Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
In this perceptive and witty book, Theodore Dalrymple unmasks the hidden sentimentality that is suffocating public life. Under the multiple guises of raising children well, caring for the underprivileged, assisting the less able and doing good generally, we are achieving quite the opposite-for the single purpose of feeling good about ourselves. Dalrymple takes the reader on both an entertaining and at times shocking journey through social, political, popular and literary issues as diverse as child tantrums, aggression, educational reform, honour killings, sexual abuse, Che Guevara, Eric Segal, Romeo and Juliet, the McCanns, public emotions and the role of suffering, and shows the perverse results when we abandon logic in favour of the cult of feeling. Drawing on his long experience of working with thousands of criminals and the mentally disturbed, Dalrymple proves that we can only hope to make a difference - if we start with thinking well.… (meer)
In dit scherpzinnige en geestige boek ontmaskert Theodore Dalrymple de verhulde sentimentaliteit die het publieke leven verstikt. We doen net of we onze kinderen goed opvoeden, zorgen voor de minder bedeelden, de kansarmen helpen en geweldige dingen presteren, maar intussen doen we precies het omgekeerde " alleen maar omdat we een goed gevoel over onszelf willen hebben. Dalrymple neemt de lezer mee op een onderhoudende, maar bijwijlen ook schokkende reis langs allerhande maatschappelijke, politieke, populaire en literaire themas, die uiteenlopen van driftbuien bij kinderen, agressie, onderwijshervorming en eerwraak tot seksueel misbruik, Che Guevara, Eric Segal, Romeo en Julia, de verdwijning van Madeleine, publieke uitingen van emoties en de rol van het lijden, en hij laat zien wat de perverse gevolgen zijn wanneer we de rede opofferen aan de cultus van het gevoel. Steunend op zijn jarenlange ervaring als arts en psychiater, toont Dalrymple aan dat we alleen maar op verandering kunnen hopen als we op de juiste manier gaan denken. Recensie(s)
Opnieuw een fel en scherpzinnig boek over de verloedering van onze maatschappij. Dalrymple heeft als arts en psychiater de onderkant van de samenleving grondig leren kennen, niet alleen in Engeland, in achterstandswijken en gevangenissen, maar ook in verschillende ontwikkelingslanden. Zijn visie op de mensheid is daar niet vrolijker op geworden: naar zijn mening is er weinig over van onze beschaving, en zijn we hard op weg om ook het laatste restantje te verkwanselen. Centraal in dit nieuwste boek staat daarbij onze redeloze verheerlijking van het sentiment, die naar zijn mening aan de basis ligt van uiteenlopende verschijnselen als kindermishandeling, jeugdcriminaliteit, seksueel misbruik, eerwraak, de opkomst van het populisme en de cultus van het slachtofferschap. De voorbeelden van Dalrymple spelen vaak in Engeland, maar het zal de lezer weinig moeite kosten om daar Nederlandse bij te bedenken. Gedreven, soms misschien wat eenzijdig en overtrokken, maar daarom nog niet minder indringend. Met uitgebreide eindnoten en een register op persoonsnamen.
Volgens de Britse psychiater en cultuurcriticus Theodore Dalrymple dreigt verhulde sentimentaliteit het publieke leven te verstikken. Door onszelf wijs te maken dat we goed zorgen voor de minder bedeelden, onze kinderen prima opvoeden en daarbuiten geweldige dingen presteren, doen we er eigenlijk alles aan om uitsluitend onszelf een goed gevoel te geven. Tal van politieke en populaire voorbeelden uit de ons omringende maatschappij, van de Britse onderwijshervorming tot de verdwijning van Madeleine, laten de perverse gevolgen zien van wat er gebeurt als mensen, aldus Dalrymple, de rede opofferen voor de cultus van het gevoel. ( )
Stel dat het mogelijk was om een gedachtelezer te maken, een machine die op afstand de fysiologische activiteit van het brein van een individu kon vertalen in de gedachten die diegene had, zodat het, wanneer je over zo'n instrument beschikte, voor iedereen mogelijk werd om te weten wat alle anderen dachten. Zou je verwachten dat het moordcijfer zou stijgen of dalen, of dat betrekkingen tussen mensen langer dan enkele seconden zouden duren? Bij zo'n wereld vergeleken zou Noord-Korea een libertair paradijs worden.
(...) de meeste gevallen van slachtofferschap zijn minder helder omlijnd (...), en de meeste mensen dragen meer bij aan hun eigen ongeluk dan ze dat zouden doen in gevallen van zuiver, onvervalst slachtofferschap. Zo zijn bijvoorbeeld vrouwelijke slachtoffers van gewelddadige mannen zelden alleen maar slachtoffers. Het is welbekend dat ze zich dikwijls zeer ambivalent verhouden tot de man die hen mishandelt; aan het begin van de relatie, dat vaak door lichtzinnigheid wordt gekenmerkt, weigerden ze om zich te bekommeren om signalen of soms zelfs om zekere kennis omtrent het feit dat het hier ging om een gewelddadige man; ook als volstrekt duidelijk wordt dat hij niet de intentie heeft om te veranderen, blijven ze zijn verontschuldigingen en beloften in die richting accepteren; wanneer hun hulp wordt aangeboden om aan hem te ontsnappen, slaan ze die af.
