charles Setterfield
Eerste woorden
Het was november.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Do you know the feeling when you start reading a new book before the membrane of the last one has had time to close behind you? You leave the previous book with ideas and themes-characters even-caught in the fibers of your clothes, and when you open the new book, they are still with you.
My gripe is not with lovers of the truth but with truth herself. What succor, what consolation is there in truth, compared to a story? What good is truth, at midnight, in the dark, when the wind is roaring like a bear in the chimney? What you need are the plump comforts of a story. The soothing, rocking safety of a lie. - Vida Winter
Tell me the truth.
Of course I loved books more than people. Of course I valued Jane Eye over the anonymous stranger with his hand on the lever. Of course all of Shakespeare was worth more than a human life. Of course. Unlike Miss Winter, I had been ashamed to say so.
… ten years of marriage is usually enough to cure marital affection …
So they became friends, the way old married couples often do, and enjoyed the tender loyalty that awaits the lucky on the other side of passion, without ever living the passion itself.
. . . she had that laugh, and the sound of it was so beautiful that when you heard it, it was as if your eyes saw her through your ears . . . . It was the sound of joy. He married her for it.
. . . But in her disease was a distillation: The more it reduced her, the more it exposed her essence. Every time I saw her she seemed diminished: thinner, frailer, more transparent, and the weaker she grew, the more the steel at her center was revealed.
. . . when I read about kindly grandmothers in my books, I supply them with her face.
“I know.” He didn’t know, of course. Not really. And yet that was what he said, and I was soothed to hear it. For I knew what he meant. We all have our sorrows, and although the exact delineaments, weight and dimensions of grief are different for everyone, the color of grief is common to us all. “I know,” he said, because he was human, and therefore, in a way, he did.
People disappear when they die. Their voice, their language, the warmth of their breath. Their flesh. Eventually their bones. All living memory of them ceases. This is both dreadful and natural. Yet for some there is an exception to this annihilation. For in the books they write they continue to exist. We can rediscover them. Their humor, their tone of voice, their moods. Through the written word they can anger you or make you happy. They can comfort you. They can perplex you. They can alter you. All this even though they are dead. Like flies in amber, like corpses frozen in ice, that which according to the laws of nature should pass away is, by the miracle of ink on paper, preserved. It is a kind of magic.
Laatste woorden
Hij opende zijn ene koele, groene oog, keek me even aan en sloot het weer.
When her health begins failing, the mysterious author Vida Winter decides to let Margaret Lea, a biographer, write the truth about her life, but Margaret needs to verify the facts since Vida has a history of telling outlandish tales.
▾Beschrijvingen bibliotheek
Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden.
▾Beschrijving door LibraryThing leden
Boekbeschrijving
'Vertel me de waarheid.'
Het is een eenvoudig verzoek dat de biografe van Vida Winter aan haar doet. Vida Winter is een gevierde bestsellerauteur, schrijfster van een indrukwekkende reeks romans. Iemand die talloze verhalen over haar leven heeft verteld, verhalen die allemaal verzonnen zijn. Ooit debuteerde ze met de bundel Dertien verhalen, een boek met twaalf verhalen. Nu is het tijd om het dertiende verhaal te vertellen, het enige verhaal dat waar is en dat begint met de zin: 'Op een dag was er een tweeling.'
Margaret Lea is de vrouw die van Vida Winter de opdracht krijgt haar biografie te schrijven. Margaret zelf zal moeten leren leven met de pijn van haar eigen verleden en de waarheid over haar afkomst, die lang voor haar verborgen is gehouden.
Vida Winter vertelt Margaret het huiveringwekkende verhaal over de familie Angelfield, over haar mooie en eigenzinnige moeder Isabelle en over de tweeling Adeline en Emmeline. Margaret gaat geheel op in Vida's verhaal, maar als biografe weet ze dat ze feiten en fictie moet scheiden. En dat ze, daar waar een schrijfster als Vida Winter verhalen verzint, als taak heeft de waarheid te achterhalen.
)
The Thirteenth Tale: Middles (SPOILERS)
7
Zowel hoofd- als nevenpersonages spreken voor zichzelf en komen zeer sterk uit de verf.
Ik vond het taalgebruik ook zeer sterk (Engelse versie)
Ongeloofwaardig maar zeer mooi, beklemmend verhaal.
Ronnyreader (