En hoe kan de armoede van het repertoire van mogelijke menselijke omstandigheden worden gehaald? Laten we de definitie van armoede een ogenblik ter zijde laten, in deze context een heel belangrijke kwestie. Het antwoord ligt voor de hand: popsterren op leeftijd moeten een serie concerten geven voor jongeren die wat te besteden hebben, en tegelijk een beroep doen op overheden om belasting te heffen bij de hele bevolking en het geld dat dit oplevert te doneren aan de allerarmste landen, doorgaans aan de overheden van de allerarmste landen. Dit in weerwil van het feit dat de meeste popsterren op leeftijd hele legers accountants en belastingjuristen in dienst hebben om hun fabelachtige inkomens te beschermen tegen de plunderingen van de belastingdienst. We moeten onthouden dat er maar weinig genoegens groter zijn dan het stimuleren van je eigen morele geestdrift ten koste van anderen.
De grote ontwikkelingseconoom Peter Bauer wees lang geleden al op de gevaren van het gebruik van termen als 'hulp' die het debat over de vooronderstellingen ervan onmogelijk maakte, omdat de connotaties van die termen dermate positief waren dat niemand er bezwaar tegen kon maken of een afwijkende mening kon verkondigen tenzij hij door- en doorslecht was.
Equatoriaal-Guinee (...) was de enige Spaanse kolonie in Zwart Afrika, en toen het in 1968 onafhankelijk werd was het, per hoofd van de bevolking, een van de rijkste landen van het werelddeel. En bovendien had het land een alfabetiseringsniveau dat hoger lag dan dat van het moederland zelf, dat nog onder het juk boog van de Generalissimo. Onder druk van de Verenigde Naties werd de eerste president, Macías Nguema, democratisch gekozen. Ging nu alles van een leien dakje in Equatoriaal-Guinee, als gevolg van het hoge onderwijsniveau? Helaas niet. Macías Nguema bleek een paranoïde maniak. Hij was minder goed opgeleid dan zijn meeste landgenoten en toonde zich op dit punt ietwat gevoelig. Aan het eind van zijn bewind, elf jaar later, toen een derde van de bevolking ofwel was gedood ofwel het land was ontvlucht, was het gevaarlijk om zelf maar één pagina drukwerk te bezitten, en mensen die een bril droegen moesten worden geëlimineerd als intellectuelen en dus potentiële oproerkraaiers of bespotters van het bewind van het Unieke Mirakel, om maar eens de titel te gebruiken die hij zichzelf toekende. Een van de wonderen die het Unieke Mirakel verrichtte was de volstrekte ineenstorting van de productie, niettegenstaande (of is het vanwege?) de herintroductie van dwangarbeid in Equatoriaal-Guinee. Toen hij de macht verloor, en werd terechtgesteld door zijn neef, die tot op de huidige dag president is, was de productie van het voornaamste product van het land, cacao, met 95 procent afgenomen. Elektriciteit was al een herinnering aan lang vervlogen tijden geworden, en de nationale schatkist stond onder het bed van de president.
In this perceptive and witty book, Theodore Dalrymple unmasks the hidden sentimentality that is suffocating public life. Under the multiple guises of raising children well, caring for the underprivileged, assisting the less able and doing good generally, we are achieving quite the opposite-for the single purpose of feeling good about ourselves. Dalrymple takes the reader on both an entertaining and at times shocking journey through social, political, popular and literary issues as diverse as child tantrums, aggression, educational reform, honour killings, sexual abuse, Che Guevara, Eric Segal, Romeo and Juliet, the McCanns, public emotions and the role of suffering, and shows the perverse results when we abandon logic in favour of the cult of feeling. Drawing on his long experience of working with thousands of criminals and the mentally disturbed, Dalrymple proves that we can only hope to make a difference - if we start with thinking well.
)
Google Books — Bezig met laden...
(3.5)
1
In dit scherpzinnige en geestige boek ontmaskert Theodore Dalrymple de verhulde sentimentaliteit die het publieke leven verstikt. We doen net of we onze kinderen goed opvoeden, zorgen voor de minder bedeelden, de kansarmen helpen en geweldige dingen presteren, maar intussen doen we precies het omgekeerde " alleen maar omdat we een goed gevoel over onszelf willen hebben. Dalrymple neemt de lezer mee op een onderhoudende, maar bijwijlen ook schokkende reis langs allerhande maatschappelijke, politieke, populaire en literaire themas, die uiteenlopen van driftbuien bij kinderen, agressie, onderwijshervorming en eerwraak tot seksueel misbruik, Che Guevara, Eric Segal, Romeo en Julia, de verdwijning van Madeleine, publieke uitingen van emoties en de rol van het lijden, en hij laat zien wat de perverse gevolgen zijn wanneer we de rede opofferen aan de cultus van het gevoel. Steunend op zijn jarenlange ervaring als arts en psychiater, toont Dalrymple aan dat we alleen maar op verandering kunnen hopen als we op de juiste manier gaan denken.
Recensie(s)
Opnieuw een fel en scherpzinnig boek over de verloedering van onze maatschappij. Dalrymple heeft als arts en psychiater de onderkant van de samenleving grondig leren kennen, niet alleen in Engeland, in achterstandswijken en gevangenissen, maar ook in verschillende ontwikkelingslanden. Zijn visie op de mensheid is daar niet vrolijker op geworden: naar zijn mening is er weinig over van onze beschaving, en zijn we hard op weg om ook het laatste restantje te verkwanselen. Centraal in dit nieuwste boek staat daarbij onze redeloze verheerlijking van het sentiment, die naar zijn mening aan de basis ligt van uiteenlopende verschijnselen als kindermishandeling, jeugdcriminaliteit, seksueel misbruik, eerwraak, de opkomst van het populisme en de cultus van het slachtofferschap. De voorbeelden van Dalrymple spelen vaak in Engeland, maar het zal de lezer weinig moeite kosten om daar Nederlandse bij te bedenken. Gedreven, soms misschien wat eenzijdig en overtrokken, maar daarom nog niet minder indringend. Met uitgebreide eindnoten en een register op persoonsnamen.
Dr. D.G. van der Steen